fantasia pax

door wateren omspoeld
in oneindige beweging
en peilloos diep
ligt geduldig het kleine land,
blond rondom de randen
ruig het geplooide lijf

wind doorspeelt de flora
dirigeert de zacht zingende
bossen zijn bladmuziek.

vogels in hun nesten slapen
- met opgewaaide kraagjes -
een vloeipapieren slaap.

de zee neuriet tevreden
en schiet haar vonken terug
naar de zilveren maan;

de maan - trouw aardekind -
giet zijn witte stralen uit
over dit eenzaam badend eiland,

neemt de aangekleefde zee
in zijn omloop met zich mee,
schuift haar heen en weer
weerloos heen en weer,

ontbloot de blonde randen
en dekt de naakte toe.

en zie, daar op de golven
wiegen fanatici en farizeeërs
hun dood en bleek gelaat.

buiten het lunaire zilverlicht
in het inktzwart plafond
gloeien ontelbare inbouwspots.

zo aangelicht sta ik
in vredige ontroering
op de vrouwvorm van dit eiland
met het hoofd in de nek.

hoor maan, hoor: ik huil je toe.

vredes verlangen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 253