Netgedichten

netgedicht (nr. 43.412):

Paarden

De zware paarden bij het bruine hek
met hoofden half geheven naar elkaar
likken in een zacht en teer gebaar
de stugge haren in hun beider nek.

Soms gaat een hoofd wat meer omhoog
alsof het wacht op een vertrouwd geluid
dat op zal klinken uit het fluitekruid
zonnig weerspiegelt in een glanzend oog.

Er spreekt een weten uit hun rustig staan
een tonen van bewust zijn van hun waarde
voor het bewerken van de zwarte aarde
door zij aan zij de ploeg weer voor te gaan.