Netgedichten

netgedicht (nr. 43.401):

Onweer

Het onweer dreigt maar slaat
niet toe op deze warme dag,
waarop ik in je ogen zag
dat liefde wisselde voor haat.

Woorden zijn zo duur vandaag
dat zwijgen nu wel alles zegt.
Ik heb me er op toe gelegd,
eelt te vormen, laag op laag.

We lopen noodgedwongen wel
dezelfde ruimten in of door,
maar lenen elkaar niet het oor
doch draaien om, als op bevel.

Na een stille avond, komt de nacht
voor beiden als een loden last.
In bed wordt de ruimte afgepast,
elke ademtocht een stille klacht.

De klem die om de hoofden kranst
voorkomt slaap der vergetelheid,
vol spanning groeit de eenzaamheid
in het woordeloos gelijk verschanst.