Netgedichten

netgedicht (nr. 42.357):

Vergeten

Op de grens van weten en vergeten
woont ze bij ons maar is er dikwijls niet.
Ze kijkt me aan, maar weet niet wie ze ziet,
of hoe haar andere huisgenoten heten.

Als ze het merkt, gromt ze wat verbeten
dat ze ‘t geheugen heeft van een vergiet.
Maar vaker kleuren haar ogen van verdriet,
als wij haar moeten helpen met het eten.

De wereld schrompelt in tot een moment.
Ze heeft geen straks meer en geen toen.
Een horizon is voor haar weg gezonken.

Wij waren aan haar scherpe geest gewend.
Het went maar niet daar afstand van te doen.
Steeds verder weg, maar wel aaneengeklonken.