Alle inzendingen van Gerardo

In dit kaartenhuis met kapotte ruiten uitgeschud op de vloer zoekt hij de hartenvrouw iedereen loopt met z´n twee-en behalve dan de hartenheer die blijft zoeken tussen rood zich snijdt aan een ruitenaas en alle ruiten opzij schopt daar zijn de vrouwen met vier boeren al volop in de slag het spel lijkt verloren als hij zich opdringt…

Heel even de grens te overschrijden van die fase na de dood net genoeg om te weten of er inderdaad wat is…

Versplinterd ligt het op de aarde ooit was het van doorzichtige waarde Een druppel kleeft rood aan de punt ooit onderdeel van onverdund…

zweeft ijl in de lucht scheert boven water volgt alle winden tot waar wolken smelten in zee onzichtbaar voor het land…

Tendens (senryu) De combinatie lange tenen/korte lont wordt steeds meer normaal ---------------------------------- Idols (senryu) Te ijdel gekweel zoveelste herhaling van wat al bekend is ------------------------- Opinieonderzoeken (kyoka) Weer zo’n onderzoek ik vind dit en ik wil dat gevraagd is mij niets het zal wel betrouwbaar…

Toch niet rijp om te gebruiken want in een mum weer gevlogen zonder raad Tanden eraan stuk gebeten niks geleerd terwijl je toch zijn kind bent Liet te veel wonden achter om hem nog te kunnen doden…

Vrede op aarde is er nog nimmer geweest zal ook niet komen tot de tijd dat iedereen vrede heeft in eigen hoofd…

Het daglicht zegt al vroeg tot ziens toont vaak lang z’n schaduwlagen in de strijd tegen de lange nacht die nog steeds sterker lijkt te worden slechts langzaam nadert de wending vermindert het gevoel van winter in je hoofd…

Faliekant zakte Sonja onder haar bakker door het ledikant…

wolkjes adem achterna in de vrieskou auto’s met veel tinten wit het is ochtendmist flarden levenslied uit een café over een moeder hoog in de hemel kijk toch even omhoog onderweg naar vak D707 twijgjes treurwilg plukken vlecht een bezempje ermee veeg de geboortedatum schoon van vijftien jaar denkbeeldige resten vuil negentig…

Even leek het een zomernacht met volle maan en nieuwe sterren Maar de grond was pijnlijk hard bij elke landing De sneeuwmeerman blijkt nachtblind door de zwarte sneeuw Zweefde boven zichzelf maar zag een ander in het tegenlicht van de verduisterde zon Het is weer nacht in zijn gedachten met nieuwe maan en lege sterren…

Het staren is begonnen naar de veranderingen in het levendige gezelschap van de cijfers van de klok Hoe laat is het nu op koud Antarctica wat is de exacte tijd bij de Kaaimannen op hun eilanden Hoeveel hartenkloppen per verspringende minuut hoe ver nog de ochtend hoe lang nog de nacht…

Nog zie ik de initialen van onze liefdessignalen in de oude elzenstam waartegen ik in je kwam Het hartje is vervaagd dat is wat aan me knaagt…

Vervlogen lijken ze dichtbij maar toch ver weg Laten soms als kleine gunst fracties los uit hun archieven De rusteloze zoeker koestert ze als schatten in het kleine museum der herinneringen…

Klokkenstem begeleidt lang en monotoon bedrukte zwijgen verdwaald herfstblad bedwarrelt traag het dode eiland witte bloem korte snik laatste groet langzaam verzinkt het houten schip in de aarden zee het leven herneemt z’n gang…

Op een regendag zeiden zij gedag hun laatste woorden druipende akkoorden ze zouden elkaar nadien niet vaker meer zien Eens de zee altijd de zee sprak de zeeman en op zijn laatste reis stapte hij resoluut van de boordtree Eens een gedicht altijd een gedicht sprak de dichteres en bij haar laatste vers sprong zij verstomd in de Woordzee…

In dit landschap in deze wereld waar alleen de stilte echo’s achterlaat van bloemengeur en maneschijn klinken sombere gedachten als pogingen tot wanklank Laat me nu maar liggen hier in dit bed vol donkerrode rozen verdrinken in hun zoete geur want wat valt er nog te wensen behalve die dorens uit m’n vel…

Als een Donna Quichotte tegen vele windmolens bevecht zij de gedachten waarin ze is verstrikt van zwart en wit zonder nuances altijd eindigend in somber grijs uitslag vooralsnog onbeslist…

-Goedendag, u luistert naar de sprookjesgedichtentelefoon. -Dit gesprek kost 10 ct per leesminuut. -Neemt u vooral de tijd. -Voor een happy end, kies 2. -Wilt u geen happy end, kies 1. -Kunt u niet kiezen, kies eerst 1 en later 2. -------------------------------------------- 1- U heeft niet gekozen voor een happy end. -U bent geen idealist…

Ze danste voor hem soloduetten met wervelende schoonheid hij schreef voor haar liefdessonnetten van twinkelende broosheid onder zijn woorden danste zij ademloos over haar passie dichtte hij tomeloos zo waren ze een jaar lang onafscheidelijk maar helaas geluk is vaak maar tijdelijk toen ze samen gingen dansen hij over haar voeten duikelde…

Bruin heeft geen oren die heeft hij verloren vroeger vertelden we altijd samen verhalen maar de laatste tijd is hij alleen maar stil ik ga straks aan Sint een nieuwe beer vragen want hij is zo stil de laatste dagen dan kunnen ze samen praten gaat hij zich niet meer vervelen want zelf heb ik echt geen tijd moet met mijn computer spelen…

Joran heeft pijn in zijn gedachten hij is moe van alles wat ze zeggen tegen hem Niet naar school nu want daar wachten gemene monden die vals lachen om alweer een nieuwe grap Joran wil slapen en fijn dromen over vriendjes met wie hij heel gewoon spelen kan…

Terwijl wij kruimelend ons brood opeten zien we zijn borstje rood vooruitsteken kleine kraaloogjes houden ons in de gaten hij wacht minutenlang vliegt dan weer op van struik naar tak steeds in de buurt als we omkijken na het weggaan zit hij op onze plek kijkt nog steeds alsof hij zeggen wil: loop nu maar verder ik ruim hier wel op…

Novembernevels hullen zilverschoon al meer donk’re dagen zonder schaduw wolken voeren zonneloos de boventoon novemberstormen grijpen ‘t laatste blad bulderend door buigend’ kale bomen langs huilende gebouwen in de stad novemberregens spoelen herfstrestanten druipend weg richting aanstaande winter ik zwaai gedag naar herfst en zijn trawanten…

Een bijna-rechter in Ter Leeden gebruikte haar onbevoegdheden misdadigers vrij slachtoffers niet blij Vrouwe Justitia omstreden…

Blaast miniaturen op tot dreigende kastelen waarin verstikkende lucht de ruimtes weer verkleint angstzwart zwetend regeert duizellicht zwaar verduistert deuren blijken onvindbaar in opeenvolgende cirkelgangen alles lijkt uitgebrand opgeblust tot niets…

warm dansten ze op hun schaduwen tot de spiegelbeelden ééndimensionaal in elkaar overliepen mooie volzinnen waren niet nodig om in de echo’s van hun lust te verdrinken alleen kijken en dansen lijf aan lijf oog in oog…

Toen eindelijk de mist optrok doemde diepte voorbij de rand van het ravijn magnetisch peilloos sprongen ze samen zwevend als Icarus naar de zon in de verse hoop dat deze keer hun nieuwe vleugels niet zouden smelten…

Tenslotte kotst hij het laatste restje nacht uit in de morgenstond…

Je bent een ander persoon in de wereld van je angst werkelijkheid duizelt stuiterend om je heen vertekend door de nacht…