Alle inzendingen van Glinster ten Velde

Hij bestelde zoals altijd: een Big Mac, grote friet, cola zonder ijs. Niks bijzonders, gewoon een dinsdag, dezelfde McDonald’s, dezelfde prijs. Maar toen zag hij hém— achter de toonbank, brede schouders, losse lach. Bruine krullen onder een pet, blauwe ogen, scherp en zacht. "Hier is je bestelling," klonk het simpel, maar iets bleef hangen…

Ik open mijn ogen—maar wie kijkt er mee? Vier anderen fluisteren, staren, bewegen. Ik ben nooit alleen, nooit enkel mezelf, altijd een ander, een schim in mijn wegen. Eén fluistert zacht, voorzichtig en klein, een kind dat schuilt in hoeken van schaduw. Ze huilt om wat was, om wat nooit zal zijn, haar dromen verloren, gestolen door chaos.…

Er schuilt een vuur diep in je hart, een vlam die nooit zal doven. Ook als het donker om je slaat, blijf in jezelf geloven. Je stappen mogen wankel zijn, je pad vol bocht en krommen. Toch leidt het jou naar zonneschijn, waar dromen samenkomen. Dus draag dat licht, zo puur en vrij, door storm en door gebaren. Het mooiste dat jij geven kan…

Mam, je bent een topvrouw, echt waar, maar waarom zoek je altijd alles zélf maar? "Waar is mijn bril?" – die ligt op je hoofd, en dat je het ontkent? Nou, dát is geloofd. Je appjes zijn lief, maar zo vreselijk lang, met emoji’s waar ik niks van begreep – mijn wang! En als ik bel, tja, dan weet ik het al: "Kind, je eet toch wél goed allemaal…

Je zei: "Mijn liefde is te groot, te wijd, te diep, te ongeremd." Maar liefde die zich zo verspreidt, verwaait als as in harde wind. Je kwam thuis met een nieuwe naam, een tweede schaduw aan je zij. En wij, het huis, de tijd, de rust, werden plots te krap voor mij. De muren hoorden wat je fluisterde, hoe je haar liefhad, mij nog steeds…