Alle inzendingen van Gust Adriaensen

Hoe schoon de paarden. Een graast, het ander bekijkt me. Weemoed in zijn oog? Beide oren bewegen even. Een siddering loopt langs zijn flank.…

De lamellen dicht. Niet langer geborgenheid in het blinde huis. Waarom denk ik aan Hopper? Met twee tezamen alleen.…

Gruwel in Gaza: hongerlijders als schietschijf. De wereld kijkt weg.…

De meiavond valt. Stilte in de Heysche Beemd. Rustig is mijn hart.…

Petrus' staf niet langer steun maar loodzwaar in mijn stramme hand. De laatste zegen, de laatste rit tussen het volk van God, de laatste streling van een kind. In gedachten al opnieuw Jorge Bergoglio. No llores por mi Argentina. Mijn hart heeft u nooit verlaten.…

De weg naar Eden. Na de bocht het Paradijs. Eenzaam is de tocht.…

Het raam stond open. Twee mezen vlogen binnen. Paniek. En dan rust. Eentje op Het Vaticaan. De ander op van Dale.…

De herinnering voedt en verlicht de toekomst. Elk jaar weer Pasen.…

De zilverreiger wordt weerspiegeld in het ven. Dubbele schoonheid.…

Geen dag zonder nacht: wenstijd voor licht, blauw en zon. De vogels zingen.…

Versplinterd bleek licht. Triestheid van de lege straat. Stilt zij de onrust?…

De beslissing valt: dunbekwulp uitgestorven. Duikt hij ooit nog op?…

Vrienden vallen weg. Mijn habitat wordt schraler. Ik tob maar verder.…

Groenten uit Balen geraken niet meer verkocht. Walter gaf het op. De cité verdwijnt voorgoed. De Brief blijft onbeantwoord.…

De sloop van het huis veegt alleen maar stenen weg. Het thuisgevoel blijft.…

Lucht en zee en strand verdwijnen in grijstinten. De man en de hond, zwarte stippen in front, zorgen voor de vaste grond.…

Uranium: 700.000.000 jaar halveringstijd, lees ik op een kunststoffenbol, in het landschapspark van NIRAS in Dessel. 'Het nucleaire afval gaat hier ooit de grond in', zegt mijn zoon. 'In de Boomse kleilagen, driehonderd meter diep', zeg ik. Het is 2 oktober, de warmste ooit. Op de plas glijden eenden, een aalscholver duikt naar…

De tijd snelt maar voort. Van goud recht naar diamant. Het geluk rent mee.…

In het Vijverzicht zie ik het Campinastrand in de najaarszon. Een bier van hoge gisting verzacht de pijn van de tijd.…

Een iris bloeide toen je stierf. Je had ze zelf geplant. Dit simpel gebaar, een liefdedaad voor ons. Dat is een jaar geleden reeds. De bloemen bloeien talrijk nu. Ze dragen in zich de gedachte aan jou, een zachte, blanke weemoed.…

Je zei toch herfst? Ach ja, de mooie kleuren, het roestbruin en het geel, het donkerrood der eikenblaren, de wind, de mist, de plotse regenvlagen, de specifieke geuren van november, de innigheid der avonden. Je zegt het wel, maar sta me toe, verdomme toch, wat raakt het mij. Mijn moeder is niet meer, niet eens de zomer haalde zij…

Toen in de nacht de regen viel, de julinacht, heb ik met nieuwe ogen jou weergezien. Een zomerwonder in de regen, die statig nederviel.…

Morgen ga ik naar het graf van mijn lieve moeder. Schreien kan ik niet meer en reeds vervagen haar trekken. De klank van haar woorden dringt nog amper tot me door. De streling van haar hand is van mijn huid verdwenen. De gang naar ‘t kerkhof wordt steeds moeilijker. Maar ik weet dat ik blijven komen zal. En telkens zal ‘t verdriet dieper…

Ik zit nu in mijn cel en hoor de regen op het dak mijn eenzaamheid verinnigen, zodat het plotse einde van de vlaag me schrikken doet en ik in de holle gangen van het huis een naam verklanken moet waarvan ik weet dat hij mijn hart zozeer beroert dat even maar de stilte draaglijk wordt. Maar ook een woord waarop nooit nog antwoord komt,…

De bloemen zijn verslenst, de tranen reeds gedroogd. Nu komt de droeve tijd dat plots de lege plek het hart beklemt. Of het verlangen naar de woorden die ik niet heb uitgesproken, de niet geschonken tederheid, een pijn verwekt die me merken zal mijn leven lang. Of soms verwacht ik in de zon, 't vertrouwde beeld van moeder op bezoek…

De nachten dat wij waakten en je angst in tederheid probeerden te verjagen, zijn lang voorbij, mijn moeder. De uren die wij telden en telkens weer je hijgend vragen “Hoe laat is ‘t kinderen?”, helaas, het komt niet weer. Nu ben jij tijdeloos geworden, en wij, verbijsterd, niet begrijpend, staren naar de klok. En in ons hoofd de blijde…

Moeder, wij zijn zo moe. De weg naar ‘t kerkhof is zo lang en wij zijn bang. Reik ons de hand nog eenmaal en help ons op uw laatste tocht. De open groeve wacht en dicht bijeen gedrumd, geeft elk van ons u nog een kruis. Het teken dat gij ons leerde in de blijde dagen van ons kind zijn.…

Het oude kerkgebouw waar jij zovele malen kwam in diep geloof door weer en wind ondanks de kinderzorg. De priesters de gebeden de gezangen die ons de troost van eeuwen schenken. De hoop dat jij het leven hebt bereikt dat zin geeft aan ons aards bestaan. Maar desondanks de tranen van verdriet en diep in ons een wrange pijn een wonde in…

Tegen de befloerste muren der rouwkapel staan wij gebogen, de zonen en de man, omheen de eikenhouten kist. De buren, de goede vrienden schuiven schuw, onwennig voorbij. Onhandig sprenkelen zij het gewijde water, dikke, glinsterende druppels, in het licht der lantaarns. De geluiden buiten zijn verstild en anders. Als schimmen wachten…

Dit zijn de dagen dat velen ons verdriet helpen dragen. ‘s Avonds stromen de buren samen in de kapel van het oude gehucht, waar wij onze moeder ontgroeiden maar gevangen bleven in haar hart. Hier is het licht der vele kaarsen, de troost der 50 weesgegroeten gemompeld door de eenvoudigen. Hier is de liefde van ons volk.…