Alle inzendingen van Han Messie

Drie zonnebloemen hangen dof en uitgebloeid aan hun stengels. Gedwee, berustend wenden ze zich langzaam af van het warme licht. Koele duisternis verwacht hen geheimzinnig, belooft nieuw leven.…

Bosanemoontjes hangen dof neer; boven hen glanst het nieuwe loof.…

Op een zacht glooiende heuvelhelling aan de vriendelijk stromende rivier bezingt het vredige dorp, trots blij vertier, wrede, langverstilde krijgsbeleving. Het verleden van zijn knusse omgeving kent het sluwe, menselijke roofdier: bloeddorstig, soms eerlijk, zwaaide de banier, hopend op roemrijke overwinning. Door de straten ademt verjongd…

Vrome gedachten: hierbij laat bekrompen geest zich dikwijls gelden. Vergeet men soms dat God zelf onvoorstelbaar ruim oordeelt?…

Lopen door de wei, naar een dicht bos of dat dorp, daar in de verte? Die aarzeling schept gebeeldhouwde gedachten over daags bestaan. Van 't wijde grasland stijgt een levende slinger naar het wolkendek. Bewuste mensen verlaten, met al hun doen, de werkelijkheid. Verlicht zoeken ze een wereld, waarin ernst steeds vrijt met blijde…

Een beek stroomt eeuwig, stort zich in zee en heelal. Zo blijft steeds Gods Woord.…

Bij avondduister schijnen felle stralen, vloeien samen tot een mild, helder licht op muren met streng, waakzaam aangezicht, sterke wachters om kwetsbare zalen. Gouden glanzen willen even dralen aan de zuilenpoort, wenkend, ofschoon dicht, bezinnen zich dan, brengen een gedicht, geruisloos sprekend in alle talen: "Wandelaars, zoek het vertier…

Het kastdeurtje zwaait heel vroeg open: morgenrood glanst in wijnglazen.…

(tanka) Langs heel de zandweg glanst een dichte rij struiken in 't vroege zonlicht, dat zacht siddert en voortglijdt: stil smeulende smidsvuren.…

De treurwilg bij de rand van het eikenwoud heeft gekromde vingers, vol neerslachtig grijs. Door zijn reuzenhand ruist een trotse wijs, die op strijdbaar, toch vreedzaam voorjaar bouwt. Bladknoppen in het zwaar hangende hout zien neer op een klein bloemenparadijs, geboren uit modder, verdwenen ijs. Het siddert onder sluipwind, ademt koud.…

De kleuter zegt oprecht bij het avondgebed Lieve Heer dank U dat ik vandaag van onze schooljuffrouw heerlijk mocht spelen in het poppenhoekje moge de volwassene met hetzelfde hart God uit heel zijn ziel danken voor vreugde en voorspoed bij het dagelijkse werk verstrooide geneugten van het kleine leven edel streven der mensheid.…

In de koude vaart pikken twee futen elkaar. Worden dat eitjes?…

Hoge appelbloesems wiegen losjes in wijde bolle kruinen waaronder kleine krentenbomen luchtig ademen uit hun stil vlammend wit de grote gaard vol zuchtjes is een kluwen flamingo's die op wil vliegen maar steeds laag boven de grond door zich heen blijft zweven blije verwondering geeft met opwekkende vragen en antwoord naar ieders zin.…

Drie rode letters branden 's nachts aan de fabriek: stilte, méér aandacht.…

Schoolmakkers van vroeger treffen elkaar in een zaal vol schemerblauw met roze schemer. Als de vrijgezel zijn jeugdvriend ontmoet, bewondert hij dat voldane echtpaar. De man alleen voelt zich licht bedroefd, peinst zwaar: "Is vrouw en kind te missen voor mij goed? Naar welk leven verlangt mijn onstuimig bloed? Heerlijke reizen maak ik ieder…

(tanka) Met Jezus meegaan; daarbij stevig doorstappen, moeizaam strompelen of struikelend voortkruipen: dit alles is Hem volgen!…

Bomen glanzen wit: onder hun kruinen tikkelt het hemelwater.…

Het schrijverke draait snel rond op glanzend water: Guido Gezelle, ziet u vanuit het Hemelrijk mijn behaaglijke weemoed?…

De zee toont bij vergane wind nog hoge gelaten golven met bolle gladde ruggen vol stille schuimslierten waarin luchtbellen steeds verstoppertje spelen de traag slinkende welvingen tillen en duwen het schip voort geven de reizigers bemoediging en verlichting het loerende gevaar verdwijnt voert kwijnend een griezelspel op grappen zegevieren…

(tanka) Spreken over God, gedachten zonder woorden: beide geven lof. Sterke liefde tot Hem groeit in het onderbewustzijn.…

In het negerdorp staart de hoofdman diep peinzend naar 't plechtige vuur, raadpleegt schuchter en bevreesd de slimme stamtovenaar. Een blanke baas komt, doet allerlei voorstellen. De zwarte heerser scherpt zijn spraak en gedachten, laat een flink weerwoord horen.…

De wind van het jaar tweeduizendvijftien zwerft door het grote bos bij Breda's Zuidkant, fluistert in hoog lover, op begroeid zand geschiedenis, lang vergeten misschien... Vijf eeuwen her zou het zijn begin zien: ruig heideveld werd door menselijke hand herschapen tot jachtwoud voor de adelstand; bomen mochten schepen van masten voorzien.…

(tanka) Veel mensen geven bij het kerstfeest hun voortuin kleurrijke lichten met een blakende ijver maar even grote wansmaak.…

Even uit de broek... Omstanders zien mij zitten: niets dan aalscholvers!…

De schone kindergezangen van kerstfeest of zondagsschool zullen wellicht blijven, een zoetsappig schimmenspel bedrijven, in menige rijpe volwassen geest. Wat vreugdevol ervaren is geweest, kan bezadigd ronddraaien, voortdrijven. Men mag langs die herinnering wrijven, liefkozend, gelijk een huiselijk beest. De verzen uit gekoesterd verleden…

Een geliefde dichteres moest deze wereld ontijdig verlaten zij schreef lange tijd haar ruime denkbeelden met vreugde of leed verschool zich deemoedig onder de vereerde naam van een Oosterse zangeres deze gedichten geven vele lezers bemoedigend hernieuwde zienswijzen blinden kunnen hen ontvangen als kundige klanken moge haar werk…

Sprookjeslandschap vol besneeuwde sparren ofwel trieste kale eiken om een verlaten weiland beeldhouwen steeds het denken aan 't welbekende decemberfeest zie eens hoe men dit viert in een bloeiende tuin bij de Evenaar waar daarnet een spa zich vergiste domweg een sierlijke plant los stak zij ligt daar door mensen vergeten haar wortels…

Het Adventslied "Hoe zal ik U ontvangen?" klinkt in 't koude, feestrijke jaargetij: dat aanbeden Kerstkindje juicht blij bij 't helen van menselijk verlangen. Mocht deze voorbode der Kerstzangen echter krachtig, zonder bangmakerij, het gevoel geven: de wereld gaat voorbij; steeds leidt Jezus de grootste belangen. Kan men over Christus…

De rekke staat stil, kijkt dan telkens om, naar mij: heerlijk twijfelen.…

In 't grote gebouw wachten en bekomen autobussen geduldig bezijden de weg der treinen daaronder zijn wijde ruimtes waar men doorheen wandelt met reislust of genietend rust gladde wanden hebben spikkels krioelend wit en zwart vervaagde tekeninkt kunstzinnig uiteengespat omringd door geestdriftig geloop bloeit bedaard zakenleven in nodende…