Alle inzendingen van Han Messie

De kroonprins der Nederlanden verblijft in het land van Wales op een oude kostschool de jonge man van hoge adel ervaart de gevreesde tucht en soldateske leefwijze die met afschuw dan wel schertsend genoemd zijn in geliefd verhaal vertellend van sloebers uit Britse gezinnen waar ouderliefde dikwijls taant of misschien geen raad weet.…

Het kerstfeest wordt ieder jaar gevierd met grote aandacht voor de Goddelijke Heiland waarbij vaak meer vreugde opwelt met geldgeritsel onder bonte winkellichtjes en urenlang schransen vierden de Germanen van eens hun heidens midwinterfeest gewijd aan Wodan en Donar niet uit een oprechter hart en vromer gemoed?…

Een lange geelwitte gevel glanst zacht, spreekt tot mensen, die denkend langs komen: "Hierbinnen wacht hout uit de beste bomen op kundige handen vol nieuwe daadkracht." In de winkel sluimert arbeidende macht. Stil gereedschap beeldhouwt vele dromen, wil de zoekende klanten doorstromen met een plan, dat iets toverachtigs betracht. Het echtpaar…

Een raampje van het paleis aan de Dam toont het vorsende, roerloze gezicht van prins Alexander, die zijn blik strak richt op mensen en duiven, beiden even tam. Vleugels slaan heftig, voeten schuiven stram: bont gewemel, zich verspreidend én dicht. De nieuwe koningin aanvaardt haar plicht in het plechtig feestende Amsterdam. Stil neerziend…

Klevende kleurige vierkantjes binnen rechte rijen zijn oude vertrouwde postzegels in plakboeken bewaard wachten na de reis van eens steeds op verstrooide uren met zoekende vingers en ogen hun jonge nazaten aan brieven en pakjes gehecht verspreiden zich naar alle kanten als dwalende herfstblaadjes hebben onwankelbaar vertrouwen om altijd…

Ergens in het winterse duister der ruige Lage Landen warmt een knapperend houtvuur de gerieflijke aarden hut van een gezellige stoere Germaan hoopvol kijkt het hele gezin naar de kleine spar die trots glimt in het kleine vertrek waar licht kringelt en schaduw danst de frisse groene takken beloven voorspoed en vruchtbaarheid voor het…

In Oostenrijks witte winterpracht staat prins Alexander verwonderd op zijn houten glijlatten vergezeld door stuivende poedersneeuw vol mild blinkende vrieszon schuift hij steeds sneller en bewuster voort naar de verte der lage bergen waar aangename rust wacht samen met nieuwe uitdaging de hoge reine toppen om hem heen vertellen over de…

Licht geel en verfijnd rood spelen samen in de warm sprekende, zacht wenkende gloed, die zelfbewust, maar bescheiden aandoet achter Olterterper Spijshuisramen. Blazende kou, winters duister omvamen het verstilde, doch graag bezochte landgoed, schenken sterk verlangen vol blij gemoed: weids gerecht, dat ieder mag betamen. Keukengeuren verspreiden…

Het vertrouwde woonkasteel verlaten. Een korte reis vol springende vrees van een beloerde, weerloze koolmees. Bemoediging mag slechts flauwtjes baten... Een vreemde gang in, wachtend _ gelaten, omringd door gefluister, onvatbaar en hees. Vastgebonden worden aan ziel en vlees. Stinkend gas ruiken: het bewustzijn laten. Pas ontwaakt, met…

Op een rood veld buigen twee eikentwijgen met hun vrucht, zijn door schoon najaar gekleurd; daaronder een gentiaan, die zich beurt in zomers zonnig geel: sprekend zwijgen! Dit vredige schild mag stemmen krijgen, waarin stil klinkend bosverrassen gebeurt: tere bloei wint steeds blijmoedig, schoon zij treurt bij harde regen en 's onweers dreigen…

In de wenkende tuin van 't kasteel Drakesteyn wandelt peuter Alexander aan de ouderlijke hand eigenzinnig maakt hij zich los speurt zelfstandig bij verleidelijke bloemen tussen bomen en struiken wijdt hier zijn koninkrijk van verbeeldend ontdekken maar daarbuiten roept de wereld het prinsje wordt meegenomen naar de woelige verte speelt…

Het eenjarige prinsje beleeft het feest bij oma Juliana 's schone paleis. Bloemen, blij trillend met trompettenwijs, komen nader, vol jubelende geest. Deze koning der verre toekomst vreest, ondanks liefkozingen en goede spijs, wat hem omgeeft. Hier blijven? Te zware eis! Hij wil geborgenheid, verdwijnt bedeesd. Alexander geniet achter de…

De kijkbuis kondigt met Vaderlandse zang de geboorte van een koningskind aan ik een vijftienjarige knaap vol geestdrift fiets door het avondduister naar Breda 's stadshart sta daar stil voor een oude taveerne de waardin opent haar deur _ vraagt me verbaasd waarom al die blijde mensen bijeen komen mijn tong werkt sneller dan mijn nuchter…

Waarschuwingslampen schijnen door glas, - in de boom... Rode spookvruchten?…

Als volwassen mens kinderverbeelding hebben voor het inslapen... Door een tovertuin speuren, waar koekjes lokkend aan struiken groeien! Zulke gedachten sterken dikwijls de wijdte van de rijpe geest.…

Als een steile rots kan de mensenziel zich tonen wanneer de milde regen Van Gods Woord erop neer valt het hemelse water glijdt langs het harde steen naar beneden en verdampt snel verdwijnt ogenschijnlijk maar ergens tussen twee blokken ligt een smalle strook aarde zuigt vele druppels op die een eenzaam zaadje treffen midden op de…

Het kleine, reine meer in Chaams bosrijk, omrand door lissen en tierig rietgras, geniet bescherming van moerasgewas, groeiend op stevig voelend oeverslijk. Trots, bedaard glijdt de spiegelgrage eik binnen zilver golvend, groen glanzend glas naar het eilandje, dat eens hoog bekroond was; dode bomen maken hier het leven rijk. Om het dorre…

Genietend rondgaan in het schoongewassen bos; zelf blijven we droog, maar onafgebroken klinkt blader- en druppelgetik.…

De bezoekers van Antwerpens trots gebouw vol schilder- en beeldhouwkunsten lopen misschien haastig door enige zalen heen blijven dan lange tijd stilstaan bij een schone schepping die hun zinnen streelt de zuigende ogen brengen in het denkende hart een nevelig purper dat zich steeds anders toont het versnipperde bont van een vervellende…

Het omringende voelbare heden is een lang kronkelig zandpad wiens fijne gladde kruimels aangenaam je voetzolen strelen scherpe kiezelsteentjes priemen soms pijnlijk zijn dan gauw weer vergeten of _ geven bange voorgevoelens daarnaast geuren velden vol wuivende graspluimen en bloemen luchtige golving noodt suizend vraagt hier te blijven…

Loom houdt de rijder van de vrachtwagen het stuur in zijn moede vingers geklemd, knikkebolt als hij sneller gaat, weer afremt, wordt vaag gekweld door schrikkende vragen. Blijft slaaplustige zonneschijn maar plagen? Wat als dat plakkende zweet steeds meer stremt? De man veert eensklaps op, voelt zich beklemd: een hinderlijk diertje komt opdagen…

Dit gastengebouw staat fier, maar bescheiden aan Drachtens levendige, boomrijke rand. Zijn eetzaal heeft met elke stemming band. Gesprekken mogen samengaan of strijden, hier zal men steeds fijne spijs bereiden voor vreugde, door sprookjesluister omrand, én geldvragen van nuchter koel verstand. Schappelijke geest wil alles leiden. Binnen…

Binnen Antwerpens schatpaleis waar Schone Kunsten bewaard worden blaast door elke zaal en gang een stille maar steeds wakende adem vorst met wijze kennis alle tijden zoent eerbiedig grote oude werken der reeds lang geroemde meesters waait over herschapen wanden die een nieuw leven begonnen zijn bemoedigt jonge Vlaamse kunstenaars van het bruisende…

De kwikstaart huppelt onbezorgd op de golven: stevige wieren!…

Witte berenklauw wiegt zacht in avondkoelte, bloeit vol kevertjesliefde.…

Soms mag het druk beramende heden zichzelf verliezen, afwachten _ lui en loom, is dan toeven onder een pruimenboom vol zoete vruchten; schaduw koelt tevreden. Binnen de wortels huist het verleden, verschijnt telkens als een springbron van stoom: door het lover ruist een natte luchtstroom, herinnert aan eens genoten, geleden... Verfijnde…

Dit is wellicht een nieuwe geestdriftige kreet uit het vernuftige streven van Amerika 's wetenschap deze trotse eigengereide roep glijdt snel langs me heen bemoedigt bij 't verdwijnen echter mijn vastgegroeide verhouding met God welke zich langzaam aan opbouwt niet door peinzende metselaarskunst maar dankzij genade ongedwongen groeit…

Kikkergekwaak klinkt dapper in de zoele nacht: vér van die eenden!…

Kruipen en smullen in de vuilnisbak op straat: ontheemde miertjes!…

Ergens in Breda 's bedaagde Mastbos waar eens mannen van het krijgswezen strijdlustig hun vuurwapens lieten brullen ligt een vredig ogend moeras rondom het kleine gras- en poelenrijk scheppen dichte eiken en pijnbomen geheel eigen groene wereldranden glanzende blanke berken beuren het leven binnen deze einders op grote zilverreigers dalen…