Alle inzendingen van Han Messie

De wind van het jaar tweeduizendvijftien zwerft door het grote bos bij Breda's Zuidkant, fluistert in hoog lover, op begroeid zand geschiedenis, lang vergeten misschien... Vijf eeuwen her zou het zijn begin zien: ruig heideveld werd door menselijke hand herschapen tot jachtwoud voor de adelstand; bomen mochten schepen van masten voorzien.…

(tanka) Veel mensen geven bij het kerstfeest hun voortuin kleurrijke lichten met een blakende ijver maar even grote wansmaak.…

Even uit de broek... Omstanders zien mij zitten: niets dan aalscholvers!…

De schone kindergezangen van kerstfeest of zondagsschool zullen wellicht blijven, een zoetsappig schimmenspel bedrijven, in menige rijpe volwassen geest. Wat vreugdevol ervaren is geweest, kan bezadigd ronddraaien, voortdrijven. Men mag langs die herinnering wrijven, liefkozend, gelijk een huiselijk beest. De verzen uit gekoesterd verleden…

Een geliefde dichteres moest deze wereld ontijdig verlaten zij schreef lange tijd haar ruime denkbeelden met vreugde of leed verschool zich deemoedig onder de vereerde naam van een Oosterse zangeres deze gedichten geven vele lezers bemoedigend hernieuwde zienswijzen blinden kunnen hen ontvangen als kundige klanken moge haar werk…

Sprookjeslandschap vol besneeuwde sparren ofwel trieste kale eiken om een verlaten weiland beeldhouwen steeds het denken aan 't welbekende decemberfeest zie eens hoe men dit viert in een bloeiende tuin bij de Evenaar waar daarnet een spa zich vergiste domweg een sierlijke plant los stak zij ligt daar door mensen vergeten haar wortels…

Het Adventslied "Hoe zal ik U ontvangen?" klinkt in 't koude, feestrijke jaargetij: dat aanbeden Kerstkindje juicht blij bij 't helen van menselijk verlangen. Mocht deze voorbode der Kerstzangen echter krachtig, zonder bangmakerij, het gevoel geven: de wereld gaat voorbij; steeds leidt Jezus de grootste belangen. Kan men over Christus…

De rekke staat stil, kijkt dan telkens om, naar mij: heerlijk twijfelen.…

In 't grote gebouw wachten en bekomen autobussen geduldig bezijden de weg der treinen daaronder zijn wijde ruimtes waar men doorheen wandelt met reislust of genietend rust gladde wanden hebben spikkels krioelend wit en zwart vervaagde tekeninkt kunstzinnig uiteengespat omringd door geestdriftig geloop bloeit bedaard zakenleven in nodende…

(tanka) Geelgroene bladen van lelietjes der dalen brengen in het bos licht opbeurende vlekjes op triest, gevallen herfstloof.…

Onder de Bredase hemel, diep blauwzwart, staat de blanke toren met warm aangezicht. Omhuld door versnipperd, mild schijnend licht, geeft hij geborgenheid aan het stadshart. Die glanzende druipsteenzuil vorst en tart het verre duister, dat soms twinkelt of weerlicht, houdt zijn spitse top krachtig opgericht naar het hoge grottendak, ijl - nooit…

(tanka) Berken op een rij glanzen in de morgenzon, ontvangen telkens een vluchtige penseelstreek: die pimpelmees kringelt rond.…

Gods mateloze genade is een sterke steunzuil bij geloof en schuldbesef deze woorden konden eens verleidend vragen aangenaam wezenloos lui en berustend de Blijde Boodschap te horen het denken aan steeds vergeven mocht de levensdrift ontvangen van het kuiken in 't ei dat tegen de schaal hamert.…

(tanka) 'k Wil wat verrichten, ben zwak, maar word bemoedigd: voor mijn beeldend oog vliegt een bij in kringen rond, een krijgspet op haar kopje.…

Een berk vol kleuren: dagpauwogen bedekken klapwiekend zijn stam.…

Het Moorse paleis in nachtelijk duister is vol vlekken van licht, schaduw en schimmig schijnsel. Spookt hier duizend-en-één-nacht? Ogen dwalen lang bij de gebeitelde wand: fijne duizeling. Jonge fruitbomen, vijvers met fonteinen, bloemen en kruiden fleuren de binnenplaats op: luilekkerland voor vogels. Zuilen en bogen: een doolhof…

Het vliegtuig stijgt op bij nevel, maakt een zwenking: verblindend zonlicht! Grillig wolkendek: een geweldige ijstaart, waar peutervingers vol zoeklust en scheppingsdrang hun boeiend spel bedreven. Het eekhoornpaartje leeft vredig in de vesting, smult van fruitbomen. Een gordel van rust uit blauwe, zwakke branding en witte huizen…

Mensen willen graag weten wat Onze Lieve Heer ofwel de Voorzienigheid met hen voor heeft ze verlangen naar een lijn vol grote sterke wasknijpers die dure jurken deftige jasjes stoere sportkleren taaie werkpakken vastklemmen waar een frisse wind door waait Hemels zingend en raad gevend het komende voorspelt hoeveel aangenamer is het…

(tanka) Bosarbeiders zwoegen hard met elkaar, spreken luid, verruimen hun geest; men hoort geen woord over God, al is Hij sterk aanwezig.…

Verdampend zweet en kleine luchtstromen brengen hun eigen weertje op de huid van de draver, die steeds sneller vooruit, beschermd wordt tegen zon als boze gnomen. Kunnen gedachten met voeten meekomen? Ledematen en geest zijn erop uit elkaar te betwisten; strijdvuur knettert luid. Het oog wil die wedijver intomen. De hardloper ziet vol verwondering…

(tanka) De regenboog glanst, wekt grote kijkvreugde op door zijn plotseling verschijnen en weer snel gaan, steeds ongenaakbaar blijven.…

Avondglans omhult springbalsemien: zacht purper vloeit samen, verwaast...…

Een pissebed kruipt door de schuur; een spin springt toe, schrikt, staat stil, en - vlucht.…

Die kauwen pikken lustig in de drek, zoeken gezonde hapjes.…

In de stralende morgen glijden verdwijnend purper en pas geboren platina naast elkaar voort worden samen verdreven door alles verwinnend goud blijde glans spreekt van een nieuwe dag met God waarbij Zijn kind liefdevolle zorg kan ervaren de moed zal hebben het kwade uit te dagen tot voortdurende strijd moge een ieder het Hemelse Koninkrijk…

(tanka) Schuin, maar sierlijk, staan de huizen hier naast elkaar, beelden mijn denken, waarmee ik zigzaggend langs auto's en stoepen heen fiets.…

In de donkere koepel de uitgeholde tufsteenheuvel loert het troosteloze gedachten die mijn leven vergezelden of die ik nooit kende vechten hier tegen de leegte muziek verdedigt mij alle wijzen die mijn oor ooit ving en hield onsterfelijk orkest door de stilte geleid mijn eigen soldateske symfonie.…

Het vrije wilde paard dat tussen struik en springbron leeft vlucht voor onweer in een vergeten mijngang schuchter-dof stampend gaan zijn hoeven over het oude karrespoor als een verlopen slangenrustplaats klinken langs wand en zoldering achter hoeken de laatste verste echo is kloek en vastberaden: de stap van de geknechte soortgenoot…

In de oude werkgrot verspreide rommel gebroken balken roestige hamers versleten schoenen behakte stenen die eens gezamenlijk klopten en stampten als meerstemmig koor in het gezellig duister nu: wegterend blijven bestaan.…

Ik loop door de poort van de dode mergelgroeve de stilte spreekt vrijuit van arbeid die niemand kent niemand achterhaalt ongeschreven geschiedenis van hakkende slaven en knechten laat zich horen verleidt mij: aanvaard klakkeloos je dagelijks werk wees te lui om het geheim van elke broodwinning te zoeken.…