Alle inzendingen van Hanny van Alphen

mijn oom had een hele dikke boom twee schommels een erf vol kuilen en kakelende kippen witte en bruine maar ’t mooist waren zijn varkens pasgewassen zeugen, biggetjes roze die knorrend een stuk zeep verslonden oom had niet alleen een hele dikke boom maar ook hele grote handen…

het hoofd vol van het water drijvend tussen grachtenpand en duinenrij, de nieuwe brug het oude strand de zee met zeilen op haar rug doorweekt in ’t witte zomergoed de huid omhult met nevel bij stilte tussen eb en vloed de tram rijdt door het raam dwars door ’t glas ik weet dat het een leugen is er zijn geen scherven toch is daar…

Ik heb iets onder de oksels sprak Iep tot Olm. Ik weet niet wat het is maar het jeukt en ik voel me ziek. Olm schudde zijn kruin toen hij Iep bekeek. Je toestand is kritiek, het rode kruis is al geweest en heeft iets op je bast gekwast maar wat er gaat gebeuren, ik weet het niet. Zeg Iepje, weet jij waarom die wilgen zo treuren…

hij pakt zijn jas en naait een binnenzak, ja hij is handig met naald en draad de kleur is verkeerd, het had bruin moeten zijn karmozijnrood is voor priesters en hoerenhuizen regen, alweer die regen het getik maakt hem gek hij denkt aan Romana zij hield van hem, hij zoekt een foto hoort weer haar stem mañana mañana waarom verdomme gingen…

hij tekent vogels, knipt ze uit ziet ze vliegen over het hek van de dam en laat ze landen aan het stalraam waar alweer een zomer nadert hij ziet zichzelf, een broekie nog met bibberbenen, hij hoort het vegen van de wilg, onophoudelijk getik van regen op het golfplaten dak klompen op de stenen komen dichterbij hij was niet gek, het waren…

aan de stalen tafel schrijft hij zijn annalen zijn pen gevuld met vitriool de data en de namen de onbekwame, de gegeselde en de gek hij haat hen, ze kennen zijn gebrek vanuit het raam ziet hij de rozentuin, de rotsen en het getraliede hek zijn hoofd staat niet naar strepen die schuinweg de tegels delen licht en donker hij tekent het…

Er huilt een vader om z’n zoon die zonder konen werd geboren. Bijzonder lelijk en ongewoon ogen wangen, neus en oren. De jonge vrouw kijkt vol afschuw naar het monster uit haar schoot dat ligt te krijsen op een peluw in de armen van haar echtgenoot. Ze had er alles voor gegeven maar nu het dan geboren is verwenst ze dit mismaakte leven…

Sim gaat altijd naar de Turkse kapper lekker relaxt beetje chatten met z’n vrienden en Achmed scheert de mooiste vormen in z’n haar ik niet kapper, zegt Achmed trots ik kunstenaar maar de laatste keer toen Sim in de spiegel keek naar zijn kale kop was de couscous gaar hee man, wat flik je me nou? Achmed schrok zich grijs en prevelde…

Daar staat hij, gebogen bij het monument waar bomen blijven ruisen in de wind vogels nooit in stilte fluiten bloedt in zijn hart het oorlogskind.…

Dat regen mild over matte ramen stroomde. Het uitzicht, vrij gemaakt in luttele seconden bestreek niet meer dan een wild begroeide muur Het was in mei Dat laatste verweer van vogels. Het vreemde vuur dat meer dan die muur verteerde in luttele minuten, ontbeerde de stad alles wat zij liefhad. Het was in mei Dat het brandend hart…

Ja, ik zie mezelf weer lopen. Gele klompjes met rode krullen en gebreide kousen terwijl iedereen al een maillot droeg. Een derdehands jas -waar de gure wind vrijelijk doorheen joeg- met houtje-touwtjeknopen. De kinderen van de buurt - hun gegiechel hoor ik nog- konden het heen en weer krijgen. Ze wilden maar niet zwijgen. Scholden er op…

geen zinnig mens kan vertellen hoezeer gedachten mij kwellen de losse eindjes, de wirwar van woorden die ik niet weet te regelen de wanorde in het doolhof van taal mijn zin is gebroken, onaf het verhaal hoe dieper ik duik hoe meer de angst me bekruipt dat geen zinnig mens kan vertellen waarom die gedachten mij kwellen…

bromtollen en suikerspinnen, stoepkrijt en touwtjespringen. Er zal een dag zijn zonder dollen. Ongemerkt sluipt hij binnen. De dag die met speels gemak het kind verzuipt. In de grijze stroom meegesleurd zijn alleen gedachten aan stoepkrijt nog gekleurd.…

de dag waarop ik vergeet is de dag dat ik niet meer weet of ik er wel of niet toedeed…

Onder de olijfboom dode vogels immer weer steen en beenderen gebeden en haat onder bevlekt gewaad het naakte bloed boven de olijfboom fluiten kogels immer weer.…

Ik verdien een maagd met gulden vlies verkondigde de argonaut wanneer ik drie heldendaden verricht. Daarom zoek ik vuurvretende stieren met ballen als kokosnoten. Nog voor de regen valt zal ik ze temmen en mijn land laten ploegen. Dan zoek ik een draak wiens tanden ik uit z’n bek zal slaan waarna ik ze in de aarde stamp. Na al mijn zwoegen…

De mens is het slijk dat uit zijn handen gleed toen hij nietsvermoedend de maan verplaatste de grote beer verwekte en water bij de vissen deed terwijl een moddersculptuur zijn armen strekte.…

de dag ligt al bijna achter mij hij zal me inhalen zijn schaduw scheert langszij op de rug van de deemster draaft hij de nacht door schuwt de bomen niet die samendrommen in het bos en ik, op halve kracht veracht het duister ik los…

Ze hebben geen nagels om hun kont te krabben zou mijn vader zaliger zeggen om vervolgens moeder te gebieden groente en eieren ongezien bij hun achterdeur te leggen.…

Opa drinkt zijn koffie, zwart met twee schepjes suiker hoe moet dat nu, moppert hij als ik geen suiker meer mag heeft koffie geen zin en zonder koffie heb ik geen zin dus basta, schenk nog maar es in. Kijk niet zo verschrikt een beetje zotheid kan geen kwaad. Wanneer de dood in mijn nek zal hijgen wordt er geprikt over de datum zal ik…

de klok tikt niet meer zijn afdruk op het dressoir breekt, in het licht van de leegte is alles nog vol van haar…

op het hoogste duin staat een man de voeten in het zand geplant tot aan de schuimkragen rollen zijn woorden als verse vis uit oude kranten ik ben een eilander, ik ben zeewier en watertander een worm uit deze aardkloot maar nooit, nooit, nooit een stadsidioot…

Vandaag leg ik het af, dat dode een schoenendoos is groot genoeg begeesterd bijna ontbind ik mijn naam van alles wat op liefde lijkt.…

Het was koud middernacht gestommel in het hoenderhok de knuppel, dacht ik en schoot in mijn sloffen tussen de dorpel en de deur vloerde zich een strook licht op de overloop, een zwarte jas als molshoop op het tapijt even verder een paar kisten te groot voor mijn kleine meid ik hoor haar hakken tikken voorbij de tijd, ik slik.…

Je weet, ik ben niet het volgzaam kind dat regenbogen tekent of poppetjes die marcheren onder bewind. Anders dan jij hecht ik geen waarde aan verzonnen vlinders waarmee de ratio wordt weggeveegd. Ik wil niet vastgeprikt in een glazen huis. Geef mij maar aarde, dan maak ik vingers vuil zoals het weerbarstig joch dat maar wat aanmoddert en het…

Sla, jonge sla Kopland zou janken mocht hij -naast mij- kijken naar de lege bedjes in de moestuin van mijn pa sla, jonge sla uit de volkstuin van mijn pa werd een kropje kleiner gemaakt door de uitspraak van het Hof alleen Zaad met een Europees certificaat of een torenhoge boete wanneer u zelf aan ’t kweken slaat lust u nog peultjes…

ik pas niet in het kader van ‘t futuristisch schilderij ik ben te groot voor dat hok met kaalgevreten muizen maar tieren kan ik nog in een slinkse cirkelgang van de digitale luizen…

die meeuwen, ze bleven krijsen verder niemand, niemand anders dan ik een eiland op een eiland ‘s nacht monkelende mannen gek, wanneer je alleen bent in zo’n verdomde depressie met niets dan meeuwen om je heen slapen, nee dat ging niet mijn goede vriend, kom laten we gaan zitten en luisteren naar muziek morgen ben ik dood…

oh man, we zullen je missen je humor en scherpte, wat je op de korrel nam de blues die je deelde, de grappen jij, die speelde met een vloeitje en een kam schreef in een lied als er een hemel is vol ouwe hippies dan wil ik daar naar toe Dick, goede reis en houdoe…

het valt niet mee zo goed te zijn mijn faam reikt tot het rode plein ik word geroemd en hoog geprezen mijn schrijfwerk mag er dan ook wezen men vreet mijn pure letterkunst staat in de rij voor die ene gunst een handtekening van Hannelijn het valt niet mee zo goed te zijn.…