Netgedichten

netgedicht (nr. 52.141):

Zeelucht

het hoofd vol van het water
drijvend
tussen grachtenpand
en duinenrij, de nieuwe brug
het oude strand
de zee
met zeilen op haar rug

doorweekt
in ’t witte zomergoed
de huid omhult met nevel
bij stilte tussen eb en vloed

de tram rijdt door het raam
dwars door ’t glas
ik weet dat het een leugen is
er zijn geen scherven

toch is daar telkens weer
het kerven
in bitterzoet verlangen
schuim ik alle kasten af
jasmijn, dennen, rozemarijn
maar zeelucht, nee
die laat zich niet in een flesje vangen