Zeelucht
het hoofd vol van het water
drijvend
tussen grachtenpand
en duinenrij, de nieuwe brug
het oude strand
de zee
met zeilen op haar rug
doorweekt
in ’t witte zomergoed
de huid omhult met nevel
bij stilte tussen eb en vloed
de tram rijdt door het raam
dwars door ’t glas
ik weet dat het een leugen is
er zijn geen scherven
toch is daar telkens weer
het kerven
in bitterzoet verlangen
schuim ik alle kasten af
jasmijn, dennen, rozemarijn
maar zeelucht, nee
die laat zich niet in een flesje vangen
Geplaatst in de categorie: emoties
Die spiegeling van de tram is helemaal niet zo gek hoor :)