Alle inzendingen van Hanny van Alphen

beweging tussen natte muren Franse lelies, manshoog wuiven achter sterren er sijpelt water van de schoor die de ingezakte schedel moet schragen drip drip drup drip drip drup het ritme van leven na de dood gaat onverstoorbaar door de kamers er wordt niets geplooid of glad gestreken ontbering geeft voedsel aan alles wat niet is bezweken…

Vroeger dacht ik aan later, nu aan vroeger. Trouwen, kinderen krijgen, een man. Ja, eerst een man, in die volgorde. Zo dacht ik de toekomst in te richten. Liefde in een broeikas en tranen in het afvoerputje. Nu ik eraan denk, scheert een gedachte langs. Het putje is verstopt. Ik moet de loodgieter bellen en zangzaad bestellen voor mijn kanariepiet…

vandaag ben ik het schriftje van m’n nichtje waarin geen enkel poppetje lelijk kijkt ze kleurt in roze en rood een blij gezichtje en schrijft in grote letters een berichtje in mij haar naam die tussen sterren prijkt…

vandaag ben ik het schriftje van m’n nichtje waarin geen enkel poppetje lelijk kijkt ze kleurt in roze en rood een blij gezichtje en schrijft in grote letters een berichtje in mij haar naam die tussen sterren prijkt…

ik heb je gezien tussen alle vrouwen jij, de mooiste zonder hoofddoek zonder borsten…

nee, ik hoef geen terras heb buiten niets te zoeken liever blijf ik binnen kruip achter het behang stof genoeg om van te kwijlen in de kast ruikt het naar muizenpis en oude boeken de ruggen versleten het papier half aangevreten door kenners zoals ik © papiervisje…

je schildert een impressie van het land waar je woonde in een paar streken verschijnt een witte weide en altijd weer die vage vrouw met zwarte hoed je zoekt geen grenzen wijst naar je hoofd alles zit daar en daar zit het goed kwasten en drumvingers een enkele wijze haar het zij geloofd…

Op de reünie zag ik mijn jaren zestig vrienden weer. De gitarist en saxofonist, beiden zonder haar en haar. Het leven was wat sporen kwijtgeraakt. Het meisje van de zanger vond een vroege dood en hij, hij was blijven hangen in de blues en zoop. Er werd gespeeld, gelachen en gejankt. De incrowd van toen, gekrompen in de was en stokoud, kreeg…

bestaat het te keren wat weder komt de seizoenen, de legio braakliggende uren die niet te bezaaien zijn. dode grond bevat geen kiemen en zal opnieuw verwaaien, het stof zal steken in ogen van drooggelegde haaien blauw van de nachten drijven dagen als makke schapen voorbij, de avonden vallen aan, hun bek vol van een stuiterende maan wekken…

ik maak mijn voeten los al voel ik de weerstand in mijn tenen en begroet aarzelend de vrouw die weet dat ze vergeten zal langzaam loopt ze naar de zee haar bange hand in die van mij geef me een zoen, zegt zij en veegt een schuimvlok weg…

in lengte van jaren ben ik niet gegroeid hoogstens in de breedte nu ik ouder word, lijkt de constructie van mijn armzalig verblijf verschrankt en doodvermoeid men heeft mij nooit garantie gegeven toen ik in deze wigwam kwam ik mocht hem lenen voor bepaalde tijd maar ‘k ben bang dat de wig uit de wam is en de stellage het zal begeven…

een kind kan de afwas doen zei moeder altijd ze had er tenslotte negen waarvan zeven Assepoesters die het niet waagden de spiegel te breken moeder hanteerde de harde leer geen kans voor meisjeslijven om verschoond te blijven van oorvijgen of wilgentenen zij waren slechts werkbijen in de raat van elf de twee godenzonen, hen ontbrak niets…

ik ben een paardebloem en verguld met mijn familie het weidegras ik worstel tussen stenen of kom boven in uw gazon in mij vloeit melk en honing geel gekroond zetel ik wereldwijd als kruidenkoning ik ben een aandachtstrekker voor de wetenschapper mijn grijze haar verwaait zwevende zaden worden alom verspreid men zal weten van het teken…

Ik ben langs, nee niet langs, ik ben geweest, bij opa Oudehorst. Zo rond theetijd werd er weer wat afgekletst. De tafel van gebreken stond er nog met in het midden een bosje rotzooi. Stoelen rolden weer af en aan. De spitse oren van tante Sjaan luistervinkten mee. Oh, die roddelaarster, de soeppan kan gevuld met ballen uit haar nek. Rij me…

gisteren zag ik de groene ogen van mijn moeder weer, nog altijd onbewogen achter glas dat elk moment kon barsten ze rook naar gekookte was het moet maandag zijn geweest vader keek naar haar gezicht, strak als de lijnen op het bleekveld moeder zei dat hij op moest schieten werk gaat voor, kom, was uitwringen haar wijzende vinger blind…

Wanneer de aarde langzaam zal verdrogen en grote bomen bij bosjes vallen, pas dan zal men bidden gelijk vazallen, er de hemel smeken om mededogen De donkere wolken zijn allang gezien, uiteen gedreven boven de schapen die lamlendig hun helling afschrapen en zich niet houden aan paragraaf tien van het wetboek -verboden te graven in dijken…

het kind kijkt beteuterd naar zijn wapperende handjes zwaaien, had oma gezegd pappa en mamma verdienen een vakantie…

de man op de bank ziet de man van de bank hij staat daar achter het raam naar buiten te turen, en ziet de man op de bank beiden drinken wat, beiden staren wat de man in de schoudervulling rookt een spriet de man in de zwammenjas rookt wiet het licht gaat uit, de aktetassenman verdwijnt de man op de bank zwaait naar de man in de zwarte sedan…

Ze roept me, haar ogen vechten tegen de lang verwachte slaap. Ik ben er, je hoeft niet op te staan. Kom, dan schud ik de kussens even op en breng je straks koffie en brood. Oké, ook de verwarming wat hoger. Tot zo. Ze roept me weer, zegt dat ze even niet weet wat ze vergeet en staart naar het oude behang alsof in het diepe blauw…

Het wit van oude strenge vorsten uit die jaren van lang gelee. Oh, wat kan ik daar naar dorsten, houten schaatsen en een arreslee. Het krakend riet rondom de plas draagt z'n dik berijpte kragen. De lucht gevuld met ijl gekras. ‘k Hoor de ijzers ritmisch klagen. Oude vrouwen sprokkelen hout. Takkenbossen krommen hun rug en baaien rokken…

verhaal heb ik gehaald noch genomen een straatje woorden neergelegd een taalpad gekozen mis gerekend en fout geraamd uiteindelijk de som van de kleinheid gezien…