Netgedichten

netgedicht (nr. 42.540):

Chaos en goden

Wanneer de aarde langzaam zal verdrogen
en grote bomen bij bosjes vallen,
pas dan zal men bidden gelijk vazallen,
er de hemel smeken om mededogen

De donkere wolken zijn allang gezien,
uiteen gedreven boven de schapen
die lamlendig hun helling afschrapen
en zich niet houden aan paragraaf tien

van het wetboek -verboden te graven
in dijken en lichamen op straffe van-
zij lezen gras en willen zich laven.

De stenen geworpen, de vragen gesteld.
Wordt het de waterman die schenken kan
of de wrede Mot die doden voorspelt.