Alle inzendingen van Hans

Leve de Majesteit! Dertig jaar Beatrix. Denkt niet aan stoppen Maar blijft koningin. Zoonlief denkt: zoek eens een Kroondraagverslavingsarts Want al dat wachten Verpest nog mijn zin.…

We lopen hand in hand het bos is dicht en donker door de bomen zien we de zon het weiland sappig groen de koeien dampen in de warmte een paard hinnikt en rent onze hond blaft en springt een patrijs vliegt op de geur van het dennenbos gaat met ons mee we gaan zitten en genieten samen van de stilte een paddenstoel kleurt zijn omgeving…

Ik ben me terdege bewust van je aanwezigheid ik ruik je parfum toch ben je niet tastbaar waardoor ben je zo onbereikbaar? zo afstandelijk speel ik met mijn gedachten of haal ik herinneringen op nooit zal het weer zo zijn ik treur nu al weer jaren…

Hij zag er vermoeid uit ik wilde hem verlaten zijn magere hand ging omhoog ik wachtte hij zei niets lag achterover met zijn ogen gesloten een tochtvlaag ging door de kamer de kaarsen sputterden schaduwen bewogen er kwam duisternis over zijn gezicht het licht brandde weer gestaag ik zag zijn ogen, die me nog helder uit hun diepe kassen…

Waar lettertypen regels vormen het blank papier ze inhaleert is neergelegd haar onvermogen is trouw geschonken aan dit blad haar onbegrepen geest verwacht geen wonder de woorden dansen heen en weer immens schril het afscheid straks gelezen verklaring zijn van grote nood…

Een glazen bol gevuld met meeuwen rolt over de golven naar de horizon waar oranjerood zonnelicht vurig weerkaatst krachtige vleugels zoeken gespreid een uitweg om de wind te benutten die hun wil beheerst vlieg, o vlieg engelen der zeeen ontdoe u van het glazen vlies bijt door de navelstreng verspreidt vermenigvuldig neem bezit…

Begonnen is de reeks die het leven tekent hiaten zijn het kenmerk haperingen en overslaan toch keert het ritme terug onverwacht maar passend in de tijd onaangekondigd en onbegrepen in een alles of niets even is het er, direct weer weg ophalen en dicteren in zinnen spiegelend in inzichten naar een op- en afzien telt alles wel mee op…

Is mijn kennis de hemel? zijn mijn gedachten de rivieren? is mijn geest het heelal? is mijn lichaam de aarde? mijn kennis is de hemel niet begrenst mijn kunnen beperkt mijn weten de hemel eindeloos mijn gedachten vlieden voort stromen verder groot verval gèèn vergelijk rivieren zijn gèèn gedachten rijk mijn geest het heelal zo groot…

Het geluk was er het werd niet aangevochten het was er het zou er ook gebleven zijn als ......... het andere was er het leek anders het geluk was er niet meer…

Heel even is er tinteling een buiteling de laatste kracht slaakt zuchten apparatuur aangesloten een zigzaglijn knaagt zich voort er is nog leven buiten zijn lichaam zonder hoop…

Flakkerend het kaarslicht haar oogjes tranenvol druppend op haar roze dij ze veegt ze nietsziend weg schokkend nietig is haar borst zo frèle, lief en mooi verdrietig streel ik haar vragend kijkt ze me aan maak je morgen mijn pop?…

Zoals ze was zo is ze toen geworden te stuiten was ze niet ze kon zich niet bepalen haar geest miste de kracht het ging heel sluipend door er was geen redden aan zo onbegrepen als ze werd zo intens hulpeloos mijn liefde was zo grenzenloos maar kwam niet door ze was reeds weg een lange lijdensweg die was te gaan zoals ze was zo is…

Opgestaan de ochtend beleefd indrukken opgedaan de spiegel bekeken kleding uitgezocht de dag tegemoet het leven weer aanvaard in al zijn facetten denken aan noodzakelijkheden terzijde schuiven van narigheden die iedere dag weer tot mij komen mijn gedachten herhalen zich in een zekere rangorde daar ontkom ik niet aan het zijn vleugjes…

Echt iets om voor uit te komen iets verkondigen het zeggen het volhouden doordrammen het uitleggen het herhalen volhouden doordrammen het uitschreeuwen het uitkrijsen echt iets om voor uit te komen…

Het traliehek de ijzeren deur de doffe klank de muffe lucht het gedempte licht de stofjesdans het turen naar het denken aan schuldgevoel en spijt de hersenschim de jaren door dag in dag uit èèn daad èèn stap verkeerd niet hij alleen ook het kleine wicht begraven in het kille zand voor eeuwig dood een moordenaar in nood…

Eigenlijk had ik altijd rechtstreeks contact en nu wil ik toch gaan bidden ik vraag van uw tijd om naar mij te luisteren nu hoor ik u zeggen je bent weer die twijfelaar we zijn onveranderd in samenspraak de levensstroom ligt bij mij jouw angsten zijn nu rust geworden want in mijn handen is licht dat jouw aderen zal doorgloeien jij mag…

in memoriam Teddy Scholten Een niet bepaald aantrekkelijk ideetje Dat ons vervult met wanhoop en met smart, Ons somber maakt, onzeker of verward De een heel veel, de ander slechts een beetje: Ooit slaakt een mens zijn allerlaatste kreetje En stroomt het laatste bloed weg uit zijn hart. De weg voert naar het eind vanaf de start Want dood…

Op een mooi zwart paard gezeten begeleid door glanzend witte duiven rijd ik in nevelen gehuld door het drassige gebied de varens knappen modderspetters spatten hoog met souplesse ontweken door de snelle duifjes op een open plek blijven we staan en plotseling zie ik door de slierten mist kantelen en een ophaalbrug opaalblauwe stenen…

Zwervend door jou, nachtenlang proef ik avontuur dat meeging als belevenis een opgetild zijn in volkomenheid iedere nacht kijk ik er reikhalzend naar uit de tijd, die meereist telt de uren, de dagen en de jaren samensmelten is een wonder een stap teveel en het werd gemist waarom zal de maan nooit de zon kussen? vaste banen begeleiden ons…

Je handje klam je kijkt me aan je knijpt je vast in het donker werd je bang juist dat moment gegrift in mij herkend gevoeld voorgoed, bekend rust zacht…

Dagenlang loop je rond je ziet me niet hoort me niet ik ga je ontwijken mijn gedachten zijn bij jou nu verplaats ik me in je duidelijk is het nu voor mij wat we samen bezaten wankelt er verdwijnen er er zijn er niet meer er komen er niet meer terug er zullen geen ontmoetingen meer zijn er zijn geen aanrakingen meer er is verwijdering…

Bleek en afzichtelijk het zwelgend wrak gedoemd tot ondergang stick na prik hallucinatie angstpsychose bewusteloos uitzichtloos vervuild besmet jouw kind mijn kind ons kind onmogelijk ondoorgrondelijk alleen de dood verlost…

Het omgekeerde van het gelijk is het krijgen van het ongelijk een martelgang die in dit leven een mens soms niet begrijpen kan alles is hebben alles is krijgen van geven wordt men al snel moe het wordt nemen zonder krijgen tot men zelfs zijn leven pakt dat was het laatste dat nog werd bezeten nu rest slechts kist en 't muffe zand een…

In een papiertje met vier vouwen zit er eentje met maar twee op het randje zit wat plaksel likken verzenden maar woorden worden nu gedragen naar jou toe open scheuren en dan lezen de inhoud doet er heel veel toe een levensteken van je minnaar slechts vier woordjes lang…

In het spionnetje spiegelt iedere morgen zelfde tijd een wat trage figuur zich af sombere blik extravagant gekleed een grote snor opvallend haar je vraagt je af en gist wie is dat? je vormt een beeld artist, cabaretier fotograaf en dan opeens de voordeurbel daar staat hij 't is half negen en zegt: ik heb vrij vandaag schikt…

Iedere omwenteling brengt me dichter bij jou het tijdsbegrip ben ik al kwijt voorgekauwde zinnen ga ik niet uitleggen met jouw doortastendheid kom je er wel degelijk toch zit er een maar aan in de ruimte van het verstand ontstaan er leemten waar de liefde een bijzondere plaats inneemt dit komt alleen aan de orde als rechtlijnigheid vakmanschap…

Ongelukkig ben ik er niet onder toch verre van opgewekt aan mijn gezicht is niets te zien mijn handdruk blijft ferm krampachtigheid is niet te bespeuren liefde kan ik nog steeds uitstralen hoop blijft voor mij een gegeven vertrouwen is op mijn lijf geschreven en steeds maar weer is er iets wat me treft het overkomt me gewoon misschien…

Natuurlijk hing u aan het kruis het licht scheen op u aan weerszijden schaduwen mijn blik bleef op u gericht hier ontstond spanning van de Zoon van God die onze Christus was met de zonden van de wereld een vader, die zijn zoon geeft om anderen te redden hoeveel zonen gingen u voor maar u was de zoon van God een sterveling onder de…

Een onbekend landschap doemt op met gesloten ogen volgt mijn geest een kronkelweg achter een oude eik moet ik stil gaan staan en daar verschijnt opeens jouw silhouet ontspannen kijk je naar het beekje dat langzaam voortstroomt in een glittering van hemelsblauw alsof je bang bent te vergeten leg je het vast penseelstreken mengsel van…

Ingesloten in mijn cel breng ik de dag door die mij weer gegeven werd mijn vrijheid houdt de wacht staat voor mijn deur door de tralies schijnt de zon de stralen breken in mijn brillenglas ik pak de kleuren stevig vast en verdeel ze over mijn gedachten zo kan ik verder leven een kleurrijk bestaan in deze vergetelheid is nu mijn deel,…