Alle inzendingen van Helene Swarth

Ik wil uit mijn kamer ontvluchten De bekoring van je gelaat, Het zweeft in de wolkenluchten, Al boven de grauwe straat. De mensen doen wijze verhalen, Niets begrijp ik van hun gepraat. Tussen anderen en mij zie ik stralen De bekoring van je gelaat. En wil ik boeken lezen, Ik weet niet wat er in staat. Tussen mij en het boek komt gerezen…

Door ‘t loof der linden gloort de zomerzon Omgonsd van bijen wuift de blonde bloesem Zijn frisse geur de blauwe hemel toe. Doch wie daar lette op licht en lommerspel ‘t Is niet de kleine, die daar zit en peinst; Bleekwangig kind met ogen roodgeweend Met handen roerloos rustend in de schoot Ze is doof en blind voor wat haar weelde biedt Bertha…

Een schone dodendroom heb ik gedroomd: Diep onder marmerblank en bloemgeboomt, Sliep kalm en koel mijn moegemarteld lijf. Toen zag mijn ziel, vanuit haar blauw verblijf, Een meisjesgroep in klederen leliewit. En éen maagd, blond met vliegend haar, zei dit: - ‘Zij die daar rust gaf liedren ons, in ruil Willen wij winden rozen rond haar zuil.…

Breek blanke meien van de Levensboom! Nu is de mei gekomen, ook voor mij. Als witte vlinders fladdren ze ons voorbij, De bloesemblaadren van mijn lentedroom. Zie, dit is weelde: wandlen zij aan zij In 't bloeiend Eden onzer liefde, loom En stil van 't groot geluk, met teedre schroom Ontvangen en gedragen, bang en blij. Nu laat…

Hij nam de beker en Hij brak het brood. Hij sprak het woord dat onvergeetbaar klonk Door de eeuwen heen. En onheilspellend blonk Op Judas’ rosse lokken ’t avondrood. En elkeen at van ’t brood en elkeen dronk De purpren wijn, die hem Zijn liefde bood. Doch ’t brood was Judas bitter als de dood, In elke wijndrop gloeide een helse vonk. Kalm…

In rouwzwart groen een vrolijk plekje rood: Een blozend dak, een gladiolusvlam, Een rozige appel of een hanekam, Zal dat mij troosten over zomerdood? O tragisch traag laat vallen van de stam Scharlaken bladen in de bruine sloot De wilde wingerd, of in gulpen vloot Zijn bloed, gelaten najaars-offerlam. Een huivrende angst bevangt me en jaagt…

De wagen zwart, met één chrysantenkrans, Voert traag een dode waar hij rust zal vinden. Als wenend mee met wie die mens beminden, Vloeit droeve regen uit d' omfloersde trans. Stil ritselen neer van bleekvergeelde linden, Te regenzwaar voor wilde werveldans, De laan bevloerend met hun matte glans, De bladren, zacht gedragen door de winden.…

Laat nu de doodsklok voor mijn Liefde luiden! Vlecht in haar lokken leliewitte rozen, Hecht aan haar boezem bloemen wélgekozen, Die weelde en leven, dood en rouw beduiden. Laat in haar hand de levensappel blozen, Strooi om haar peluw koele balsemkruiden, Geef háár de sluier en de dos der bruiden, Hul míj in 't zwart, de kleur…

Mijn levensboom stond groen van lenteloof en blank van bloesem - ieder blaadje een droom, en elke bloem een vreugd; - mijn levensstroom was licht van liefde en blauw van blij geloof. Toen schudde een lentestorm mijn levensboom: Een wolk van bloesem en van blaadren stoof in 't grijs der lucht; de stroom stortte in een kloof ... en wenend zeeg…

Als een die, vreemd'ling in zijn vaderstad, Na jarenlange reizen wederkeert, Aarzelend zoekt, de taal van 't land verleerd, Naar 't ouderhuis het oudbegane pad; En vreest vervreemd wie met hem heeft verkeerd, Of hij geen vriend meer en geen broeder had;- Doch wedervindt zijn heelen weeldeschat, In 't hart der zijnen heerlijk ongedeerd;-…