Alle inzendingen van Henk Knibbeler

Ik kom even naast je lopen je bent zo stil de laatste dagen is er iets, heb je last van de warme dagen, ik maak me zorgen Hoor je mij lief, doet je (h) oorplaatje het wel ? weet je, ik hou van je, voel mij veilig naast jou, je ogen zo mooi Morgen regent het zei de Buizerd waar denk je aan, moet de kapper komen, moeten de mensen ons met…

ik heb altijd al willen vliegen, hoog boven de aarde loskomen van vaste grond, de trekkracht van water kijken waar jij loopt, waar jij de was hebt hangen rivieren meanderen naar een uitgang, een delta vogels lopen over het water, zij durven op te stijgen zwenken majestueus in het zonlicht, geruisloos gaan zij de avondgloed tegemoet, slapen in…

Het Fluitenkruid heeft zich, ontbloot van bloemen, in de jonge zomer neergelegd een hemel staart ijzig blauw op de meren spiegels weerkaatsen blikken het oneindige in en wij mensen buigen over het jonge gras, zoeken tussen het Handjesgras naar een uitgestoken arm steeds weer dat ritme van open en dicht van wel of van niet, van geven of nemen…

zoveel zotheid verzadigd de dijken bomen verdringen zich boven mijn hoofd hier knielt men nog bij oude graven hangt poëzie aan het verroeste hek dit dorp is verworden tot een toneel de doden zitten rechtop in hun graven met maskers op, een uil knapt erop af als de klok slaat bewegen de stenen spreekt de wind uit de polder in delen en zo duurt…

Bij thuiskomst glinstert tussen het groen een bed met liefelijke bloemetjes ik buk en kijk en raak verbaasd over de fragile kroonblaadjes, het hemelsblauwe met de donkere adertjes bij het hart mijn moeder deed ze weleens door de sla vroeger, als het Pasen was kregen wij een bordje ereprijs met een paaseitje erbij dan zong ze altijd een liedje…

vandaag neem ik mijn fiets en ga op pad afspraak met de maan vanavond, de supermaan al jaren geleden gemaakt met dit lichaam in mijn tassen de camera en telelens, wat pistolets en een thermo mee koffie, verder niks, blik op oneindig en maar kijken en fietsen tot ik een ons weeg, amai dan mag het wel efkes duren, maar komen zal ik er en dan…

- het Volk werd gescheiden in 1914 - van Cadzand tot voorbij Vaals konden mensen de grens niet meer over, er stond 2000 volt op de draad, het nieuws verspreidde zich als een mare door het hele land, de Duitsers bezetten dorpen en steden, vorderden alles wat arme mensen nodig hadden om te leven -zo vertelde mijn grootvader mij op een zondagmorgen…

ontzield liggen veldmuizen verzameld in braakballen kaken en schedels gekraakt de maan was getuige slechts met een eenvoudige sikkel scheen een streepje licht op het verdict, de nacht blaakt langs gevels en graven scheert geruisloos de dame het wit weerkaatst op de dood de landing is precies, oogjes schreeuwen kort spiest een nagel…

snel kwam ze aanlopen, als steeds met een pak schrijfsels onder haar arm, teksten heulend met de waarheid en in haar schort een groot pak lucifers om de rommel tijdig in de fik te steken, tenminste als ze het einde van de weg haalde want de wind stak op, boeren haalden hun stro tijdig binnen en keken haar na op de bleek, het hoofd schuddend want…

Het vooroverbuigen van de ratelpopulieren op het randje van de horizon zorgt voor een mijmering, de meeste dichters slapen nu zij hebben hun schamele woorden in krijt op de wegen geschreven, in de hoop dat het niet gaat regenen, kalkrijke bermen verslinden uitgespoelde regels, mooi verword tot rode klaprozen met een zwart hart, het bungelen…

niet alle dagen sluiten in kleur nu eind februari snel nadert de stad is nog grauw, koude stijgt langs de gevels omhoog en een enkele klokslag bevreest mij sommige uren staan even stil lijkt wel, een serene rust broedt in de jonge Japanse kers, indachtig vrij het lopen valt soms zwaar zonder jou dertig jaar geleden knarste je in mijn armen…

nu de constante woordenstroom is weggevloeid in een delta leg ik mijn hoofd naast mij neer op de kersenhouten tafel rode gloed valt aan, avond kruisigt een klein veertje zweeft op de thermiek van mijn adem maar gaat niet voorbij, valt dwarrelend naast het lege hoofd er zou een pen uit kunnen ontstaan waarmee ik weer opnieuw kon schrijven…

zie mij als een zaailing, een wimper aan een stekelige vrucht die ergens is blijven hangen aan een Jeneverbes uiteindelijk is gevallen in hoge zandgrond tussen de heide daar met een zandhagedis opgroeide zie mij als een klein en nietig wezen wat mag wonen in zijn wereld, even zingt als de zon schijnt, treurt wanneer regen het riet striemt…

ik weet mijn kind niet meer muren worden kaler, spreken soms harder dan zijn echo er sterft een nieuwe lente in mij nu de eerste knoppen staan het gezicht verbergt zich stil verstoten zijn herkent men niet antwoorden geven evenmin in het groene boekje beschreven stilaan verkrampt het volhouden ik weet mijn kind niet meer ooit was ooit…

het splijt mij dit grijze onderkomen van dagen die maar niet sluiten er is een lichte kentering op komst de kruidlaag broedt onder het blad schuchter licht verrijkt het buiten een vroege vlinder waagt een vlucht ik zoek in mijn materiaal naar beelden vindt een plaatje vlakbij de kreek met duizenden staan daar orchideeën en op de dijk…

nog is het licht meer achtergrond verwrongen tot lakenlucht er danst nog niets, sprakeloos werft een bejaarde libelle de spankracht van het water het wiegen van jonge takken als wezen in de winter bevalt mij meer nog dan verborgen groen en liefde wat onderhuids broedt het door elkaar lopen van bundels strijklicht en waarneming beklijft…

In het magere licht danst zij heupwiegend in de meute ik speel met mijn glas, draai rondjes op het goudkleurig randje zij zwiert en loert tussendoor op de muziek, zoveel stemmen ik kijk naar mijn schoenen, zou het nog lukken, terwijl mijn buurman tussen de rokken door en hoge hakken helemaal los gaat zij wenkt, het zwetend geluid gutst…

nu in deze winter denk ik veel teveel aan mijn vader, mijmerend verdraag ik de grijze dagen die het dorp mistroostig maken, alsof de jaren vijftig bewegen een enkele oude mispel draagt nog appeltjes het bospad lag er vijftig jaar geleden ook hoe herdenk ik na een halve eeuw zijn veel te jonge dood, hoe schreeuw je als jongetje van twaalf…

ik spijker de luiken met roestige nagels vast aan het uitzicht op de blonde kust duinen kruipen tegen het vaste land lamsoor en zeekraal staan schaars in bloei smalle paden verdelen de aandacht in duigen spoelt de zee zich gulzig in de schorren tussen donkere luchten, wakkere schapen in wolvenvacht voelen de zoute wind, vleugels van de velduil…

je moet niet met de dood heulen te pas en te onpas om medelijden schrijven, jezelf reeds begraven de dood is niet om bang te maken zijn kleuren van paars, donkerblauw en karmijnrood vergezellen ons bij ieder gesprek, de dood is niet zielig een verloren gewaande vriend komt met een bos bloemen in de lente kijkt uit over de frisse groene weiden…

zij is de dame van het eiland maakt al mijn dagen zomer op de wind, zij zweeft mijn verlangen mijn dame van het eiland soms huilt ze aan de vloedlijn prachtig haar te zien, in stilte vogels waden in de golven, fluisteren mijn dame van het eiland waar ik ook ga, ze zal er altijd zijn in mijn gedachten, wisselend van richting, nu de wind…

het vroor keihard in die winter, 1957 moeder had een warme kruik achterin mijn bed gestopt, gewikkeld in molton anders zou ik mijn voetjes verbranden de rest van het bed stond stijf van de kou, buiten raasde een sneeuwstorm - het glas veranderde in het maanlicht - omdat ik toch niet kon slapen van de kou ademde ik tegen mijn raam en toverde…

het jaar opent in een groene aanblik schuchter zonlicht kust de slootkant landerijen maken goede sier door uitbundig de wintertarwe te tonen een Grote Zilverreiger zwiept voor mijn ogen uit het diepe beekdal, de lente ligt al op de loer, elzenkatjes proberen het al, dansende wintermuggen worden belaagd door Roodborstjes, die zwervend door…

ik beweeg mij nog in de ampele uren van dit oude jaar raak het nieuwe aan schrik van de draad waar nog een spanning wijst op verlichting die wij zo nodig hebben liefde en omarming woorden die bemoedigen mensen in hun doen en laten bestaan zoals zij zijn, ik kus de lucht het voelt al frisgroen staar stuntelig naar jou…

twinkelingen in haar ogen, lichtjes doen haar glimlachen, ze schuifelt naar binnen, koopt een kerststol en worstenbroodjes -'doe er maar zes'- het sneeuwt weer, stapje voor stapje zoekt ze naar houvast, bang om te vallen een man ondersteunt haar bij de zebra haar mantel gaat op in een warme huid takken boven haar strooien met stof groepen…

maagdelijk wit vertoeft zachtjes op de takken de dagen rijpen naarmate december ouder wordt waar zonlicht kans krijgt zoekt het open plekken valt gulzig en sterk verstrooid op het wintertoneel er dansen warempel wintermuggen op die plaats ze zouden het liefst naar Florence vliegen, waar de Chianti ligt te rijpen, warme handen brood bakken en…

mijn denken knaagt aan de tijdsgeest waar ben je toch gebleven je adem, je lach, je grimassen, maar vooral je zijn bij mij mis ik node koude krimpt de overgebleven uren rozen dragen al gauw een randje en alleen je foto's doorleven de dagen - je sprong op mijn armen en kraaide het uit van plezier-, wij waren samen verzamelden takjes, dennenkegels…

er gromt iets tussen de kleine dennen terwijl het licht amper wakker word sneeuw jaagt tussen jeneverbes en heide plotseling als uit een schietstoel geschoten raast op volle snelheid een keiler voorbij sneeuw stuift om zijn snuit, het wilde dier vlucht voor oprukkend jagersgilde ik verstijf met de camera, ontspan in een serie van ontelbare…

hoe staat gij, schaars gekleed te wapperen op d' oude zeedijk leunend op een straffe wind uw dijen omhelsd met flarden er keren groepen zwanen terug van de grote kreek nabij zij buigen in hun verenpak gracieus valt wit op grijs en zij mijn achterland verpietert snel sterft in lagen blad en loof ik wuif u toe mee mijnen klak* als gij…

bij het ter perse gaan van de nachtvorst huilde de moervos de ochtend leeg haar vacht viel uiteen alle panorama's werden gewist, de strik zweeg Ga naar mijn website en teken de petitie tegen STROPERIJ en mishandeling van dieren, puur om het bont!!…