Alle inzendingen van Henk

Als ik er doorheen zit dan bid ik tot de Heer Heer helpt u nu even ik kan niet verder meer. Ik red het nu niet verder geheel op eigen kracht toon mij uw veelzijdigheid een beetje van uw macht. Laat mij hier niet zonder uw steun en hulp staan zonder dat u ingrijpt kan ik dit al niet aan.…

Als ik de zon zie zakken ver weg in de zee dan dwalen mijn gedachten die zweven met haar mee. Naar mooie warme landen met palmen en een strand daar ergens aan het water daar aan de overkant. Maar ach het zijn maar dromen een verlangen van mijn geest zelf ben ik nooit verder dan Camperduin geweest.…

auschwitzmonument onder onze hemel die eens anders was werden zij vernietigd haat doodsangst verstrooide as en rook zes gebarsten spiegels onze hemel is geschonden regendruppels vloeien als menselijke tranen over een gebroken mensbeeld…

Als ik de zon zie schijnen door mijn tralies heen en ik denk dan aan God daarbij dan ben ik niet alleen. We zijn dan met zij tweeën heel dicht bij elkaar dat is voor mij dan mijn manier waar op ik God ervaar. Al is hij dan niet zichtbaar hem voelen doe ik wel hier in deze eenzaamheid van mijn kille cel.…

gezicht op hattem koeien staan te mijmeren boven hun spiegelbeeld versierd met waterlelies hattem ligt daarginds dromend in de zomerstilte als in voerman’s tijd de klokkenspelklanken kon hij niet schilderen zwolle was nog ver weg gelukkig maar…

Als ik zit te bidden hoe gaat dat dan met mij komt alles dan weer voor elkaar voel ik mij dan weer blij? Of zit ik maar voor niets zo met mijn handjes in elkaar en is het dan veel beter dat ik mijn woorden spaar? Hoort men mijn gebeden en komt er dan een keer dat men mij wat hulp zendt, met de groeten van de Heer?…

Als ik als oude schildpad de boel naar binnen trek dan denk ik ach hierbinnen zit ik niet zo gek. Ik denk dan dit is veilig in mijn toffe huis en als ik niemand zien wil geef ik gewoon niet thuis. Ze kunnen gaan staan kloppen boven op mijn schild maar je komt slechts naar buiten als je dat zelf wilt?…

Als ik aan het water zit en naar mijn dobber tuur dan ben ik heel tevreden zo dicht bij de natuur. Het rimpelen van het water het ruisen van het riet zo zit je daar te wachten tot je een rukkie ziet. En als je dobber opsteekt of langzaam onder gaat dan hoop je op een vissie het liefste aan de maat.…

peking 4 juni 1989 het plein der hemelse vrede is geen plaats voor vrijheid duizenden schreeuwen hun onmacht ten hemel tonnen staal rollen in beeld om het woord te vermorzelen een chinees blijft pal staan en de moordmachines stoppen zijn schreeuw om vrijheid wordt overal nog gehoord de onsterflijke stem van het geweten…

Als ik aan het spelen ben dan grom ik vaak daarbij dan worden mensen angstig en kijken dan naar mij. Ze worden dan nerveus en ook een beetje bang die denken dat ik zomaar in hun broekspijp hang. Maar het is slechts verrukking bij mijn hondenspel want ik ben een echte lieverd en ik bijt heus niet zo snel…

Als ik aan een bloem ruik dan denk dat is fijn en dan zou ik heel graag een hommel willen zijn. een mooie vette hommel of een slanke bij lekker dan zo’n bloem in dat heeft wel wat voor mij. En als ik dan de reuk van de ene heb gehad dan vlieg ik naar een ander er zijn toch bloemen zat.…

Als ik ‘s nachts hoor schreeuwen door een krolse kat dan luister ik maar even en dan ben ik het zat. Ik roep dan snel mijn kater en zeg hem ga nu gauw even lekker stoeien met die poezenvrouw. Die griet die zit te gillen omdat zij een kater wil ga even met haar spelen dan is die meid weer stil.…

Als ik ’s ochtends vroeg mijn ogen open wrijf dan is het maar met moeite dat ik zo zitten blijf. Ik zit dan wat te gapen en rek mij ook nog uit terwijl ik liever liggen blijf en mijn ogen maar weer sluit. Me nog eens lekker instop en nog eens driftig gaap en dan weer even wegzeil in een diepe slaap.…

Als God mij nu de kracht geeft dan kom ik er wel weer Daarom bid ik voor hulp van onze lieve Heer. Zijn hulp en genade die vraag ik allebei want zonder dat ik steun krijg gaat het niet met mij. Het moet voor U o Heer een kleinigheidje zijn maar voor mij een hoop verlichting van mijn zielepijn.…

johannes vermeer zo levend verstild tegen de lege muur tedere gebaren zorgend koesteren licht omstraalt jou alledaagse madonna bezig met het leven het daaglijks brood je voorname eenvoud maakt je onvergetelijk straks komt het kind met vragende blik je zult het voeden liefdevol omhelzen met zachte handen die altijd zullen zorgen…

gloria in d majeur ijle meisjesstemmen zweven in het koor van de santa maria della pièta het gloria beroert het publiek vereert de rode priester het bruisende venetie hoort nauwelijks de ijle klanken van het cum sancto spiritu verdwijnend in de nevel van de trage lagune…

Als een mier alleen loopt dan is dat beest verdwaald hij is dan op de weg terug en hoopt dat hij het haalt. Misschien loopt hij te huilen van heel intens verdriet hij wil zijn vrienden zoeken maar ach hij vind ze niet. Denk dan kleine jongen “zit jij zo in de nood.” zet dan niet je voet op hem trap hem dan niet dood.…

de wind zingt ijl in de statige sparren de toppen deinen mee op het rustige ritme van een eeuwig lied schuchtere vroege vogels zingen het zilver van subtiele lentemuziek in het gewijde ruisen tussen hemelhoog groen…

Als de blaadjes van de bomen gaan wordt het zo droef in mij die fijne warme zomer is dan weer voorbij. Je ziet het sterven rond je van wat zo fleurig was het nieuwe jonge leven is er het voorjaar pas. Als er om mij heen de dingen sterven gaan dan voel ik mij verdrietig en lichtelijk aangedaan.…

Als blikken konden doden dan zat ik hier niet meer je ogen zijn soms ijzig koud ik zie dat meer en meer. Waar ik eerst slechts liefde zag zie ik alleen nog haat zoals het als het over is het meestal dan gaat. Maar van mij kan je zo kijken tot je er scheel van ziet mij kan het niet schelen want blikken doden niet.…

de zilveren weg glijdt beheerst door grijze heidevelden met vage bossen aan verre randen onder de zwartdreigende nederbuigende silhouetten van de eenzame bomen ze worden geteisterd door een grauwrazende stormhemel die woedend het water in schuine flarden over mijn kleine wereld striemt…

in een eeuwige beweging verpulvert mars de lente slaat de slinger van de tijd in hersens en weke lijven stille velden beplant met witte kruisen verschijnen na gas en massale dood stenen doodsbloemen met namen de hete tranen van hun geliefden druipen langs koud kil marmer in de beschaamde aarde…

Al zijn wij dan tezamen toch ben ik alleen ik voel mij erg eenzaam dat trekt zo door mij heen. Het lukt mij niet te krijgen het gevoel van samen zijn soms voel ik door die eenzaamheid een naar gevoel van pijn. Als ik dit zo blijf houden bij mij binnenin dan heeft het samenblijven voor mij niet zoveel zin.…

moegespeeld rozig zacht en uitgeteld luisterend naar muziek over een kindje schitterende oogjes in het kaarslicht de overweldigende tederheid van een kind eens in een voederbak nu in ons midden de engelen zijn nog bezig gloria in excelsis deo…

de mist maakt mijn woning slechts de stilte komt door de muur watervogels spelen in de tuin kaneelriet staat in het ijs van de vloer vissen zijn schichtig onder glas grijze vlekken op het zand nu nog stille witheid en zwijgen straks een vol strand met welvaart open vensters en deuren waardoor de onrust naar binnen tocht…

traag rolt de mystiek van een verre hoorn door de melkige nevel bomen met hun kanten takken zweven boven het witte niets tegen vervagende bosranden oergeluid tot de onzichtbare einder de weemoedige roep van bezinning op deze verre heide herinneringen aan een ver verleden gedachten komen tot rust in de intimiteit van de sluimerende…

onder de eeuwige sterren ligt het tere kind in stro vredig slapend in de voederbak een eeuwig zoete sleur van engelen herders en wijzen en ook nog een os en ezel tot het kindje zomaar wenend om deze gebroken wereld ons wakker schudt tranen in de heilige nacht voor doodarme miljoenen goddelijk bewogen verdriet leeft eeuwig in een stal…

meeuwen krijsen hongerend in vrijheid in de blauwe lucht naar gerechtigheid en vrede de kale kastanje wordt ooit groen in een donker en koud amsterdam na de schrille dagelijkse kreten komen weer de zilveren nachtvogels dreunend de verre dood aankondigen van kinderen die net als ik verlangen naar vrede en een betere wereld…

Zij was een heel jong poesje heel dartel en heel speels zij kwam graag koppies geven en miauwde dan luidkeels. zij hield heel veel van mensen dit kleine kattenbeest het was een Doortje Dartel haar leven was een feest. Ik moest dan ook hard huilen toen zij te neder lag omdat ze onder het spelen die auto toen niet zag.…

Als ik zou kunnen brullen als een grote leeuw dan zou ik dat soms uiten met een hoop geschreeuw. de mensen gingen snel opzij en zouden lopen gaan als ik bij een kassa stond dan stond ik snel vooraan. Maar ach ik kan niet brullen wat mij zeer betreurt zodat ik telkens wachten moet op mijn eigen beurt.…