Alle inzendingen van Hilde Keteleer

Ze is zeven en heeft een oud gezicht, zo een waarop het zomerlicht nooit tot zijn recht zal komen. Je ziet al hoe ze zeventig zal zijn, haar kamer in Avondrood piekfijn en hoe ze tijd nooit zal verdromen. Ze wacht op de bus met een strippenkaart en kijkt naar een hond die kwispelstaart. Even lijkt er licht in haar te stromen. --------…

We ontvangen een herderlijk schrijven van schaduw. Herinneren ons een hand in de nek, die nog altijd zegt iets zegt iets, oud nieuws waarop we blijven wachten. Ach, een slapend jong meisje te zijn, de lippen half open, met een geur van niets om haar heen. We blijven haken, overtreden wetten, laten ons betrappen op een blik in de verte…

In deze ene nacht dromen de vrouwen van verraad, geven zich over aan de daad die langgeleden verten openlaat en sluit. Ze spinnen de dunne draad die dichters en ontrouwe minnaars horen in hun slaap, een ijl gefluit dat door de bomen gaat. De vrouwen staan tastend in het donker op, struikelen over sokken, stinkende asbakken en hurken…

Vanuit mijn lome zondagochtend zie ik hoe een merel hardnekkig trekt tot de worm zich verorberd geeft. Honderden keren moet de merel voorbij mijn vaders ogen zijn gehipt als hij zijn spade in de grond stak, zijn schouders gebogen, zijn monkelmond smaller dan de voorbije jaren. Nu ik hem ken, een oudste dochter ben, zwijgt…

Zoals het blanke appelvlees nog niet tevoorschijn gebeten, zoals de grand cru in de fles nog vol met gloed geweten, zoals het eerste goede vers nog enkel in het hoofd geschreven, zoals jouw geschiedenis nog niet met die van mij verweven, zo is mij je oksel en je mond: een geur, een onbetreden grond. --------------------------…

L'amour est un oiseau rebelle Het kleeft aan ons: we laten de gordel los terwijl we op de snelweg de linkerrijstrook kiezen. Wat we dreigen te verliezen is verschrompeld tot verwaarloosbare vlagen van verbijstering om de rouwrandjes aan onze vingernagels. Er hoeft maar een hagedis op de deken in het bos te kruipen en onze voeten schrikken…

Je giet iets in me waarvan ik niet eens weet hoe het heet, alleen dat het de kop heft, de oren spitst en rondkijkt met een argwaan die verlangt. Je raakt iets aan dat siddert, op hoge poten vaste grond zoekt, zonnedauw onder de hoeven voelt en geen plek vindt om te baren. Je legt je valerianen vingers op het trillen van mijn wimpers. De…

Hij staat omdat het moet in zijn altijd open deur, geeft ieder uit verweer een trage, droge hand. Hoe gaat het, goed met mij, volleerd souffleur, en maakt zich telkens weer volmaakt van kant. Iets heb ik nu ontmoet in zijn verwarde boze geur. - En met u, mijnheer? Zijn ogen zijn verwant. ------------------------ uit: 'Deuren',…

Memolijstje met opzet kwijtgeraakt, bed met lavendelgeur al opgemaakt, de bloes met kleine knoopjes klaargelegd, afspraken voor twee dagen afgezegd. De wekkerstem: weer wijs en veertig jaar. Aan Rwanda gedacht, de blinde bedelaar, de vrouw van wie een borst werd afgezet, de bloes verkreukeld in de kast gelegd. ---------------------------…