Alle inzendingen van Hilly Nicolay

schransende mussen wat een gezellige boel rond een pot eten © Hilly Nicolay…

stille winter donkere dagen beur mij op wees mijn zon neem mijn schaduw zonder vragen stille winter onverwachte dromen beur mij op wees mijn licht neem het zeer mocht het donker komen * heel even maar tot het vroege voorjaar als ik het fluitende vogeltje mag horen en vol vreugde naar de sneeuwroem staar © Hilly Nicolay…

een sneeuwvlok bedekt het levenslustige blad betoverend mooi…

het zangstuk van de vogel op een twijg van de berkenboom brengt me het genoegen van voelbaar zonnig loom narcissen, krokussen knikken met de wind rond hun kopjes door de lenteachtige kriebels voel ik mij in mijn nopjes - het vermoeden van de afgelopen jaren in mijn hoofd, het denkwerk ten top door het afronden van het winterwerk…

lichtjes in de boom een ster die fonkelt voor het raam ik denk aan toen hoe het was allemaal saam maar, mensen, dieren zo waardevol ze zijn er niet meer kan ik als achterblijver nog wel kerstblij zijn tussen het hartzeer… maar, er zijn herders er is een kind een hemels gebaar als rust en liefde raakt het vanbinnen die…

ik zat er maar te wikken en te wegen raadselachtig de zetel leek een draaibank telkens afstemmen naar eenzelfde lijn horen, zien en zwijgen een gouden stilte maar, ik zie, ik weet nog steeds hoe het was de vervlogen jaren ik voel nog vaak hoe vreemd die waren…

jouw verfijnde klanken brengen diep in mij een opgekropte snik ik voel de melancholie de liefde in jouw avondlied er is zoveel meer je bent gedreven bij elke prille noot tover je een wijze sfeer liefde voor het licht liefde voor het leven een aankondiging van mogen verjaren ik voel de veerkracht en ik zing……

mag het soms iets minder zijn… altijd de energieke altijd de kwieke het leven doet soms gewoon pijn mag ik soms heel soms een keer me even verschuilen heel hard huilen kniezen, broos losweken van het zeer… al die vragen in die diepe lagen laten vervagen…

het lijkt alsof geheime klanken klingelen in het verfijnde fluweel er is zoveel meer liefde verborgen in mijn hand als ik de blaadjes streel het frisse groen rondom beklemtoont het tere leven zoals ik het met de ander deel…

kan het zijn dat je nu die zeevlinder bent… je vleugels laat drijven op het diepblauwe water… kan het zijn dat je nu de parelmoeren schelp bemind… danst op de roerende golven met weergaloze innerlijke kracht… kan het zijn dat je nu de vreugde in het vliegen vindt… nog steeds woorden dicht naar de woeste baren en…

valse klanken laten oren trillen ogen springen, zien in duplo maar een hand uit de hoogte strooit zichtbare stralen een opvallend lied klinkt brengt volheid in leegte je komt weer in balans de tijd zal alles beter maken het leven zelf, de vreugde zal je blikveld met al zijn pracht raken…

een fraai veld vol gras wat kruiden op het menu rasechte schrokop…

een hemelsprei van licht zal vurig branden al lijkt het inktzwart voelbare leegte in het hart je bent een uitblinker in het doen en laten kies zelf de richting houdt de zon in de gaten zij is doorzichtig oprecht in al haar stralen wie struikelt zoekt steun en klimt weer naar boven pluk de lichten en blijf in jezelf geloven…

hoog in de lucht gaan staart en vleugels als in vogelvlucht in blauw en grijs tussen witte wolken naar een paradijs jouw voetafdruk op een eiland van warm geluk -- och kon ik even steels daar zijn die pracht meebeleven -- zonlicht op je ogen aarde in zicht tijd voorbijgevlogen…

ik blaas wensen door pluizige parapluutjes zaad danst op aarde…

op de zon gericht als een geel gekleurd wonder draag je de lente…

dromen van margrieten dansend in de wind madeliefjes gevlochten als een haarlint dromen van de dauw zilverbolletjes in het gras van zongerijpte tomaten in de broeikas dromen van pasgeboren roodborst jongen van het veulentje met zijn rare sprongen dromen van de hartjes de poesjes van mei van lakenvelders grazend in een wei…

nooit meer echt niets altijd wel iets het denken aan kan, zal nooit weggaan dromen, blijven dromen tot werkelijkheid laten komen doen wat kan en mag met een traan, of een lach woorden van een dichter maken het leven lichter houden van zo mooi beschreven dicht, heel dichtbij dat vers leven…

kerstfeest draagt mij naar het licht want zie de ster mooier dan voorheen laat mij weten je bent nooit alleen kerstfeest draagt mij naar de verwachting van hoop, liefde en wonderlijke kracht door het geboren kindje in de decembernacht © Hilly Nicolay…

nachtstaren enkel een streepje licht ogen weer open ogen weer dicht in stilte denken zou er een later zijn... het doet nu al pijn dat het ooit afgelopen is dat ik je dan zo mis en ik zou willen dat ik het beter vertellen kon hoe je mijn leven kleurt in een liefdesrode zon © Hilly Nicolay…

hier kom ik je tegen tussen letters en dichtersdromen een vlinder in de zomerstorm je draagt een mantel van liefde als een fladderlichte omslag gerangschikt in een aardse vorm ik zou met je op willen vliegen het draagvlak verdelen sierlijk, soepel, onkreukbaar zweven schrifttekens rusten op de wind dwarrelen naar de aarde daar raak…

het silhouet van een boom lijkt ijzig stil alsof hij staat te wachten op een lichtstreep uit het wolkendek een klein glimpje lentewarmte op zijn kale kroon aan mijn werktafel staar ik kouwelijk in de verte diep in gedachten zit ook ik te wachten op het vroege jaargetij van thuiskomende zwaluwen…

kerst voelt dit jaar broos en ongewoon zo heimelijk zweeft er ongerief rond met afstand en een verkapte mond met reine handen bestuur ik een wagen manoeuvreer ik me langs vakken ‘Kom’ zeg ik tegen mezelf ‘Laat de moed niet zakken’ het feest van licht omringt mij overal de wenskaarten aan het lint met soms een geschreven…

weer een droom de eeuwige stilte rond de maan verdriet om jou het verzwijgen dat ik je mis het is wat het is zo wrang nooit, nimmer nog wezenlijk hier weer een illusie dat stilzwijgende rond de maan toch ten volle in gedachten licht in duisternis het is wat het is……

hij praat hij zwijgt met de wind soms groeit hij niet tot in de hemel is zijn grens bereikt hij bezwijkt zijn wortels aarden niet meer hij buigt zich neer…

laat je dragen door diegene die sterker is neem de liefde van het hart dat voor je klopt aanvaard het geloof in een nieuwe morgen doorleef de wond maar ga en sta op! vind de bloemen de liefde in elke knop…

het virus overkomt ons rakend tot in de kern maar, niet jezelf kwijtraken blijven verlangen naar de lentebomen met de vogels dromen luisterliedjes binnenlaten de lach van een gezicht we hebben de liefde in de kleinste dingen allemaal licht…

de mooie lichtstralen als plooien gestreken bijzondere kleuren op een fluisterstil veld o, wat kan ik verlangen naar het lentefeest de knoppen aan de nu nog schrale takken naar het Kiewiet-Kiewiet luid en duidelijk het uitgestrooide zaad in de vorens van de akker - ik zou de warmte willen meenemen onder mijn jas de kou laten…

open blik nog zoveel te zien naast het gemis smetteloze klokjes geven vaagheid weer betekenis ondanks… een tuin waar het leven vliegt, springt de vogel het hoogste lied in herhaling zingt ondanks……

zachtjes prevelen stokstijf staan dit is te mooi om te beschrijven te duiden wat het met me doet laagjes stilte beheersen mijn hart het wordt me gegund drijfveertjes, een flits in een schimmig bos maakt een glunder in me los…