Alle inzendingen van Ilse Schoobaar-Anthony

Een bron van toewijding en vertrouwen. Moederlijke trots vermengd met onvoorwaardelijke liefde. Bescherming en verdediging. Vergiffenis omhuld met geduld. Leiding verpakt in een goed voorbeeld, gesterkt door communicatie en begrip. Samen huilen, samen lachen. Troost. Een rots in de branding. Een veilig toevluchtsoord. Een vriendin door…

Ze praat met mij en lacht daarbij. Ze zucht en kijkt opeens niet blij. Verdrietig zit ik er maar bij; ze kijkt naar mij en is niet blij. Geen woord, geen daad verdrijft het kwaad dat traag maar zeker nader sluipt; tersluiks bij haar naar binnen kruipt en gauw bezit neemt van haar geest, die eens zo vlijmscherp is geweest. Ik zie haar denken…

Met gesloten ogen blijf ik liggen, op het moment dat hij binnenzweeft. Overweldigend, overheersend, veelbelovend. Vergezeld van de geurige adem van de wind, als een eeuwige streling op mijn dorstige lichaam. Met al mijn zintuigen geniet ik van zijn plotselinge verschijning. Zijn exotisch parfum vult de atmosfeer met een subtiel aroma…

Liefde is: Jou in mijn armen nemen en je zachtjes in slaap wiegen. Liefde is: Voorzichtig je traantjes afvegen en een kusje geven tegen de pijn. Liefde is: Jou veel te snel zien opgroeien en je met heel veel moeite loslaten. Liefde is: In een menigte staan en je met tranen in de ogen uitzwaaien. Liefde is: De dagen afstrepen op de kalender…

Tranen van blijdschap, tranen van verdriet. Tranen van woede, tranen van een moeder. De dag dat ik mijn pasgeboren babies in mijn armen hield, huilde ik tranen van onmetelijk geluk. Toen mijn man onverwachts overleed huilde ik tranen van pijn en ongeloof. Door het verraad van een goede vriend huilde ik bittere tranen van woede. Deze…

Zon, brandende zon. Frisse, verkoelende wind. Een eindeloze lucht, strakblauw en zinderend. Heel in de verte piepkleine wolkjes. De aarde zucht, de aarde smacht met al haar poriën naar regen. De zon vervolgt zijn weg, zich niets aantrekkend van ons verlangen, onze inmense behoefte aan regen en nog eens regen. Rode, purperen en oranje…

Een grote zaal, de muren kaal. Gepraat, gefluister en gelach. En ik? Ik wacht, ja heus, ik wacht, op dat ene moment dat iedereen wel kent, wanneer het muntje eindelijk valt… Ik kijk behoedzaam om me heen, gluur even fronsend naar degeen, die daar opeens vlakbij me staat, terwijl ze ergens over praat. Ik voel me niet lekker, ik voel…