Als ik omringd ben met mensen
voel ik mij het meest alleen
de herinneringen die jij achterliet
zullen nooit zo verdwijnen
hoe ik jou zag lijden
weg zag kwijnen
ik moest je laten gaan…
Tranen van verdriet
stroomden over mijn wangen
toen het leven haar verliet
werd ik alleen maar banger
de angst die drijft mij voort
de angst om ook te gaan
om te verdwijnen door de poort
en te huilen naar de maan…
Liefde,
liefde is als een roos.
Prachtig
maar met doornen
als je niet oppast
dan wordt je liefde
ook meteen je dood
dan spatten de bloeddruppels op de grond
en maken de witte vloer
in één keer rood.…
Een kaars verlicht mijn wereld niet,
als die verzonken is in tranen,
tranen van verdriet.
Verdriet van alles,alles wat is geweest,
alles wat niet meer terug zal komen,
is nu alleen nog geest.…