woorden reiken
niet ver genoeg
om de warmte
te vangen
die mij
weer stralen doet
als ik denk
aan verleden tijd
mijn ogen strelen
stiekem je hart
in de hoop
dat jij
de herinneringen
evenveel koestert
en mij voor even
in de warmte hult…
levend begraven
in de zwarte aarde
van het verleden
bijtende kou
zaait verwarring
in onrustig denken
tranen verteren
lang gekoesterde hoop
op een lichtpuntje
van de wereld verlaten
in verstikkend donker
lig je daar…