Alle inzendingen van Iniduo

in de kast staan boeken om woorden te voegen bij de daad ik las een gedicht en hoorde daarin het onzegbare spreken we schrijven over de drie-eenheid van cortex, vlees en zaad was de tijd al rijp om stukjes waarheid van het gelijk los te weken? vissenkweken doe je zo en andere titels waar ogen op stuiten door alle commotie blijven…

ik blijf hoopvol gestemd en sla mijn kreten bewust in voorbije dagen is mijn wolk blijven hangen na versnelling volgt korte gewichtloosheid dat past bij stukjes kaas en late avonden laten we geleidelijk in gewoontes terugvallen daartoe zijn onze riemen reeds vastgemaakt kom, blijf gewoon dezelfde voordat alles wijzigt…

op de heenweg lijk ik te verdrinken in neerwaartse stromen ik daal in weemoed af om diep te zinken en weer boven te komen de laatste druppel valt met onbedaarde zwaarte in een lentebries bij vlagen de tijd achterna, fris herboren als voorbije dagen ik doorwaad poreuze aarde tot innig hemelgloren wat wilde ik je ook alweer vragen…

het is te laat voor november alle toeschouwers zijn vertrokken de eerste gasten verschijnen al aan de bar maken grappen over anderen waarmee zij zichzelf ontzien, niemand vergeet te drinken, er staat een buitenwacht voor de deur, het is een vreemdeling zeker, een rillend lijf een klepperend kunstgebit, de muziek is bijna geruisloos…

je zei, er is geen weg terug dit geldt voor elk woord dat verdwijnt en vlug zal verkeren in ‘n ver oord het vloeiveld van schijnbaar en waarachtig beleven dat alles wist wat wij daar in het zand hebben geschreven…

binnen slaapt het licht van glas alles naar binnen gericht onbegrepen als ruimte eenzaam is een planeet zonder maan zo behoren de meeste dagen aan niemand toe zoals het hoort een voorgekookt afscheid treedt binnen niemand vraagt naar namen aanwezigheid dringt zich op tot een antwoord ver van bomen valt een tafel, een stoel, een beetje…

bij de eerste warmte geurt het bos zanderig en zoet zijn ontdooide kleuren in het palet dun aangezet er schuilt een thuiskomst in dit fluwelen bruidsbed van pas losgelaten oogweelde en dromerige gloed dan ziet iemand een zwaluw bij volle maan en lijkt ‘t alsof de zon nooit is ondergegaan…

ik wist natuurlijk wel dat een steen geen zelfdodend karakter heeft maar zo bevroren in tijd, bij wijze van spreken, lijk je op een ingevangen, samengebald universum waar geen leven aan ontsnapt en onderga je alle eeuwen onbewogen zodat je, hoe klein ook, groter lijkt dan de wereld om je heen, nou moeten we het niet spannender maken…

er blijken randen te zitten aan wegstervend zicht een netwerk van uitersten dat versmelt tot uitwendige kleur deze boom blijft sprakeloos met zwarte aderen en grijs geschut de handen ten hemel en het lijf kloppend als een aorta een ontkalkte vertakking tot diep in instabiele lucht het zwart van de nacht brengt onafwendbaar evenwicht…

ik sta onder voorbehoud schuilend voor smeltwater ons uitzicht lijkt van goud ik werp mij op als erflater dit is vluchtig als een storm van voorbijgaande aard het universum is enorm maar wat is eeuwigheid waard waarheen ik ook ga er is een gedachte die niet loslaat ik jaag een fantoom na in het land dat niet bestaat…

vraagt een onbekende stem of ik al alle antwoorden weet het denkbeeldige ontvouwt zich in heldergrijze vragen zodat er geen geheugen is dat herinnering vergeet bij de eerste lentezoenen die prille kleuren dragen op een plek waar iemand dwarsverbanden vindt in een roerloze ruimte die hersenhelften verbindt…

momenteel droomt hier regenwater dat vocht proeft op betraande huid aldus te verwijlen, tot ontluistering te verhuizen naar gewoonte, te schuilen in stil geboomte om zodra het einde aan slaap dagzoomt en adem een wolk in luchtledig tekent weer in gedachte te verdwijnen…

hoeveel vuur is een vulkaan met hoeveel woorden zwijgen we hoeveel dorst gaat in een glas anders dan droogte of afstand waar begon een naam, een oud bos, een rots, de groenheid van gras kennen we de kanalen en straten van het hart, nemen we ooit afscheid noemen we kustenloos land in de diepte een eiland?…

waar we heen zouden gaan waren we bij aankomst al vergeten op de plek waarvan we dachten al eens eerder te zijn geweest meenden we ons te herinneren afscheid te moeten nemen van ons lichaam dat hier ooit sliep de ademtocht die hier stilviel in theewater op een vooravond of bij schemer in een bruin bierflesje bij sommige dingen stonden…

goed beschouwd komt dit neer op een stukje contact zoeken her en der een weerbarstige dag tegen de haren in strijken het diep koesteren van hoge verwachtingen een schone stoep in Singapore het aanlengen van wijn als tijdelijk een blauwe reiger op ‘t vuur aap, noot, Mies Bouwman een wens voor elk uur om al wat schuurt maar nooit…

dit moet de plek zijn geweest waar we wachtten op een nevenschikkende zon waar we meenden ouders te zien, straat en plein zich ontvouwden tot lonkende hemelpoorten aan de oever van iets onbetreden, het eindeloos begin zonder te weten wat we later wisten waar we ons middenrif lieten begaan met ademteugen vol morgenstond, de dood in verre…

nog voor luide stormen hun ruisen en geraas drenken in stilte en naadloze zwijgzaamheid blijkt tegen het vallen van de avond het hart nog het meest gehavend…

teruggeworpen in stilte klinkt een vraaggesprek enkelvoudig kent slappe sneeuw liefde, angst om verlaten achter te blijven is dit een doorwaakte nacht met vaal straatlicht blijven passie en paniek altijd dicht bij elkaar liggen onzichtbaar in het donker hoe harder hoe dieper staat er weining wind, vraagt niemand of het koud is…

zoals een weiland plotseling stilhoudt in een voorbijgaande trein vogelvrij, hersenspinsels die zowel wolkenloos als lucht zijn of een ongeplande aankomst een harde noot om te kraken door te dringen tot randmeren een voorbode van verleden jaar soms heb je een hamer nodig om bij het zachte vruchtvlees te geraken voorbij bestemming…

we keerden binnenmens naar buiten besloten onder onbetaste huid te schuilen overzagen een horizon langs de kusten van het hart aan de zijde van gedroomde waarheid werd onze afstand vormvast een gedachte bleef nabij, het lichaam veraf de weg erheen hulde zich in avond ons naderend lijf als verwijzing naar morgenstond…

De eerste reactie is schande De tweede is vreugde Jammer dat je elkaar niet eerder hebt ontmoet Vreugde dat je niet te laat bent Geen ziel leeft voor altijd Alle bomen reiken tot aan de hemel Iemand om naar op te kijken Aanbidding, vergetelheid De aarde verteert alles De straf is afwezigheid Verloren En geen weg om te gaan…

waar gaat dit heen zou er een reisplan zijn? niets komt uit niets geen steen werpt zich op water zoekt rivierbedding en dijken steunen tegen klamme lucht het vliegtuig bedenkt zich nooit snelt zonder omhaal zijn witte strepen vooruit het doel is waar men een stem vindt die roept en galmt in dreunende magen en knarsende achterhoofden…

vanaf het moment dat we begonnen onherroepelijk te zijn zal onze passie vroeg of laat neigen naar huisgenoot, gaat kindertijd verloren in een gewichtige positie, zal de bakker onbelegd brood aansmeren, gaan klinkers in de straat wijken voor betreden paden, is er geen weg terug geen ogenblik meer om onbehouwen emmers met een onschuldige…

ik schrok niet meer daarvoor was dit te algemeen zoals een strakgesneden pak beheerst, met mate ik ontweek uit jouw aanwezigheid liet me verstillen zonder luisterend oor was overbodig in ruime zin dacht aan dronken nachten uitgestelde overmoed een rusteloos lichaam voor het slapen gaan er bleef een ontkenning een spiegeling…

we hadden nog een achterstallige dronkenschap tegoed een grijstint in te kleuren, glimmende woorden in te slikken, een zelfopgelegde beperking te verruimen een muur in hernieuwd ogenlicht te dompelen een gift, alleen een gevoel, iets met voeten te treden een hand, een overkant te durven…

heb je nog naar de Blauwe Maan gekeken? zelfs een hemellichaam ontsnapt niet aan een gesloten wolkendek, aan een geoefend oog, aan zwarte materie we gaan op nachtelijke jacht, hitsig als kokend water, gulzig in de lendenen dit is onze volle maan, ontdaan van halfschaduw, gehuld in de mantel van onze aanwezigheid die zich afzijdig houdt…

de rand van de stad nadert, het water rammelt al aan ingewanden dit stuit op bezwaren, onoverkomelijk, genadeloos men stelt geen vragen over de houdbaarheid van eeuwig het antwoord houdt zich schuil binnen de muren van de stad volgens de overlevering ligt daar een vergiffenis begraven…

stel dat je iets niet moet vergeten voor welke dag zou dat gelden en wat als die dag voorbij zou gaan -ongemerkt, zonder erg zou iemand opletten of wolken hun adem inhielden ergens halverwege, zo nauw luistert geen enkele toonhoogte hoe belangrijk is dan onthouden tussen alle dagen die zich versliepen we moeten onze tijd nog voltooien…

Je zou de korrels in de woestijn tellen Tot je adem geel kleurt Er is nog een gedeelte te gaan Dat als ‘leeg’ te boek staat Daarna zouden we gaan reizen Naar het uiteinde van stofwolken Het schijnt dat daar nieuwe sterren Ontstaan als dichtheid compact genoeg is Niemand die ons zou opmerken want Afstand is geduldiger dan vlees…

een waterdruppel blijkt luchtdoorlatend waarmee vrieskou zomaar kan verdampen het heelal weigert nog langer uit te dijen waarbij het uiteinde nog zacht na blijft ijlen ruggengraten rekken zich gewichtloos op zodat schouders elkaars rug toekeren verder in het nieuws; man plast wild en de tijd kan men niet doden…