Alle inzendingen van Iniduo

zwerf door diepe, donkere bossen aan de rand van mijn achterland zwijg mensenluw mijn vergeten naam proef bloed, aarde en zand adem is hier vleeslegerig met een ijdele hang naar gevallen blad   de schemer zalft, verder gaat dit niet deze aarde is nu plat de horizon is ondergegaan bomen hebben hun bladeren afgelegd een stilte is verzwegen…

niets verraadt lichte kwelling daar zijn deze huizen ook niet voor niet voor wonen, voor kerkgang, inpoldering en nergens sanseveria’s voor de ramen wij kennen onze pappenheimers onze extra bloemige eigenheimers nestverlaters, strandplevieren, dwergmakrelen hoe geven we onszelf een plaats lijn 5 stopt bij de juwelier er zijn mensen…

ik heb nog restafval waar ik vanaf wil er zijn nog puntjes zonder i nog paaltjes zonder parkeerschade tijdelijke voorzieningen, gewoon, voor het geval ik moet empoweren er is haast mee, er zijn plannen om uit te rollen, planten te bewateren, een maaltijd te verteren voortgang te bewaken, het teamproces, goals en objectives een liefde…

weinig monden praten mij aan hersenspinsels vullen kieren in de dag elke minuut is ingevet ter voorkoming van roest, kwijtraken of verzaken elk uur is gearchiveerd, elk manco genoteerd geharnaste barsten dienen zich aan muren scheiden ruimte van samenzijn wolken regenen alvast helder kleurt bleker -niet op voetnoten bedacht- thee…

ik moet mijn vlees nog schuwen en mijn hart nog kloppend maken in wat iemand ‘het bestaan’ noemt, herken ik alleen het voorbijgaan en het toekomen, het heden is van provisorische aard, slechts kenbaar als onbetreden smeltwater, achter- gelaten tijdens een reis naar het ruimteloze wormgat waar mijn lijf zich doorheen wurmt, ik moet mijn…

hoe de zon reeds platgeschreven is het avondrood dagelijks geroemd steekt achter geen enkel woord betekenis en blijft schemer voor eeuwig verdoemd aan elke zee die het voor de wind gaat niet te vergeten de branding, stel je voor die natte dromen en golven stukslaat tot een verwaaide stem die ik vaag hoor zo past de wereld op een gemeentelijke…

een getal, een daad, een liefde iets dat zichzelf kent zonder noodzaak tot notie iets dat een buitenwacht uitzondert en lichtjaren overbrugt zonder benul mijn steen ontbeert een stem gelijkend op tederheid, trilling eerder nog dan adem bevat stilte afwezigheid is afbraak ook niet meer wat het geweest is een breukvlak, een zeurende pijn…

we liepen ons tegemoet passeerden elkaar deelden een moment, een groet een kort gebaar we overschreden 'n ogenblik om afstanden te gaan getallen, geheugen, een gezicht 'n naald in een ruigte, een bliep in de ruimte van bestaan eenmalig, zonder tegenbericht…

we liepen ons landschap in, hoorden bladeren ritselen tot een tapijt zagen elke toekomst liggen in de verte, zeldzaam zichtbaar bij helder weer er waren zinnen die we nooit eerder lazen, woorden die werelden schreven ijs werd gas en daarna warmte waarbij afstand smolt tot naderbij ons tijdstip was aan de hemel, we waren aanwezig als…

mijn kop zit vol gedachten maar ik krijg geen woord op papier er overvalt mij een kalibratie van afgestorven denkbeelden een herhaalde verlating, op niet aangetroffen zee, noodweer indachtig kennismaking met onvoltooide, toekomende, ontbrekende geliefden dit okeromlijnde van diepblauw, van schemerwater in het volle licht ondiepe…

ik doorkruis telkens mijn zee wissel woorden met eb en vloed ik heb windeieren gelegd en een strand geoogst schepen vallen achter de einder verdwijnen zonder troost de mast verdwijnt als laatste Moeder Aarde, klamp mij aan welk schip daagt de branding uit? noch 't zout ontzilt deze luchtenzee regen ademt water tot waanzin telkens…

de aanwezigheid van een aardappel of eigenlijk, het waarneembare onomstotelijke, proefbare, halfzacht gekookte van een verse aardappel het onherhaalbare van gisteren onhertreedbaar als afgesloten gangen het verdragen van regen en vuur het ontherfsten van naderend afscheid een geest in een fles stoppen, het hek van de dam in de grondverf…

winterhanden maken zich op voor een onbetast lijf vanwege roerloos omhelzen afgemeten ooghoeken slaapwandelen, groeten in het voorbijgaan, nog gauw even een chocoladereep tegen ingezwachtelde vorst twee kommen soep een emmer die overloopt een studie naar de akoestiek van een toiletpot de laatste druppel voordat kruiend ijs alles…

hoe lang hebben we nog om het water terug te scheppen ondertussen wacht het verleden op morgen hangt hemel aan lasdraad is huid boven kleren gegroeid en niemand die het vertelt brood is in de aanbieding honger is stiller dan adem niets gaat vertraagd, overal aankomst en zijn vogels ergens vertrokken om in te schepen alvast, tot…

bocht in de rivier, slangenlijf, met ruwijzeren handen weerlegd geledigd lichaam, avondmaal, perkament uit water gedregd heuvelland, golfstroom, reikend naar kalkhoudend smaragd ode aan de stad, honing, avondgloed, aan een hemel gebracht luchtbelijdenis, verzaking, rede, kalme tred met vaste voet aanlandige droom, kortdurig, met…

druppel voor druppel verjaart regen in de oceaan atomen van haperend vlees verwarren zon met maan o, hemel nergens zichtbaar in wolkenloos rookgordijn onbeschreven blad, leeg door verregaande letterpijn kantlijn klinkt als evenaar lachen als een hard gelag alle huid, mergel, aarde sterft op deze laatste dag…

muren moedigen doofheid aan, mijn aanwezigheid is louter postnataal ondeelbaar in wormgaten, wormstekig de trap kraakt naar hoogte als geratel van ketenen, als de vroomheid van een gewatteerde nacht tot hier reikt mijn schaduw, onwetend van halvering, vervalwind, ranonkel, van begrip zonder begrijpen smaak van evenwicht aan keelrand…

het bos valt in zijn bladeren, schuift paden voor zich uit gistende aarde met open poriën, kloppend als vertrouwde adem aan takken hangen ongeruimde tijdperken te wachten op verlossing, genade, nachtschade, aanharking zelfs het weinige is ongerijmd, meestal nadat iemand struikelt monotoner dan een kettingzaag, voorspelbare namen…

een klok aan de muur schroeven de wijzerplaat ontkennen in open veld en late zon een lange schaduw voorafgaan ergens vrede mee hebben…

-bewaaradvies droog en donker bewaren- ik begeef me op hellend vlak ben nauwelijks zichtbaar waar ik ben steeds bezig met woorden te worden zonder eeuwig te verblijven toch tussentijds ergens te beklijven hoewel meegaand dwars door elk orgaan van betekenis…

het verhaal gaat dat we de kamer in betreedbare vlakken hebben verdeeld om iedereen welkom te heten geboortedagen af te strepen met Sport in Beeld en bord op schoot er zijn nog blinde vlekken (min of meer) de onzichtbare poten van de kast wijzen naar beneden, naar binnen als een luchtledige vulkaan, de muur vreest nog steeds de spijker…

er is een diepte die ontneemt het licht met oneindig gewicht en zwaar gemoed dat omhelst het hart zo dicht dat het welhaast stikken moet verder dan de einder gaat dit niet stiller dan zwijgen zonder woord met ruimteloze aarde in het verschiet in een zucht door niemand gehoord verder van huis door asbreuk en onbalans een steen die van de…

de hemel lijkt vandaag een glazen boog breekbaar als de schelpen op ‘t strand de branding stuwt de golven omhoog daarachter iets dat lijkt op ‘t moederland was het daar dat ik er een droom had? misschien heb ik me gewoon vergist is het de lucht die een kasteel bevat of heeft het water mijn heugenis gewist daar gaat een schip langs de kust…

in het stramme van bomen schuilt een onverschrokken dichtheid van het bos, met adem die we alleen kennen van geoliede wolken, vanaf hun strooisellaag roepen zij mij rechtstandig aan, rijzen tot ver boven ooghoogte neem mij bij de hand dan vergroeien wij tot hout tot diepgaand blauw en vergeten we samen de weg balorig als in onze…

ons voorbijgaan vordert gaandeweg pratend, sapstromend wandelend over jeugdig gras verderop staan bomen haaks op gedegen aardlijnen elke week is het een kwartier eerder donker voorlopig is eeuwigheid gevangen in onsterfbaar steen in de late schemer van deze kortstondige dag…

deze druppels twinkelen zacht, vallen omfloerst vanuit een roomgrijs niets uit evenwijdige ruimte zonder voor- of achterkant; dit is niet de tijd voor een besluit het liefste valgewicht zoekt hemelloze aarde, omarming zonder lichaam, dit is een blad- verliezend bos, geen tuin van eeuwigdurende lente, het glas dat mij doorziet is hard…

je staat op de rand van kwijtraken maar bent overal aanwezig geweest om samen te verdwijnen ons op te delen in ieder en tenslotte niemand meer te midden van tijdspassages en woordvulling ontbreekt dan de herinnering, wondlikkend een jeuk krabbend, een vaas lijmend en ondertussen machteloos toekijkend…

het heeft geen zin nog langer te wachten er is een begin een einde, een nachtelijke droom alleen in gedachte als een soort fantoom maar wacht toch nog even zo kort als naderbij begeven zo lang als leven…

bij het vale licht van een besluiteloos zwerk deelgenoot te zijn van ondeelbaar verwijlen een afstand te overbruggen, wetende dat wat achterblijft als echo blijft naijlen er is nog zalvende tijd om mee te drijven op het ruisen van zilveromrande zomereiken te wissen wat ik weet, te weten wat ik niet wist en dan moet alles nog blijken…

wachtend op gereedstaande tijd dichter bij elkaar, samenvallend het ademt naar verbrande kindsjaren eenmalig vatbaar voor geheugen een nachtelijke hond blaffend door het open raam gierende vliegtuigen, zoekend naar bestemming aan eindige kusten gelijkend op esdoornzoet maar dan flonkerend in zekere mate een gestelde vraag, zich…