Alle inzendingen van Iniduo

de hemel lijkt vandaag een glazen boog breekbaar als de schelpen op ‘t strand de branding stuwt de golven omhoog daarachter iets dat lijkt op ‘t moederland was het daar dat ik er een droom had? misschien heb ik me gewoon vergist is het de lucht die een kasteel bevat of heeft het water mijn heugenis gewist daar gaat een schip langs de kust…

in het stramme van bomen schuilt een onverschrokken dichtheid van het bos, met adem die we alleen kennen van geoliede wolken, vanaf hun strooisellaag roepen zij mij rechtstandig aan, rijzen tot ver boven ooghoogte neem mij bij de hand dan vergroeien wij tot hout tot diepgaand blauw en vergeten we samen de weg balorig als in onze…

ons voorbijgaan vordert gaandeweg pratend, sapstromend wandelend over jeugdig gras verderop staan bomen haaks op gedegen aardlijnen elke week is het een kwartier eerder donker voorlopig is eeuwigheid gevangen in onsterfbaar steen in de late schemer van deze kortstondige dag…

deze druppels twinkelen zacht, vallen omfloerst vanuit een roomgrijs niets uit evenwijdige ruimte zonder voor- of achterkant; dit is niet de tijd voor een besluit het liefste valgewicht zoekt hemelloze aarde, omarming zonder lichaam, dit is een blad- verliezend bos, geen tuin van eeuwigdurende lente, het glas dat mij doorziet is hard…

je staat op de rand van kwijtraken maar bent overal aanwezig geweest om samen te verdwijnen ons op te delen in ieder en tenslotte niemand meer te midden van tijdspassages en woordvulling ontbreekt dan de herinnering, wondlikkend een jeuk krabbend, een vaas lijmend en ondertussen machteloos toekijkend…

het heeft geen zin nog langer te wachten er is een begin een einde, een nachtelijke droom alleen in gedachte als een soort fantoom maar wacht toch nog even zo kort als naderbij begeven zo lang als leven…

bij het vale licht van een besluiteloos zwerk deelgenoot te zijn van ondeelbaar verwijlen een afstand te overbruggen, wetende dat wat achterblijft als echo blijft naijlen er is nog zalvende tijd om mee te drijven op het ruisen van zilveromrande zomereiken te wissen wat ik weet, te weten wat ik niet wist en dan moet alles nog blijken…

wachtend op gereedstaande tijd dichter bij elkaar, samenvallend het ademt naar verbrande kindsjaren eenmalig vatbaar voor geheugen een nachtelijke hond blaffend door het open raam gierende vliegtuigen, zoekend naar bestemming aan eindige kusten gelijkend op esdoornzoet maar dan flonkerend in zekere mate een gestelde vraag, zich…

opnieuw, in een poging niet te betreden planten we bodemloos onze dunne bomen te voet, langs de randen van vrije vlucht op zoek naar de wortels van verlangen om ons af te zonderen van het heden de kaalheid van onze vlakte te omzomen tevens voor wankele schreden beducht altijd tussen gedachtemuren gevangen…

misschien is dit geen ontkenning maar een poging een kras achter te laten in dubbelwandige leegte ik doolde door jouw gangen liep tot wederkeer nader tot vrije sector om het landschap op te zuigen waarvan ik het bestaan niet wist om te verdrinken in plaatsvervangend water te ontwaken uit een analoogslaap ik verbond mijn lot aan laadpalen…

nee, vandaag doen we niets meer geen ingewikkelde vragen voor ons ligt een leegte naamloos ver weg het land onbepaald de zee morgen is tijdloos als gisteren terloops een gedachte waard liggend op amorfe stranden zijn zon te aanbidden…

vandaag stroomt het water van niets naar niets het slaapt in de schoot van zwaartekracht er flitst een zilverwinde als een hinde in het struikgewas 'het komt door de zon', fluistert het water zijdezacht ik wist dat de rivier praten kon, een koe in het gras een vogel in de lucht en hier een dikke vlieg het water herhaalt zijn loop vanuit…

zodra luchten klaren, wolken in ruimte tuimelen wij over eilanden dwalen liefste, bewaak mijn dijken onze bladstille getijden; in leidzaam wederhoor, zo sereen weidse wijdte; streel het ogenblik, de stilstand van tijd het strijken over huidse haren schenk ons genade tem de eindeloze zuchtrivier dona nobis pacem…

mag het een onsje meer zijn een glas water bij het avondmaal een dorpsplein in nog ruwe stilstand pasgeboren, evenredig aan toekomst lukraak, lik op stuk, zoals verzilveren van late middaguren, niet te vergeten een gedicht, zodat flarden ziel zich laten nalezen, een vrachtwagen met panne, op de meest ondenkbare plek, verre reizen die…

een zomer maar dan voldragen een rivier, ergens tussen aantekeningen warme oevers, strekkende tot verjaardag zo ligt het heden naast een fles zij aan zij, ontkurkt en dronken ontworsteld aan volgorde begriploos zonder beweging, besluiteloos een enkel woord dat zwijgen verdrijft in het water hervindt zich een spiegeling onlosmakelijk…

kijk, in het diepste blauw nachtzoen, uitdijend gemoed deze hoge tranenvlucht is om jou zie je niet mijn ongebluste verre groet zwoele maan, zo zinnensplijtend mooi wat heb je voor mij in 't verschiet in je hemelverzwelgende tooi een sonnet werd het niet…

er is geen probleem wel een verkreukeld pak dat afsteekt tegen de vlakte die de afwezigheid van bergen markeert wat moet er nog gebeuren – het leegscheppen van de middag het bereiden van de maaltijd planten van bospercelen goedenacht wensen gaan slapen in verborgen ruimten ontwaken uit gewetenloos weten…

ik weet 't, het lijkt zonderling zo alleen door bos en hei te gaan maar vergeet niet één ding hier kun je bevrijd gaan en staan of verwaaien met ruisend blad hier vinden hersenhelften elkaar strijkt licht elke schaduw glad reiken zintuigen tot de evenaar op 'n pad dat nergens naar gaat tel ik gaandeweg mijn bomen die zijn zich van geen…

onlangs heb ik de stad verlaten ik verkeer niet langer in alle straten iets maakt mij banger duizend kanten op mijn voeten treden moe hallo, alles in het slob mijn god, waar gaat dit naartoe ik deed de stad in de ban adem weer vrij maar maak geen chocola van dit leven van koek en ei…

over de gang, langs structuurverf, deuren met hun nummers gesloten alles inwisselbaar, zweem van bederf, elk tijdstip in vergetelheid gegoten lopend met op de rug een stenen last, weifelend over deze ultieme galerij zonder zienderogen op de tast; mijn schaduw is mij het meest nabij…

aan de rand van het wuivende bos tegen het kleurloos van schuivende wolken een wegstervende trein, weet je nog dat ieder van ons, hoewel onwetend, samen het verschil der delen, ons beider geheel onvergeetbaar in wat komen zou, gegrift als ontmoeting van verlate tijdgeesten grenzend aan de binnenkant van donkerte geduldig onafwendbaar…

vanmorgen was de deur op slot was zicht aan buitenmuren onttrokken   honderdjarige rust, handen en gelaat in geduldig vlees gegoten   lucht aan lippen, zoals zeespiegel op evenbeeld kan bogen   gruizige aarde, diepzee en bodemleven zoals einde aan geheugen   met meer honger dan een maag kan verdragen, meer droogte   dan deze dorst verborgen…

doodlopende wegen blijven onaangeroerd zonder ommekeer het geheugenlandschap vergeet een schip in de verte zodat je soms een sterrenbeeld ziet dat als vliegtuig ontvouwt, als tegenlicht zonder zon, ons plamuureiland misschien en een schitterend gebrek ter afsluiting onderwijl vang ik bot; dit bleek toch geen goed idee…

o, dunne ster lig tegen mij aan beschijn reeds van ver huid bij onsterfelijke maan hier naakt licht tussen bladeren ochtendzweem ijlt aan lucht voorbij verlegen ademvocht doorstroomt aderen hemels lichaam, blijf nog even dichter bij mij…

het paardenvijgenparadijs het paardevijgenparadijs het paardenvijge paradijs het gepaarde vijgenparadijs de behaarde paradijsvijgen de paardenvijg, sec (m/v) het vuige paardenparadijs het paardenvijgen para-ijs een aan ijs gerelateerde paardenvijg een aan paarden gerelateerd vijgenijs -paardenijs ligt maatschappelijk lastig het paard, de…

een taallichaam spreekt golvende woorden wiegend, deinend als een oerroep een oehoe zegt u? stel dat sprake is van vogels die geen brood lusten op verlaten terrein als zeewier in waterzucht krijg het op de heupen hang aan lippen verdwijn in borsten een heldere kaaklijn met vertanding langs hemeldeuren in beweging staar naar…

ik leg je weer neer in mijn droom zodat we niet ontluisteren of verzaken in een maaltijd gelijkend op honger, op geannuleerde genade als voorzetsel buiten zinnen laten we de volheid van hunkering doorgronden laten we afwijken van stoepranden, elk fossiel kun je ontkalken samen gaan we bestaan om werelden in kaart te brengen sta…

verwar mijn binnenste met buiten zet in delen uiteen wat samenvalt blindeer mijn spiegelglazen ruiten nu toekomst in verleden is gestald laat me in een vergeten lot schikken doorbreek daarmee de cirkel rond kleur de iris van eeuwige ogenblikken je herhaalt de woorden uit mijn mond…

een ommetje maken we niet meer, we droomden planmatig in termen van rollen, empowerment, strategie en kregen gerichte feedback we trotseerden, vereerden en walgden we gingen ons vlees braden zodra de zon weer even scheen we vlochten het landschap in knopen, hoeken en lijnen we duwden een schaftkeet in het afwateringskanaal toen…

zo lijkt de lucht een ademveld, versteent het land tot rots die in regen oplost als een wijkagent in de verte wacht, met de sneeuw van populieren waait het daglicht uiteen dat leunt tegen de vallende schemer, nergens verder…