Alle inzendingen van Irmgard

Haar hakken lijken de hele stad te ontwaken iedere stap op keien vele malen ouder dan haar leven het irriteert omdat zij juist nu stilte wilde maar ze kan niet blijven staan of blootsvoets verder lopen tot hij haar gedachten in zijn handen tilde zij wilde vluchten maar als verwonde liefde gekust dan worden knieën zwak staat de wereld…

Poederachtig licht verbergt deze nacht felle lijnen als de stad dansend tijd tot stoppen maant zo zonder grenzen zo hebben wij stil gelegen nadien dichter bij elkaar…

Nog even en het terras valt in de roer we kappen de bomen het einde van de maand de vrouwen zitten onrustig BTW nog niet betaald het strijkijzer ligt aan diggelen haar zoon eet geen bruin de zon openbaart de rimpels zelfs boven botox lippen nieuwe laarzen en weet je wat hij zei aan jou wil ik me graag laven hij bedoelde er weinig mee humor…

November heeft zich uitgespreid nieuw confetti ogen raakt weliswaar de dagen stuk waar midden op de tafel je handen lagen ligt de mythe dus klim op mijn rug ik ben nog ongemoeid gebleven en mos bekleedt mijn knieën kus mijn hals nog de morgenzomerwind ademt jou in omgekeerde rollen kom zoals zovaak het nooit is geweest op besneeuwde takken…

In de geur van paarse seringen de herinnering stijgt voorbij oranjeroze opent een lichtvenster tweevoudig val je op mijn tong Eenzelfde kamer aan verlangen verdwijnend wij was zo dichtbij Fijngewreven magie kleeft als draden waar vast de aarde ligt…

Laat mij één keer verspillend zijn aan blauwe neveldraadjes uit je mond het grensgebied overschrijden trots en troost nergens laten Laat mij één keer onverhinderd zijn van overdenken en heroverdenken schaamteloos alle intieme nederlagen verdragen zonder ontkennen Laat mij één keer verkwistend zijn met je lichaam je alles lichaam liefde en…

Laat haar één keer bewegen in de adem tussen ons want zij is haar naam vergeten in de blootgewoelde uren spreekt het woord zich tegen wat kan zij doen, het nadrukkelijke licht leunt tegen de tafels met bloemen uit haar tuin wisselend van zaad en naam in de doorgewroete aarde geborgen in haar dromen laat haar één keer verspillend zijn…

Ik ken je slaap niet je schuldige thuis de vlucht je vlees en bloed aan tafel hoe je wordt beluisterd in gedroomde romances de straaltjes aanraking je toegeplooide gezicht Ik ken je schaamteloos wortelen diep in mijn ogen je brandende navel wakker van honger het gemorste laken gelegen in mijn hand ga en praat met de huizen terug als onzichtbaar…

Jou verlaten was niet meer dan een handomdraai en tijdelijk de schemer je hardvochtige terugkeer was zoveel meer onverstaanbaar maar niemand verliest zich in in tijdloosheid lang of in stilte even wandelen wij in de schaduw over zomerresten van het veld het vacht van kale bomen wachtend op de sneeuwballade van gesmolten pijn buigen doe…

Zij haalt haar gedachten door de wringer Hij: wat denk jij? Een lach een kus rode wijn en sigaret Naast vallen woorden op de koude vloer waxinelicht met muziek zijn ogen maken haar naakt Daadwerkelijk.…

Jij staat zo licht daar in stro zo in lichterlaaie zag ik niemand later later zag niemand as…

Meestal liggen zijn handen vastgespijkerd aan de drempel waar hij thuis is trekt en scheurt het soms voor kort dan denkt hij aan afgeleide zaken hoe de bliksem langzaam insloeg er ramen dicht vriezen als helemaal de natuur om verlies niet treurt slaap kan het vallen verzinnen als troost of het dagelijkse breuklijnen markeren de grens…

Meestal liggen zijn handen vastgespijkerd aan de drempel waar hij thuis is trekt en scheurt het soms voor kort dan denkt hij aan afgeleide zaken hoe de bliksem langzaam insloeg er ramen dicht vriezen als helemaal de natuur om verlies niet treurt slaap kan het vallen verzinnen als troost of het dagelijkse breuklijnen markeren de grens…

Het is radiostil alles staat klaar voor de komst van de dichterkiller gechambreerd wachtend en schrijvend schone lakens in zwoele verlichting. vermomming van rode lippen geprepareerd om de pen te verlaten nam hij zo in detail en haar zinken was gewillig van het teveel zij schraapte hem uit haar keel en was hem niets verschuldigd.…

Kijk ik zie hoe jij je botten scherpt staart naar wijdte zonder blik hoe breekt zij ons het vluchten splitsen fonteinen hoog aan het bed van verlaten ben ik die jij hebt vast geslagen zoek! roep ik, meer nog hetzelfde versplinter het tot stof of minder het moet…

Als ik denk terugdenkend aan nu dwars door onze muren van innig liefhebben denkbeeldig liefhebben vluchtig liefhebben zijn wij minnaars? van het ongeteugeld kijken steelse drinken en plezier niet slapen van liefde en schaamte en heel erg denken zijn wij minnaars? van samen branden het warme bed verlaten blik vol overgave dampende muziek…

Het gepasseerde uur is voorgoed ongeplukt is zij verschrompelt van het niet naar jou toe vallen op felle sterkte stort het in herhaling om zonlicht te breken storm is de tegenwind de kijkende pijn voorbij…

Ik heb blijkbaar met een man gewoond Hij vertelde steeds verhalen terwijl ik thee dronk en oude kaas uitpakte vroeg hij me te blijven en kinderen te baren (ik hoorde dat woord voor het eerst) de kussens te schudden zijn bed te verschonen hij lapte de ramen en viel in slaap ik denk dat ik dat aardig vond want ik gaf hem doosjes met strikken…

Het huis heeft gekalkte kamers breekt in splinters altijd zelfs zomers woont er bij tijd en wijle een dichter hij belt nooit en zingt nog minder in de geheimzinnige afstand openen zich blauwe luiken als een muze ontlokt zij zijn gedachten buiten ver van waar bestendigheid de dag kan bevlekken…

Schrijf vandaag zeg jij over de naaktzadige de blauwe lipbloemige de afdruk van geuren het gezicht dat ontroerd over hoe mijn handen jou ontdekken het blote spelen in de schemering hoe gulzig je uit mij eet en jij zingt in mijn slaap Schrijf vandaag zeg jij hoe we vochtig liggen te zoenen strelen hijgen bijten in eenzelfde blindheid…

Schrijf vandaag zeg jij over de naaktzadige de blauwe lipbloemige de afdruk van geuren het gezicht dat ontroerd over hoe mijn handen jou ontdekken het blote spelen in de schemering hoe gulzig je uit mij eet en jij zingt in mijn slaap Schrijf vandaag zeg jij hoe we vochtig liggen te zoenen strelen hijgen bijten in eenzelfde blindheid…

Wij deden niet aan verwachtingen vrijende vrijheid was het die nacht Hoe lang hoe veel 2 uur om het juiste moment te vinden? De wereld stond buiten compleet met je vrouw verlangen en lust naakt en vrij voor even wij.…

Een onontkoombare nacht heeft afstand overbrugt en ons bij elkaar gebracht Ik hoor ze zeggen:Het lot de angst voor vuur daar hield niemand rekening mee ook niet met de gaten die in dagen worden geslagen en dat je me pijn moest doen je vroeg me te dansen terwijl jij niet wilde waarschijnlijk omdat gelijktijdige aanraking ons uit elkaar…

De avond drinkt volle wijn teveel knielt zijn ogen rood dempt de pijn verdraagt geen felle hangt gordijnen over vergeet haar beweging vergiftigd wordt denken badineert heldere taal de dronken man de wrede nanacht…

Hier verspilt het geen woorden hij die op zich liet wachten bracht glazen wijn aan haar lippen verandert de maan in kauwgombal laat passie in de duisternis glippen simpel de lach gescheurd de vrije val twijfellijn trekt zich wurgend vast ongewild breken kristallen tranen de kamer valt uiteen met leegte splinters als gedachtesneden weerkaatsten…

In het ergste geval riep hij uit ken ik mijn gedachten niet mijn handpalm zweet haar adem en bij haar kleven druppels naam ritselt zij kringen rond mijn navel met een vleesgeworden glimlach zomert het altijd herfst in haar ik ga er tussen uit nog vandaag zelfs de noordpool smelt te snel…

Onder nieuw gebladerte de sombergroene boom trekt krom zon stuift gele bloesem rode velden bekleden oevers met je naam fluisterend zal fris zaad de regels van jouw hand met witte zinnen kleuren bevrijden zal de pen zoals velen wacht ik aan de overkant…

De ruimte is single verlicht 30 tafeltjes met flora’s, hoela’s sommige zijn bloednerveus de mannen stoptrein stopt en stopt een ja, nee of misschien te kaal te grijs te dik te oud te dom te soft of te veel goud te lief te arm te boers te relax te mager te somber teveel nog ex Mijn vriendin (sinds kort losgekoppeld) wil best solo onderhoudend…

Ik heb de liefde liever andersom en speel het bij mij thuis ik was je onderbroeken niet maar ben gewillig met je kruis Ik strijk geen zielenpoten maar neem je als het kan als een ei met dubbele dooier slurp ik jou want jij bent man Ik kijk wel uit voor schijnvertoning ook voor onbezonnen glijden al smaak je zo naar honing bij de deur…

De man holt door de stad weer zo’n verkreukelde nacht een vrouw op de vensterbank de koude man lacht en hijgt ik ken mijn gebaren niet want de afstand zegt hij is steeds te dichtbij kom binnen is nog tijd…