Vacuüm
netgedicht
3.1 met 8 stemmen 
8.699
8.699Daglicht troebelt tussen het
mistpoeder en woekert weg
niemandsland in gelijk de plek
waar klanken verdampen
voorbij het laatste bereik
het ochtendlicht snijdt langs gordijnen
onweerbaar de kamer binnen
het trekt mijn ogen in
zuigt mij de slaap uit
een wederkeer in dag en lichaam
mijn naam mijn oog mijn zinnen
ze waren er vannacht…
Bezig met laden