Alle inzendingen van J.Bakx

we lezen Remco’s Lamento hier nu langs het lange diepe water zien wolken die niet meer komen in Vestdijks Litanie huilen om Martinus’ verre wolken waarom moeder schreide het zijn oude verlangens we volgen valk en vlinder we horen ver verdriet herschrijven een bezonken Testament van Boudewijn en Bob alleen over de dingen die we…

sommige gedichten slapen in mausoleums andere in een anoniem graf vele slapen nooit dansen in de regen creperen in de goot het gedicht blind of doof sterft een ongelezen dood of kreukelt als oude huid kraakt als het vermoeide huis de uitgelezen betweter breekt het af een gedicht weet jij het hoe het er uit moet zien?…

wie helderrode verlangens heeft weet waar ik over spreek je moet vertellen zet stappen terug ontketen de woorden stap voorwaarts de onwetendheid voorbij ontketen de kracht in je ziel juist als midden in een zin je adem stokt hoor griot bard priester of sjamaan spreek door hen over verlangens gedrenkt in helderrood…

zeg me hoe ik mijn geliefden zoek in de karmozijnrode woestijn zeg niet dat het onmogelijk is zeg dat het ongelooflijk is zeg me dat ik leven moet stappen zetten moet dat ik graven moet naar de liefsten in de karmozijnrode woestijn zeg niet dat het onmogelijk is zeg dat het ongelooflijk is zeg me dat dat ik niet meer terug…

zing van de man van de duizend listen van het kind van de duizend harten zing van de vrouw van de duizend liefdes van de man van duizend dagen wachten zing van van het gouden gezicht van de duizend doden van amuletten en edelstenen van de duizend kinderen zing van de gouden tong van duizend dode jongens van Charon de veerman van…

twee stenen leeuwen - tandeloos en blind - zien liggend toe hoe jij de naam beitelt in steen de klok slaat loden uren wolken hullen zich in leigrijze kleuren de zon weet wat afscheid is takken buigen diep voor het ademen van donkere aarde in een droomloze tijd de naam in marmer laat zich niet benoemen blinde wachters snoeren…

het gaat niet over die ene wond dat ene verdriet niet over die ene oorlog dat ene vergeten het gaat niet over dat ene onheil niet over mijn as of jouw bloed het gaat over zie de mens over l’histoire se répète over de wereld die op losse schroeven wankelt het gaat over over alles zien en niets begrijpen alleen maar…

het onbedoelde teken dat niets vraagt het behoedzame hert ongewis tussen de bomen de onverwachte dichtbije stilte zeldzaam zacht het onvindbare woord dat geen ruimte behoeft de onstilbare tijd die ons tikkend naar de afloop draagt…

in de capsule van een onderzeeër heeft tijd zijn eigen gewicht tijd rekent af met voorrecht of onrecht hier heersen slechts de wetten van de ijzeren krijger in tikkende tijd wie dacht bij vertrek aan de kortademige loodzware dief ongenood en noodzakelijk die druk opvoerende gast? dacht iemand aan het sterven van de tijd van…

twee dansers voeren samen passen uit een volmaakte glasheldere pas de deux een samendans ademloze expressie van ingehouden gevoel het laat zich lezen ontpopt zich in kleine subtiele gebaren simple things de schoonheid van schijnbare eenvoud twee dansers voeren samen passen uit…

vijandig brutaal recht in het gezicht midden in je verhaal het felle wrede licht verblindt het zicht verstoort je lieve leven slaat het zoete lezen dicht op de tast naar meer dan even vroege en latere verhalen allemaal nog-een-keer vieren alles nog-een-keer herhalen liedjes zingen nog-een-keer zwieren jij dacht: het kan niet waar…

wat is dat: geluk is het onbevattelijk niet uit te leggen? ligt het verborgen in handen dan of boezems blijft het iets schimmigs kan je het lezen als het al te schrijven is op je things to do? valt je blik erop tussen snel gekrabbelde boodschappen-lijstjes? is het meetbaar dan de som van alles misschien niet te beschrijven?…

rond het raamkozijn is het lente naast de haard is het zomer op de laatste wand is het herfst een meertje met het riet waar hij met zijn vader riet sneed tussen de deuren is het winter twaalf uur aaneen sneeuw geschilderd zonder te eten maar als ik niet schilder was ik zomaar dood…

het leven vertrouwd en o zo vreemd nauwgezet en wanhopig laten we de tekorten toe het leven is een schitterend ongeluk eer de vrijheid dit, hier, dat is wat telt…

binnen de muren van de tijd over de vlakte tintelend wijd draag ik een woord in de kom van mijn handen ik leg het zacht te slapen onder langzame wortels van een boom zij buigt haar takken als een moeder over een leven ver van mij vandaan een zwaluw roept laatste onverstaanbare dingen overal de lucht als een eindeloos water over…

een woestijnstop maakt winterhard de kou gebiedt in geleidelijke tijd sta op na het vallen geef het verlangen een jas vergaar koude-genen eist de tijd het is alles of niets wordt winterhard…

Hoe schrijf ik je Teerbeminde aan de rand van de Styx dat ik veer in het oeverriet ieder uur de stof van vrede als een engel van geduld onzichtbaar met elkaar verbind Hoe schrijf ik je Teerbeminde met een blad voor mijn mond dat ik me in afgemeten tijd ademloos vasthoud aan deze stengel de enige die ik heb aan de oever van de Styx…

brandbommen vallen als roofvogels uit de lucht een sissend geluid het klinkt als ruw ijzer dat over stenen schuurt het snijdt door merg en been een hoog geluid de opengesperde mond van mijn moeder haar Schreeuw een kind springt in het riviertje buigt het hoofd onder water het wacht op stilte een bamboe rietje steekt…

De beiaard luidt de grote klokke: keere weérom Reusken, keere weérom Hoe te buigen voor de schemering als het licht zich afwendt van alledag Hoe blijft men moedig in een onomkeerbare duisternis Hoe leg je je neer als de vliegende vogel verdwijnt in de nacht De beiaard luidt de grote klokke: keere weérom Reusken, keere weérom…

kruidjes-roer-me-niet bitter zilt zoet zuur en zout smaken van de taal de wind wiegt de taal gedragen door het water helder als een droom de woordkarigen buigen als waterwilgen zacht maar immer taai de naakte waarheid met vrijwel niets om het lijf klopt ongenood aan…

breng de zee haar ruisen rollen donderen beuken haar zuchten onder één dak samen zing dan zing de zee…

blijf maar nog even zoek een schuilplaats voor alles wat verdwijnt herken de lege plekken hang de metaforen aan de wilgen in het aanwassend duister blijf nog even tot de nacht haar onmetelijke armen spreidt…

niet de zomerse hitte de winterse vrieskou of de de eindeloze regen niet het blauwe grasland de vlammende zon op de rietkraag in lichterlaaie niet de trage tijd of het bonkende hoofd tegen de blinde muur maar het wachten op een teken van leven op de brief die niet komen zal het is de stilte die in hem aanwaait hem tot op zijn…

Als je vingers de toetsen beroeren klinkt de aarde aan de hemel vast een veer strijkt over je wang Tragicus Cantate die verre planeet neemt je op in een geheim waar de dood een slaap zal zijn Je rugzak gevuld met onpeilbare stilte ontroering die niet te meten is Vingertoppen verbinden de hemel aan de aarde er zijn geen grote woorden…

mens spreekt taal breekt vogel zingt boom zwijgt mens breekt taal spreekt tak valt vogel vliegt boom ruist…

kijk, ik ga iets nieuws maken alles is nog mogelijk weet je dat niet? ik heb een stuk van de werkelijkheid gepakt schilder haar blauw claim haar als mijn werk waarom zij mij droevig stemt en jou vrolijk weet ik niet misschien is blauw maar een kleur die op zoek is naar rust?…

Orange Grove de terugkerende dief in de nacht hij berooft de man van zijn slaap flarden van gospels en geschreeuw vermengen zich tot een gekmakend lawaai De kompanen de sinaasappelbomen zon beeld en geluid gaan hun eigen gang heen en weer voor en achteruit van zwart naar wit van wit naar zwart De man keert zich meer naar binnen de…

Op die meedogenloze middag verstomt het leven in Orange Grove een woedende menigte doodt de plukkers hier is het bloed dat jullie dorst lest Een jongen van de Cariben sinaasappelplukker in Florida onzichtbaar verborgen in een greppel boven hem buldert de kolkende zon Een behoedzame vader steeds speurend naar veiligheid: pas op jongen…

Een jongen van de Cariben plukt sinaasappels in de Sunshine State de zon staat hoog, zij brandt Meerstemmige gospels golven over de orange grove: nobody knows the trouble I’ve seen hoe het voelt om zwart te zijn Zij kijken niet in de zon zij weten van het wit de jongen van de Cariben en zijn kompanen In de Sunshine State houdt…

wording 1 alles verandert als we uit de zeebodem naar de aarde kruipen alles moet anders als we ground zero op de knieën verkennen als we afleren aanleren bijstellen ombuigen verandert alles wording 2 we kruipen hinken strompelen alles verandert we leren rechtop lopen verheffen het tot een ware kunst alles wordt…