Alle inzendingen van J.C. Everaerdt

Een vliegtuig kerft een snee in de bast van de lucht de hemel opent zich druppels vallen als tranen van bittere pijn de wonde bloedt door Zo sterft het gewelf Langzaam maar zeer zeker uit Ongeneeslijk ziek…

De knotwilg treurt zacht om het verlies van z'n maats ook hij is eenzaam…

De visser tuurt naar gifwolken boven de sloot weer niks gevangen…

Het moet nu herfst zijn mijn nachtrust is er terug tot ziens muggetjes!…

Egeltje kruip gauw in een aardse moederschoot, zie je weer in maart!…

Killere dagen Persephone is geschaakt alles sterft langzaam.…

Vluchtende blaadjes werpen hun ketenen af eeuwige vrijheid…

Een genie uit Kortrijk dacht 'Ik word schatrijk'. Hij trouwde om te erven maar toen z'n besje niet wou sterven was z'n desillusie omvangrijk…

Een mistige dag bode van een somber humeur plots is daar de zon…

Dauw op de velden een deken vol pareltjes doorweekte schoenen.…

Wiegende bomen knielend voor de gure wind langzaam ontmanteld…

Ik word opgeslokt door de massa Zoals een grasspriet in een wei of een druppel in een rivier Zelfs je verbergen even achter een witte wolk kruipen zoals de zon is een hele klus Maar wat ik wil is even alleen zijn Heel even alles mooi ordenen Helaas, de massa achtervolgt me zoals mijn schaduw en kleeft aan me net als de wind aan…

Tijd kan me mateloos vervelen Ik kan in de minuten verdwalen Tijd kan de wreedste wonden helen daar waar de beste medicijnen falen Tijd kan me eindeloos boeien, Je kunt het niet terugdraaien, Het is onmogelijk uit te roeien, Maar 't kan wel twijfel zaaien, Tijd is iets onvoorspelbaar, Soms heel snel, soms tergend traag Ze neemt iedereen…

Op een zonnige winterdag, bij een plaatselijk voetbalterrein, begon het met een vriendelijke "goeiedag" al mocht dat van mij gerust wat meer zijn Je droeg een zwarte sjaal, die het door jouw zenuwen leek te begeven, Je was toen al mijn nachtegaal, die ik met Valentijn gerust een nieuwe zou geven, Je goed gevormd figuur, en je spontaniteit…