Alle inzendingen van J.H. Leopold

Alleen ben ik en zoek alleen te wezen, Alleen ben ik en van mijn lief verlaten, Alleen ben ik; wie die mijn heer mag wezen? Alleen ben ik, dan bitter, dan gelaten, Alleen ben ik en schuw mijn kwijnend leven, Alleen ben ik, verdoolde uitermaten, Alleen ben ik en zonder vriend gebleven. Alleen ben ik ter venstere, ter deure, Alleen ben ik, in…

Dan, als ik tuimel in de kist doodsoverwonnen en bezweken, laat mijn twee handen zijn ontbloot, en uit de baar naar buiten steken. Dat, als ik het paleis verlaat en langs de grote weg mij richt, een elk mijn schamelte ontwaar' en worde door mijn lot gesticht. Hoe zulk een, die veroverd had van aarde-oppervlak tot aan de helle hoogten…

Men zoekt zich en men raakt elkander kwijt, men volgt met vreugde en ontvlucht in spijt, men twist en ruziet en is ontevreden en weer verzoend en alles zonder reden.…

Een stille dag is om mij heen en in mij is het leven flauw, ik voel de angst des wezens nauw en ben in mijne vrede alleen. Is er in mij de aandacht niet van verzen en hun stil verricht inschikken tot dit klein gedicht van iets geluk en licht verdriet? dat gij nog eens mij waart nabij en ik u koel en zuiver vond…

Zij tilt zich overeind en in het licht en maakt een stil begin stil met zich zelve, langs het smalle lijf liet zij het hemd afvallen, dat zakt tot in een dunne kring van plooien, een weinig mijmering zet zich, zij ziet naar beneden de blootheid van haar eigen leden, het vreemde van het nu gebleken lichaam en de schemerbleke…

Tavont sullen wi vrolic sijn, ic wil drincken den roden wijn. Ic wil kussen dijn roden mont, meisken, dat mijn hert doorwont. t'Arem herteke clopt so sere, draghet emmer nae di begheren, moght so gheerne nae buten breken om di van sijn geluc te spreken. Bilo, al mijne siele sinct nu ghi stadighe minne scinct, wegh is druc ende…

Ik ging door 't lachend bloemenveld, Veel kille dauw hing aan de knoppen, Maar helder scheen de morgenzon En dra verdwenen alle droppen. Ik had een lief - bij mijn vertrek Zag ik veel tranen in haar ogen; Die wangen, bitter nat geschreid, Hoe spoedig kunnen zij weer drogen!…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…

7. 'In blozend schoon ligt mijn gelaat gespreid; waarom door reukwerpers mij smart bereid?' fluistert de roos, de nachtegaal geeft antwoord: 'een dag gelachen en een jaar geschreid'. 10. Hoe lang nog zal ik om mijn toekomst beven? Hoe lang om mijn geluk in zorgen zweven? schenk in, ik weet niet eenmaal of ik thans de ingehaalde lucht…

De blaren laten los en op de wind drijven ze donker langs de grijze lucht, alsof een vlucht verlate vogels wegtrok. Onder de bomen hangt een scherpe geur van vochte grond en van doorweekte blaren; geen leven, geen geluid in 't grille licht, dat gul door de ijle takken binnenvliet, en eenzaam valt een schot, een verre knal, die heel het woud…

GOD heeft een huis gebouwd en dak en zoldering bespannen strak met kommer, druk en droefenis, weedom er de bevloering is en alle wanden zijn bekleed met zorgen en met harteleed en in betreuren ingehuld; Hij heeft de goeden er in weggeloken en toegesproken: de sleutel van uw deur is het geduld.…

Hoe ver, hoe ver ik dit alles vind, het werd een spel, een lief gezeg van andere mensen, zó is het weg en vreemd van dat, wat nu begint, nu dat mijn leven zal gezonken zijn tot een ernst, die 't al beschreit en tot één grote innigheid van heenbeklagen gaan geslonken, en nauwelijks een flauwe lach gebleven is van medelijden…

Zo dit groot monument, dit uitgekozen koninklijk gloriestuk en pronkkleinood, de rijke rotsklomp, kantig en behouwen als een gekloofd juweel, de bergkolos, die dromende onder het marmerpantser de leden rekt, de torenstapeling van duizenden op duizenden getild door honderdduizenden, getuigenis van onbedwongen almacht uitgevierd tot zwijmelhoogte…

Dans, dans tesamen een rondedans met hand in hand en hooggedragen omrankende armen en op een trage zangwijze het voetverzetten thans, rondom het meisje, dat er jarig geworden is en zij eenparig omgaven en dan in elkaar schakelden zij de tengere handen, tilden ze op als een guirlande, waren er met hun omgang klaar; vriendelijk, tederlijk…

Christenen, Joden, Parsen, Moslemin zij dolen allen; voor wie toe wil zien, vervalt de ganse mensheid slechts in tweeën, twee soorten enkel worden er ontdekt: intelligente mensen zonder vroomheid en vrome mensen zonder intellect.…

HOE duizendvoudig lief en zacht in zorg en eerbied zou ik wezen en zeer omzichtig. Wist gij deze vriendelijkheid u toegedacht! Gedenk, wat wij misdeden, niet; niet toen, maar nu was onze tijd, wel was voor ons nog weggeleid een hopen na een lang verdriet. Een hopen als wij lief en zacht zijn zullen en gerust voortaan en mijne…

De bui is afgedreven; aan de gezonken horizont trekt weg het opgestapelde, de rond- gewelfde wolken; over is gebleven het blauw, het kille blauw, waaruit gebannen een elke kreuk, blank en opnieuw gespannen. En hier nog aan het vensterglas aan de bedroefde ruiten beeft in wat nu weer buiten van winderigs in opstand was een druppel van de…

O DOOD vlies van de torengracht en wreed gewekte kreet der zwanen, de angst vloeit klam toe door de lanen en stolt rondom de pijlerschacht. O krimpend hart, dat uit de sprong der wurgende belagers hoog naar boven omhoog zich worstelde sloven aamechtig sinds het zich ontwrong, walmende lamp, die opgetild met floersen roet het smeulend…

En is het daarbuiten ook donker en koud En droevige wintertijd, Mijn lief, 't is lente om mij heen, Nu ge in mijne armen zijt. En schijnt ook geen ster door de grauwe mist En huilt ook de storm door de nacht - Ik schuif de armstoel bij het vuur, De zetel van 't voorgeslacht. Blond meisje met uw rozenmond, Kom, zet u op mijn knie, Vertel…

Ik scheidde; onverstand was allerwegen, van al mijn parels werd niet één geregen. De dwazen! honderd dingen, nooit beseft en nooit bereikt, zijn in mij doodgezwegen.…

in doeken en een toefje bont duffeltjes aan met lappen en scheuren, schamel en schunnig, verschoten kleuren, op weg de handen in de broek, de hoofden neer, de schouders zoek en om de neuzen onuitsprekelijk, gedoken musjes bij mekaar, de kleumenskou aanstekelijk en lippenmonden droef en wekelijk klos klos huiverend langs de open dijken schokkende…

Tintelende ontroering zich zelf genoeg, en met de volontloken wangen en met de forse wrong der haren met het hoofd aangeleund stond zij zwaar, zwart; rijke rozenbottels oranje en rood, schat bij schat, o de (weet je nog) barstten, bloemenknoppen des harten, het ongekreukte bloemenblad lag in onze hand…

IK zag met pronk en kostbaarheden en een hooghartig oogopslaan een pauwenveer in den koraan; de groen en rosse strengen gleden over de tekst, het wuft verguld had al de bladzij opgevuld en midden in de soeren lag de blauwe spiegel en zijn lonken de strakke verzen overblonken lichtzinnig spelend met de dag en bont juweel en wulps…

In deze tuin zijn saamgelegd geelbruine en witte en zwarte stenen, gevoegd, gezocht, dat elk wat zegt met een allengs opkomend menen, bedoeld door een die niet meer is de velerlei gevormde vlakken, en met in de vakken voorzichtige betekenis, gebleekten in het aangezicht der zon, gewassen door de regen, rillende open plekken tegen het…

ZINGENDE lucht zingende wind - en binnen in, binnen de struiken ligt uitgegoten een donkere vijver en luistert en hoort, hoort stil verloren en denkt en peinst... Want van lente, van lente, Het zingt al van lente en zonneschijn.…

Uit lege verte toegeroep men weet niet waar vandaan maar al aan blaren groen jongvochtig wat is des harten koekoekroep naar ene die begrijpt die eender is hoe is het leeg…

IN winteravondkou, in het groot open van het blauwvloeiende beloopen roestrandig staal, spichtig, onzichtig nu de nieuwe maan als een fijn edel veertje, als een losse haal en dun getogen. Rondom vochtig staan de zwarte sparren, lorken gril verwezen, verzameld onderhout, somber en nors, maar onder de donkerte der schors is helder…

De lippen van het water leggen zich verliefd, verlustigd op de rondom open gewelfde kring; zij komen toegeslopen en dringen op en rekken zich... Gesneden in de alabasten rand is er een vers van een zo uitverkoren zoetheid van woorden, dat de zin verloren wegdeinde in dit bedwelmende verband. Een strofe, die in jubel zich verhief…

Schaduwen van wie er gaat ingedoken over straat, kleren, hoofd en voetenhak weggeëffend, grauw en vlak als lei. Tuin en schutting allebei, heesters, perken en jasmijnen opgetild in een verdwijnen en het uitgerafeld pad heeft ook zijn stil verlies gehad. Tussen bleke huizenmuren hangt de dag van trage uren, evenwicht naar…

Van uit de donkerte in de lommertuin zie in het binnenlicht ik haar bewegen, de stroken in het neergezegen borduurwerk openvouwen en plotsling voel ik mij zo diep alleen, zo star verlaten, dat met wild verdringen duizend verlangens in mij wakker springen en mij bevolken stormende dooreen, terwijl dat in de zijde tergend nijpt een…