Alle inzendingen van J.H. Leopold

Nu dat wij naar buiten treden vredigen in het nieuwe heden nu hangt de lucht vol van waaiende lichte dingen, onbeladene ademen kostelijk gedragen op vlakgestrekene windvlagen, wazen, half beschaduwde lanen aan weerskanten van zijden vanen, rozerode kreukbehangen in rimpelingen en met gangen van blije bewegingen, een mist bezijen…

O DOOD vlies van de torengracht en wreed gewekte kreet der zwanen, de angst vloeit klam toe door de lanen en stolt rondom de pijlerschacht. O krimpend hart, dat uit de sprong der wurgende belagers hoog naar boven omhoog zich worstelde sloven aamechtig sinds het zich ontwrong, walmende lamp, die opgetild met floersen roet het smeulend…

O dromend hart, kies u een nieuw vertier in vrouwenwang en purpren eglantier; licht als kwikzilver vlieten onze dagen, de pracht der jeugd zinkt als een bergrivier.…

O nachten van gedragene extase en diep gedronkene verzadiging, als elk met zijn geluk te rade ging en van alleenzijn langzaam wij genazen. Te denken de ononderbroken uren aan de volkomen overvloed van dit verwezenlijkte; onvervreemd bezit, dat blijven zal en ongeschonden duren; het onbesefbare van deze gave van ene andere en die naast…

O, Weet gij, hoeveel wolken Er langs de hemel gaan? En kent gij al de bloemen, Die in de velden staan? Nooit teldet gij de vlokken, Die stuiven voor de wind - En zoudt ge dan kunnen weten, Hoezeer ik u heb bemind?…

"O, als ik dood zal, dood zal zijn kom dan en fluister, fluister iets liefs, mijn bleke ogen zal ik opslaan en ik zal niet verwonderd zijn. En ik zal niet verwonderd zijn; in deze liefde zal de dood alleen een slapen, slapen gerust een wachten op u, een wachten zijn."…

Om mijn oud woonhuis peppels staan "mijn lief, mijn lief, o waar gebleven" een smalle laan van natte blaren, het vallen komt. Het regent, regent eender te horen "mijn lief, mijn lief, o waar gebleven" en altijd door en de treuren uit, de wind verstomt. Het huis is hol en vol duisternis "mijn lief, mijn lief, o waar gebleven…

7. 'In blozend schoon ligt mijn gelaat gespreid; waarom door reukwerpers mij smart bereid?' fluistert de roos, de nachtegaal geeft antwoord: 'een dag gelachen en een jaar geschreid'. 10. Hoe lang nog zal ik om mijn toekomst beven? Hoe lang om mijn geluk in zorgen zweven? schenk in, ik weet niet eenmaal of ik thans de ingehaalde lucht…

In de donkere wagen reed ik alleen, Alleen met mijn lief door de nacht; Wij spraken geen woord, wij hebben stil Aan onze liefde gedacht. De lantarens wierpen een haastige schijn Door 't raam en begluurden 't gezicht, Dat luisterde naar het gehuil van de wind, De ogen op mij gericht. En telkens als weer hun matte gloed De schone vrouw…

I Men mocht wel willen in donzen woorden van hem te horen, nu hij pas dood is en wat zijn leven was voor 't eerste stil gaat worden; stoorden nu woorden niet in zijn beginnen der vredigheid hem toegebracht en in de schuwe ernst betracht door ons, die ons willen bezinnen over het sidderende, dat wij vonden in ons; zó het opeens…

De bui is afgedreven; aan de gezonken horizont trekt weg het opgestapelde, de rond- gewelfde wolken; over is gebleven het blauw, het kille blauw, waaruit gebannen een elke kreuk, blank en opnieuw gespannen. En hier nog aan het vensterglas aan de bedroefde ruiten beeft in wat nu weer buiten van winderigs in opstand was een druppel…

Schaduwen van wie er gaat ingedoken over straat, kleren, hoofd en voetenhak weggeëffend, grauw en vlak als lei.   Tuin en schutting allebei, heesters, perken en jasmijnen opgetild in een verdwijnen en het uitgerafeld pad heeft ook zijn stil verlies gehad. Tussen bleke huizenmuren hangt de dag van trage uren, evenwicht naar alle zijd;…

Schaduwen van wie er gaat ingedoken over straat, kleren, hoofd en voetenhak weggeëffend, grauw en vlak als lei. Tuin en schutting allebei, heesters, perken en jasmijnen opgetild in een verdwijnen en het uitgerafeld pad heeft ook zijn stil verlies gehad. Tussen bleke huizenmuren hangt de dag van trage uren, evenwicht naar…

Schepen liggen er; waarom zo... het lieve water leed het zo. Vele zeilen zijn uitgehangen brede, slepende. Huizengangen stonden; zacht gestreden nu schromelijk, want het was alles luw vervuld; in de heldere streken van de witte hemel geleden wensen te wezen, mijn zinnen dreven er in, in een zachte trek opgeheven. Dromen bleef over…

I. Dit is van een lichtkind mijn lieveling mijn gouden kleine verlustiging. Die had verkoren en was ter wone in een dunpurperen anemone. Wat windebloem was haar huis geweest vier bladen haar peinzens- kluis geweest. Tot dat een blijdschap haar werd beschoren en een verlangen ingeboren. Dit eerst begeren…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…

Tavont sullen wi vrolic sijn, ic wil drincken den roden wijn. Ic wil kussen dijn roden mont, meisken, dat mijn hert doorwont. t'Arem herteke clopt so sere, draghet emmer nae di begheren, moght so gheerne nae buten breken om di van sijn geluc te spreken. Bilo, al mijne siele sinct nu ghi stadighe minne scinct, wegh is druc ende…

Uw aanschijn blank en kalm, uw wezen zacht, ze zijn een stil gebed, geheim gedacht.…

Van uit de donkerte in de lommertuin zie in het binnenlicht ik haar bewegen, de stroken in het neergezegen borduurwerk openvouwen en plotsling voel ik mij zo diep alleen, zo star verlaten, dat met wild verdringen duizend verlangens in mij wakker springen en mij bevolken stormende dooreen, terwijl dat in de zijde tergend nijpt een…

Veel kostbaar bloed heeft 's werelds loop gestort en menig bloem is onverhoopt verdord; verhef u niet op jongzijn en op glans, de knop valt af, eer zij geopend wordt.…

Verlaat mij en gaat heen, gaat heen, zorg, druk en droefenis van zinnen; of dacht gij altijd bij mij binnen uw wil te hebben als voorheen? O, maar ik zeg u aan van neen; verstand zal u wel overwinnen, verlaat mij dan, gaat heen, gaat heen, zorg, druk en droefenis van zinnen. En zo weer ooit voor mij verscheen uw aankomst en…

Vijver, juwelen waterkom vijver der liefste, waar rondom de paden onzer lopen met slingeringen en verknopen van hun gedachteloze gangen, Vijver der liefste, waarin hangen de waterlelies, boven drijven en ingeschreven cirkels schrijven, Vijver der liefste, helderheid die maar op éne, op éne beidt; de hemel is er in en…

Vreemd, dat eenzelfde huis bevat ons beiden en toch, wij durven ons niet af te scheiden, wij durven niet alleen zijn, niet te spreken dan lippen bevend, die niet open breken, begonnen klagen, wenkende ogentroost, gloed van een wang, die om zijn blozen bloost, handen, die groeten, blikken van verzwegen ontroerd zijn, zuchten als uit vuur gestegen…

CHRISTENEN, Joden, Parsen, Moslemin, zij dolen allen; voor wie toe wil zien, vervalt de ganse mensheid slechts in tweeën, twee soorten enkel worden er ontdekt: intelligente mensen zonder vroomheid en vrome mensen zonder intellect.…

Weet gij nog wel, hoe zomers avonds Wij gingen door het bloeiend veld En hoe we lachende toen zeiden, wat onze harten was ontweld? 't Werd stil en stiller. Op uw lippen bestierf eensklaps het schalkse woord En hoe wij aan elkander dachten We wisten 't, maar wij gingen voort. Weet gij nog wel, hoe ik toen vermeten Mij op uw lippen nederboog…

Wiegelend hoofd, zoet vrouwenhoofd, een zuivere vrucht, een reinblank ooft, zo zal het liggen in de schalen van mijne handen, de goudovalen, dat mijne mond het proeven moge het rustgezicht, rijp overtogen, met de lippen, die zwellend openbreken, de volzoete en met de neergestreken koele oogleden en de tere âren in de slapen, de holle…

Wij gaan en komen en de winst is waar? en weven draden en het kleed is waar? In 's hemels welving zijn tot stof verbrand vele weldenkenden; hun rook is waar? --------------------------------------------------- uit: 'Uit de Rubaijat' (1906), gedicht 9…

De wereld gaat en gaat, als lang na dezen Mijn roem verging, mijn kennis hooggeprezen Wij werden voor ons komen niet gemist, Na ons vertrek zal het niet anders wezen. Uit: Rubaiyat…

ZO stil, als lang nog na een onweersbui het laatste vocht zijgt van de zomertakken, de avond valt, maar in het ronde drupt het zo gul, zo stil: Zo stil zinkt weemoed neder in mijn ziel, gedachten, die een zacht verdriet meebrengen, druppelen neer en vloeien effen uit zo droef, zo stil.…

Zij tilt zich overeind en in het licht en maakt een stil begin stil met zich zelve, langs het smalle lijf liet zij het hemd afvallen, dat zakt tot in een dunne kring van plooien, een weinig mijmering zet zich, zij ziet naar beneden de blootheid van haar eigen leden, het vreemde van het nu gebleken lichaam en de schemerbleke…