De zomerzon werd bleker
Het werd buiten kouder
Witte wolkjes dreven over
De wereld werd ouder
Wij lagen in het gras
En keken omhoog
We zeiden niets, we zwegen
We zagen een regenboog
Typisch de winter
Om zo plotseling te komen
We lagen daar nog steeds
Onder de kale bomen
De wind liet ons liggen
En speelde met onze haren
De liefde…
De lege blik in zijn ogen
De tranen die nauwelijks drogen
Het verdriet dat niet weggaat
Geen arm die om hem heen slaat
Geen schouder om op uit te huilen
Zijn ziel zit vol schrammen en builen
Hij heeft niets meer om te winnen
Dat weet hij ook, diep van binnen
In gedachten loopt hij door donkere mijnen
Hij wil van de aardbodem verdwijnen…