Alle inzendingen van Jacques Kuijpers.

Twijfel is het zaad van de angst. Jaloersheid een dodelijk gif. Huichel het invretend zuur. Egoisme een woekerend gezwel. Hoogmoed bevuilen van eigen nest. Kortom, wij zijn aan bederf onderhevig. Tenminste houdbaar tot...…

Als de klank van mijn woorden is geworden tot een gefluisterd afscheid, wil dan wenden je blik zoveel jaren terug. Geniet dan nog even van mijn branie, van mijn vrolijkheid van toen. En jij....? Lach nog eens je lieve lach. Laat een keer nog mijn naam vloeien over jouw lippen ik zal jouw roep verstaan. Kennen jouw stille verdriet…

Herinneringen vergelen, illusies verwaaien, verlangens vervagen. Alleen onze fantasie die blijft, teistert ons lijf.…

Zwart naakte aarde. Geploegde akkers, dicht vloeiend groen tapijt. Ingezaaid door de mens. Goudgeel golvend graan, bewogen door de wind. gerijpt door verguldende zonnegloed. Groeiend tot ons voedsel, het brood. Geoogst, gemalen graan. Het leven uit zwart geploegde naakte akkers.…

Tot vroeg in de kroeg het gilde der gulle drinkers. Klinkers van de oude klare. Moppen tappende gillende geilers. De tranen treffers en gekwelde kwijlers. Ook de lallende lavelozen, de depressieve, medicinale drinkers. De kroeg, trefpunt van plezier en verdriet. De plaats waar het negatieve tot kunst wordt verheven. Bij het gul schuimend…

Wat in mij zit is niet zichtbaar, uitbundig of ingetogen, vol vreugde of verdriet. Ik hou van jou maar jij kent mij niet van binnen, wel van zien.…

Toen ik bij jou kwam waren wij happy. Iemand huilde ver weg, wij hoorden niets. Toch wisten wij het, ergens vandaan.…

Jou kennen een nacht lang, de dag niet toelaten want dan is de nacht voorbij. Het alles omhullende wijkt voor de werkelijkheid, je schrompelt ineen tot gewoon iemand. een mens als ik.…

Luiers, kleine kreetjes, lief kopje aan de borst. Boertjes laten, stralende oogjes, een ontluikend lachen. Getuite lipjes, geheven knuistjes, keuvelen, eerste woordjes, mamma, pappa. Oogjes toch zo verwachtings vol, handjes op mijn wangen, armpjes rond mijn hals, kusjes, knuffels. Vlugge voetjes, baby's hollen ons voorbij, ongemerkt…

Allang heb jij mij afgeschreven, heel lang ook al weggerekend. Ik voldoe niet langer aan jouw norm, met mij nog leven doe jij voor de vorm. Het voorlopig dulden is gebleven, hoelang heb jij me nog gegeven? Wanneer heb ik volledig afgedaan, of zal jij zijn weggegaan? Ik pas niet langer in het plaatje, o, verdraaid rot op, ik haat…

Jij, nog zo ongeslepen nog nooit echt gevat. niemand heeft ooit jou kunnen polijsten of ook maar flonkerend gehad. Maar ik heb lang gekeken in jouw ogen ook diep in jouw ziel en ik weet mijn liefste, ik weet waarachtig wel voor wie ik viel…

Tussen toen en nu, hier en daar, jou en mij, het onvermogen te doorgronden, dat wat ons scheidt.…

Droom je dromen weef je fantasieën, verlang, hunker en beleef. Vertel mij dan later jouw verhalen, de teleurstellingen, vertel over de ontgoocheling. Praat over de pijn, het stille verdriet. Ja, mijn lief, droom je dromen maar word wakker, leef en beleef, leef het leven ben jezelf, besta voor mij.…

Af en toe zag ik de Heer, niet vaak een enkele keer. Hij kwam voorbij en groette mij, helaas de vonk sloeg niet over, mijn geloven bleef pover. Er gebeurde geen wonderen het bleef gewoon donderen. ik bleef lamlendig laveerde behendig, van de een naar de andere zonde voelde me door niets gebonden. Ik bleef dorsten naar de borsten…

(Gedicht voor mijn kleindochter) Moet je horen moet je horen mijn konijntje heeft twee oren en op elke koek een poot, maar zijn jasje is te groot. En hij kwebbelt en hij kwebbelt je de oren van je kop en daarom moet je horen eten wij hem met kerstmis op.…

Voor jou schreef ik driehonderd vijfenzestig vlammende gedichten, voor elke dag was er een. Toen jij ze allemaal had gelezen was ik toch weer helemaal alleen.…

Ik ken een paar kleine woorden zo teder zo intiem, maar ook zo verstrekkend dat ik ze smoor in de kiem. Ik ken ook jouw stille blikken ingetogen intens warm, maar ook zo verlokkend ze maken mij aan woorden arm.…

Lees in je ogen de angst, onmacht om dat wat wij zien komen. De muur van onomkeerbaarheid, de ontkrachting. Zalig zijn de armen van geest, zij zullen de hemelen verwerven. Maar jij staart in het lege niets, onsamenhangend stamelend, verlaten trieste ogen. Bevende, plukkende handen, zo doelloos. Schuifelende pas, onzekerheid…

Vervagende herinneringen, alles bepalende gebeurtenissen vormend, verminkend soms. De tekening van je leven in lijnen en patronen. Ze maken je tot de mens die je bent maar vaak niet wilt zijn.…

Vijftien waren wij, ergens, daar in B een boom waarin gekerfd onze namen. Nooit uitgesproken toen, niet gezegd ik hou van je. Als jij tussendoor wel eens kwam in B was er altijd dat mystieke, een lachend kijken in elkaar, wij liepen onhandig gelukkig te zijn. Kom nog eens zo tussendoor, houden onze handen zich weer vast, en laten…

Mijn centrifugaaltje waar alles om draait, mijn centrifugaaltje dat slingert en kraait, ervaar dag en nacht jouw centrifugale kracht. Zoals de was komt uit de centrifu, mijn lief, zo voel ik me nu. Verkreukeld, leeg gezogen wankel, ik loop gebogen. Mijn centrifugaaltje verdraaid wie haalt je stekker uit het stopcontact, wie is het die…

Heb vandaag een man zien huilen, keek geschrokken stil verdwaasd, zag, hoe uit zijn lege ogen tranen vloeiden, traag verglaasd. Raakte langzaam diep bewogen bij dit stil inmens verdriet, maar, hem troosten, ik durfde niet.…

Elke morgen zal ik vouwen mijn handen rond je lieve gezicht en zeggen, ik heb je lief mijn lieve lief. Zal nooit herhalen, nooit bevestigen. maar..... Elke morgen zal ik vouwen mijn handen rond je lieve gezicht en zeggen, ik heb je lief mijn lieve lief.…

omhuld door het donker van de nacht, het koude licht van de maan, een toedekkende verzilvering. Dit is een nacht vol vragen, een nacht van bekennen ook. Wat deed het leven ons? Weten wat niet is, maar had moeten zijn. Tel de jaren die niet tellen maar wel aan ons voorbij gingen.…

Wij lagen samen als lepeltjes streelde je rug en tepeltjes, wij lagen recht en in een rondje voelde je strakke buik je warme kontje. Wij stamelden malle woorden we lagen daar als of het zo hoorde. Maar wij waren voor het eerst zo samen, naakt gelukkig met gesloten ramen, warm verscholen in het dons, liefste alles was alleen…

Mijn mooie oude stad aan Amstel en het IJ. Jouw pracht, jouw kracht, ook zo vitaal mijn mooie Amstelstad. Jij lijkt gestrooid uit losse hand, jij bent een wereldstad. Maar nu ik aarzel weet je want, mijn stad is niet meer zo de oude al heeft zij die allures eens toch wel gehad. ik aarzel…

Woorden hangen in zwijgzaamheid. Ik luister naar haar stille zwijgen, loodzwaar zo rondom ons. Wat blijft zijn vervagende herinneringen aan ooit gestelde vragen, eens gegeven antwoorden, er is niets meer te raden nog. Rest mij de ontgoocheling, een onthullende verbazing, waar niets meer is van dat wat was. Ergens tussen toen…

Zag je vanmorgen het was half acht, ik dacht waar aan denkt ze aan vannacht? Of aan het brood, de alledaagse zorgen? Maar als het mag, denk even aan vannacht zoals ik toen ik je zag vanmorgen…

Kijk naar je, hoor de klok tikken. Denk aan het verleden, het heden, aan de toeko... Voltooid verleden tijd. De klok, ook ik, wij lopen door.…

Als de zon jou niet meer kan verwarmen, wat kan ik dan in de herfst nog voor je doen schat.…