Alle inzendingen van Jacques.

Bij 't rossig, zwaaiend schijnsel der flambouw, Welks walmen tranen teelt bij 't krinklend stijgen, Zie 'k spichtig kegels stijgen, pegels nijgen, Wier blijde blankheid werd tot wenend grauw. Het dropt, het dropt, van spits tot spits; aanschouw, Hoe langzaam droppen door de droppen zijgen, En vallend leven geven aan het zwijgen, En worden…

Een albumblad. Ogen, in wier diepte helle nacht Droomt en lokt, als er de rust uit lacht - Grondelozen, gij, die smeekt en smacht, Al wie oogt naar u, droomt met u mede... Voor uw toverende wonder-macht Wordt de ziel van mannen zonder kracht, En wiens kracht ùw kracht ten onder bracht, Diens gehele ziel wordt éne bede. Aan het vreedzaam…

Een zee van golvend purper, in verbazen En ademloos verstijfd - als waar zij dood - Bij 't zien van 't eindloos vlammend avondrood... Zo schijnt de heide, waar, wie honig lazen Met de avondlast langs bloem en purper razen Om niet te keren voor de nacht ontvlood. En scheidend houdt de delling in haar schoot De blanke heerden, die al ruisend…

Terwijl in het eiwit zand kinderen alweer grijpgraag kuilen graven en huilen om de hitte en hun rode moeders zich openleggen en de zon een hete man tussen hun dijen plant komt de dag kentaurisch snuivend nog druipnat het spierwit borsthaar glinsterend tevoorschijn uit het water voert luidkeels nieuwe vogels aan en fluit naar de verspreid spelende…

Ik ken een paar kleine woorden zo teder zo intiem, maar ook zo verstrekkend dat ik ze smoor in de kiem. Ik ken ook jouw stille blikken, ingetogen intens warm, maar ook zo verlokkend zij maken mij aan woorden arm.…

Het was weelde toen jij mij streelde, maar jou ontmoeten betekende boeten. Mijn adem stokte toen jij mij lokte, zo de appels vielen ging ik door de knieën. Jouw charme och arme. Maar het is over affaire gesloten. Met mijn voeten op de grond, jawel, ik heb alweer een grote mond.…

Voor jou schreef ik driehonderd vijfenzestig vlammende gedichten, voor elke dag was er een. Toen jij ze allemaal had gelezen was ik toch weer helemaal alleen.…

Ik gaf de Oleander aan een ander ook de Margriet kreeg je niet. de Clivia ging naar Lydia mijn Asters naar Annie Jaspers. De Gentiaan is naar Joke gegaan, het Vergeet mij nietje staat bij Rietje. De Gouden regen heeft Toos gekregen de Ridderspoor staat bij Floor. Onze Lavatera staat nu bij Vera en de Anemonen heeft Astrid meegenomen…

Huil jouw tranen ik wil leven je bezitten samen even in een zinnelijk begeren het naakt ineen geplooid. Ik stamel jouw woorden maar voel me berooid want toch steeds keren zich onze ruggen als wij weer de volgende afspraak pluggen.…

Zag je vanmorgen het was halfacht, ik dacht, waaraan denkt ze, aan vannacht? Of aan het brood, de alledaagse zorgen? Maar als het mag denk even aan vannacht, zoals ik toen ik je zag vanmorgen.…

Een rozelaar staat aan de groene zoom Des meers, en spiegelt zich; de rozen hangen Voorover, turend naar haar frisse wangen... Daar valt er éne, en dobbert op de stroom: Zij drijft, en komt, waar, weelderig en loom, Een water-roos haar houdt in 't blad gevangen. "Wees welkom!" (zegt die) "kunt gij meer verlangen? Hier is 't een leven uit een…

Weer heeft mij de dag verlaten dit wordt weer een lange nacht, niemand komt er met mij praten of zegt wanneer ik slapen mag. Wil de eindeloze slaap wel slapen wil de dagen niet meer zien, heeft iemand mij nog iets te vragen? Nee? Vind ik nu mijn rust misschien.…

Jij hebt haar weg geleefd, uitgewoond, totaal ook leeg gezogen. Je liet haar niets nam alleen, hebt alles voor gelogen. Jij liet haar de illusies, alleen maar onwaarachtigheid, niets om te herlezen alleen maar jouw kleinzielgheid. Zij was jouw ornament, droeg bij aan jouw glorie. In haar hart heb jij nooit gekeken, jij maakte…

Met je mooie figuurtje loop je vaak door ons buurtje. Op je wangen een kleurtje ruik vaak jouw odeurtje. Je lippen heerlijk getuit, ja ik kom er eerlijk voor uit jij maakt me gek van verlangen, meisje ik wil aan je hangen. Jou geven duizend rozen, wil uren met je minnekozen. Je heel veel dingen zeggen, in mooie zinnen uit gaan…

Breedbeeld, plasma, LCD tv. Kijk mee in't venster op de wereld. Zie de honger, de grijs gerafelde mensen, holle kinderogen leeg en zo onbewogen. Zie bloed op straten en pleinen, zie de plunderende, moordende mensen. Massa graven, kindsoldaten leren haten. De mens, u weet wel, met intellect en rede waart rond. Wij kijken naar…

De rijmelaristen die de mooiste woorden wisten, over albasten borsten dichten dorsten. Nevelslierten donkeren mijn hart daarvan snapt dus niemand nog een barst. Luister mooie woorden brakers, harteloze zinnen krakers, gedichten komen uit het hart, o ja op hart volgt altijd wel weer tart. Wit gemarmerd in't azuren blauw, klinkt…

Vanuit mijn stoel zie ik je snuit, o lief, stap er nu toch even uit. Stap bevallig uit dat kader en laat mij zijn de lieve dader, die uit jou een nieuwe prent ontwikkelt, heel intiem niet ingewikkeld. Groots dit te beleven, fotomeisje toe, wil even met mij leven.…

Mijn ogen blikten je strakke lijf, hard, strak als ijzer. Wilde kennen jouw staalharde wil, bleef bij je als was ik gelast aan jou. Jij, als uit één stuk gegoten brons. Zo wilde ik jou beleven, versmelten met je. Maar nu, een leven verder de erosie. Wat over bleef na het smelten, de slakken, verkoold verdriet.…

Ik heb het verleden aan de kant gezet, alleen het heden telt. Dit zeg ik alle dagen en bedenk dat ik nooit aan morgen denk. Maar.... mijn verleden is debet aan het heden, zal dat ook aan morgen zijn, mijn lieve leven lang. Het leven is verleden, heden en onlosmakelijk de toekomst, dat juist maakt mij bang.…

Nergens krijg je het beter, want weet je, liefde is onbetaalbaar. Hoe laat de liefde zich nog voor ons vertalen bij de erosie. Buik en maag zitten voor, de billen vanachter je verstaat ze nooit. Reincarneren is toch over willen doen wat fout is gegaan.…

De klimmende zon doet de bedauwde heide zilver parelen. Zij wilde terug naar daar, waar alles ontstond, nu, jaren later. Zij zag hem op straat maar hij kwam haar niet tegen, hij liep door alleen. Zij wilde zijn het begin, hij was het einde niets daar tussen in. Neem de waarheid half, deel dat door vier en dan nog geloof je te…

Haiku gedicht O zoekende mens honkvast of losgeslagen, de scheefgegroeiden. Samengeplooiden, de liefde verstild,voldaan, twee en een is drie. Wij tellen uren, dagen, maanden, de jaren, voor wie telt leven? Als nadert de dood, de verlangens zijn doorleefd, is het zoet rusten.…

[Haiku-gedicht] Opdwarrelend zand het verdroogde goudgele graan smoor hete zomer. Drippende druppels kletsnatte regenvlagen waterige zon. Zwanen klapwieken egels scharrelen wat rond het verdroomde land. Mensen lieven zich traag zwiepen paardenstaarten alles in een wei.…

Sla mijn arm om je schouder kus heel zachtjes in je hals, wij zijn samen al wat ouder niet zo jong meer, niet zo mals. Liefste, zie de lach in mijn ogen ik zie de traan op je wang, het leven heeft ons niet bedrogen wees vrolijk, ben nooit bang. Wij lopen op een bed van rozen voelen beiden de doornen niet, zijn nog steeds verliefd en blozen…

Toen hij zichzelf eens terug vond, liggend naast een vrouw, zo warm, rond en verlokkend zacht, wist hij dat dit hem nooit brengen zou wat hij er van had verwacht.…

Wilde altijd zijn met jou zoveel jaren terug. Was gevangen in jouw liefde, het waren mooie dagen. Nu rest mij de ontgoocheling, een onvervulde verbazing waar niets meer is van dat wat was. Blijvend zijn de vele vragen, ik vind de antwoorden niet. Ben van binnen dor, verkilde illusies. Soms in haat, maar zelfs daartoe ben…

Als ogen worden droog, de blik zich verstart, je mond wordt tot streep, dan is er geen liefde meer. Weg het begrip, geduld en mededogen, zijn tranen als bindmiddel vervlogen. Dan is er niets meer te sublimeren, niets meer samen te doen. Dan is alles gelogen, is alles anders als toen.…

Ik kreeg een scheut dus naar de fysiotherapeut. Zij sprak, ga liggen snel ik help u wel. Zij maar kloppen kneden en wrijven, ik lag klem en te verstijven. Het is niet te geloven, zij heeft mij verbogen. Het was een vrouwtje om te zoenen, maar ik stond daar scheef in mijn schoenen. Wat een blamage, geef mij maar franse of thaise…

Op de nevelige heidenvelden waar, in mijn jeugd oude bomen vertelden over de veldslagen uit het verleden. Hoe edelen elkaar bestreden, de krijgsbanieren hieven leerden elkaars koppen te klieven, lijven te doorboren. Zij ontdekten hoe victotie uit ellende wordt geboren, waar paarden woest galoppeerden, de vele gewonden crepeerden…

Ik vul de stilte met woorden, ze hangen in zwijgzaamheid. Zo maar wat losse woorden, fluisteringen. Geen geregen zinnen, of doorvlochten verhalen meer. Ik luister naar haar stille zwijgen, loodzwaar hangend tussen ons, steeds weer. Verstilde woorden, geen uitgesproken gedachten, verlangens, Fantasieen. Wat blijft zijn herinneringen…