De strenge jury heeft zich uitgesproken:
de club die mij veel vreugde heeft verschaft
heeft onbesuisd de voetbalwet gebroken
daarvoor worden wij samen zwaar gestraft
toch zien wij uit naar weer een nieuwe lente
wij blijven gaan en staan voor FC Twente…
ik keur
ik kijk de mensen na op hun gebreken
zoek uit hoe of ze in elkander steken
en of ze aan het eind de weg op mogen
of wij ze op de straat kunnen gedogen
zodat ze niet te grote brokken maken
waardoor weer andre weggebruikers in problemen raken
Ach meestal worden ze wel goedgekeurd
Maar deze ochtend was ik aan de beurt.
En een collega…
Ineens is het teruggekomen
die geur uit een voorbije tijd
een zondagmiddag in de zomer
terwijl ik door de polder rijd
de geur van hooi, herinneringen
veel ouder dan het verse gras
die warme prikkelende dingen
die ik al haast vergeten was
dan in een vlaag ruik ik de koeien
de lucht van mest en van het kuil
ik hoor het rammelen en loeien…
nog eenmaal was ik in het huis terug
het oude huis waarin mijn ouders woonden
waarin zij mij hun binnenwereld toonden
met alles op zijn plaats, zijn eigen lucht
het was het huis waar zij hun vrede vonden
en wilden blijven tot hun laatste zucht
de akkers brachten hen voldoende vrucht
en veel meer bloemen dan zij plukken konden
ik was er kind…
Hij wilde zo graag bij de groten horen
Maar t knaapje mocht niet meedoen in het spel
Men vond hem dom, hij had een snottebel
Hij had ook al bij ‘landjepik’ verloren
Men wilde t later nog eens overwegen
Maar hij moest eerst zijn vieze neus afvegen…
Weer heeft een bom ons in het hart geraakt
Het is bijna met woorden niet te vatten
Al zo dichtbij en amper in te schatten
We worden stuk-bij-beetje bang gemaakt
We hieven t hoofd en bluften toen men 't vroeg
Maar is ‘wij zijn met meer’ nog wel genoeg?…
God woont niet meer in Nederland vandaag
Ik dacht het al maar nu is het bewezen
Daarnet heb ik het in de krant gelezen
en hoe nu verder is de grote vraag
Gelukkig is geloof geen wetenschap
Geloof mij :t is een doordeweekse grap…
gisteren nog
speelde het kind
uitgelaten met zijn vriendjes
zijn vader en moeder
in het zand langs de zee
zonder de last en de zorgen
van toekomst, de hoop
van de overkant
liefdevol werd hij
toegedekt toen hij
moe van het spelen
in slaap viel
na de overtocht
sliep hij nog
met zijn gezicht in het water
werd hij niet meer wakker…
Ik heb u eens ontmoet, een lang vervlogen dag
t is jaren her, de plaats ben ik vergeten
t was eerst en enig keer dat ik u zag
U was bekend, ik had het moeten weten
U las wat voor, het waren vast sonnetten
De verzen zaten strak gebeeldhouwd in t corset
Van rijm en ritme volgens oude wetten
Maar ach een kniesoor, die daar nu nog steeds op let…