Alle inzendingen van Jannah

op ooghoogte dragen benige handen glazen in zalen vol platte figuren, uitgeknipt tussen kleding en meubels ik wil de tijd inhalen maar ben kwijtgeraakt hoe lang het zou duren waar je was en waar je zou zijn te vinden kristallicht en wijn, flonkerende nagels en oogwit jouw blik schiet met een flits uit een kartonnen geheugen, verblind…

Ik zit aan tafel, tel de dag. Woensdag. Ik weet wat dat betekent.Zou mezelf gelukkig moeten prijzen. Ja. Dat zeg ik tegen iedereen. Iedereen is niemand en toch Piet, Matz, Marie en Mohammed en Madelief. Mijn hoofd is leeg. Mijn gedachten zijn op. Opperdepop. Morgen zou het anders kunnen zijn. Laten we dan naar buiten gaan. Maar dan echt met iedereen…

het gehemelte is ruw in mijn tong zit een snee van het lange zuigen op de stilte als zuur suikergoed draai ik ermee rond in het heelal van de holte van mijn mond ik wacht zo lang ik kan en als ik ooit weer een woord tussen mijn lippen zal nemen, zal het niets zijn dan zal het niets zijn --------------------------------------- uit…

woonwijken hangen in vleugels, het parlement huist in de cockpit ministeries zijn de ramen winkels bevolken de romp het gangpad is gigantisch groen van gras en rood van aarde we rollen in auto's van punt naar punt van werk naar huis naar bed overdag zitten we rechtop, in de vleugels liggen we neer, we hoeven niet te denken het vliegtuig…

auto's schuiven over het viaduct, koopwaren over een lopende band zoals bij Alice wordt klein groot en groter klein, in fel zonlicht schitteren contouren van het wonderland en als ik mij niet vergis is het de oorzaak die gevolg is, is het de supermarkt die dicteert dat ieder beeld een kopie is van een kopie en omgekeerd je kunt je gevoel…

de avond hangt stil boven de stad bewegingloos als op een foto, een filter van lila schemer verkorrelt het panorama, dringt erin door als losse thee in kokend water en verkleurt het leven zoals de dingen op een oude polaroid die mij nog later, wanneer ik hoop te vergeten, zal herinneren aan verliefdheidsvlagen waarin…

Ze vraagt: waarom is dit een muur? Omdat hij overeind staat. Plat. Van baksteen. Waarom van steen? Anders val je erdoorheen. Een muur moet staan. Zonder te beven. Waarom staat hij? Omdat wij niet met de buurman. Waarom niet? Omdat hij met zijn geweer een kat neerknalt. Waarom? Omdat hij zich verveelt, niemand anders heeft om op te schieten. Of…

Mijn vingers hoef ik niet te zoeken. Als mijn hand in mijn tas graait - beige leder versleten, ik moet nodig een nieuwe denk ik om het meteen weer te vergeten - raakt mijn pen mijn vingertop. Tussen muntstukken, visitekaartje, plakkerig snoep, plastic olifant, lipstick, tampon, opschrijfboek, vind ik de pen. Omdat de pen mijn vingers vindt.…

Nul handen houden niets vast. Nul graden bestaat misschien, maar toch. Melk wordt ook zuur van onweer. Vulkanen hebben namen die ook blijven als ze niet spuwen. Dezelfde naam belooft niet dat je op elkaar lijkt. Water en spoken kunnen door veel dingen heen. Kun je door niets heen kijken? Spoken leven wel en niet. Absent is als je er bent door…

met het deksel van een koelbox sluit de witte winterlucht de onbekende stad waarin wij beneveld door champagne en verhalen decadent verloren door de nacht dwalen over bevroren asfalt glijden wij, duwen, vallen, kussen, tussen muren van de dichtgeklapte wereld waarin niets leeft dat zich buiten de straal van onze lichaamswarmte of…

Boven de daken rekt een onverschillige lucht zich uit. Buiten nieuwbouwmuren gapen blokkenwijken gelaten. En hier lig ik, huisnr 6, in het rechte rijtje buren. Verscholen tussen lakens. Oren in koepels. Handen, knieën om mijn kin. Nog zo’n ochtend. Nog zo’n illusie van nieuw begin. Het huis krimpt. Minuten kruipen. Ik ben een klein…

Kijk aan, daar is ze eindelijk weer het lentezonnetje van weleer al duurde 't ditmaal wel even begin van het nieuwe lenteleven zie haar daar nu staan in vol ornaat tegenover de maan ze lacht haar zonnige stralen vergeven is op slag het dralen ik ben niet de enige die haar ontwaarde nieuwsgierige kopjes steken boven de aarde onder haar…

Soms heel even stilstaan bij het moment van nu een kleine adempauze pas dan weer verdergaan korte stop van het draven een ogenblik van bezinning rustig op dezelfde plek genieten van alle gaven die de natuur ons vrijelijk schenkt onvoorwaardelijk in haar pracht laat haar je hart betoveren hoor, het is de stilte die je wenkt kom tot…

Eenzaam verloren verwikkeld in onzekerheid mezelf weer bekoren wordt de hoogste tijd. Waar was ik toen ten tijde van verlaat kan ik het nogmaals overdoen opdat het me beter afgaat? Speuren, zoeken een lange tocht bewandel vele wegen heb ik op de juiste plek gezocht waar kom ik mezelf nu tegen... Naar links of toch maar rechtdoor ga…

ik sta op het balkon met de wens een blad te zijn, behorend tot de populieren, zwierend in een wind van zon sloom danst mijn schaduwvlek, onder het gewicht van de hemel, met de dofgroene spiegeling van het vetglanzend bladerdek door mijn fijn vertakte aderen welt wit spuug van goden, het chlorofyl voor de mensen het bloed van de bladeren…

stoelen, theepot, pen, schaar presse-papier en boeken, tot aan mijn denkbeeldige evenaar heb ik het beschreven alles in de kamer tot in de uiterste hoeken zodat ik op deze bladzijde mijn leven verder zal leven met mijn woning als noordelijk halfrond en mijn ziel als 60-watt-lamp trouw aan het plafond [Solipsisme: filosofische leer die stelt…

als een gipsverband heeft de tijd zich om mijn benen geslagen, om mij heen zie ik niets of lijkt alles zoek morgen en gisteren stellen mij dezelfde vragen ook vandaag vouwt zich op tussen het stoffig papier van een langdradig boek zwaar op mijn bureau, waaraan ik zit en zit…