Alle inzendingen van Jasper de Jong

lieveheersbeestje te lief voor al het geweld zo zinloos is het…

bloemen sieren je houten kist de kleur past ongenoemd bij jou zacht speelt klassieke muziek en ik hoor, je neuriet mee het besef dat het goed is zo wordt in mooie woorden geschetst waarna de laatste melodie begint een enkele traan valt gelaten even strelen handen zacht over het hout dat je omhult een nieuw begin, voor ons een einde dit…

druilend langs de wangen van je ziel maak ik je huid vochtig van verdriet getemperd door een zonnestraal fluister je te weten dat ik er ben mist vangt zwijgend mijn onzekerheid en verzoekt genezing van de pijn maar jij die lief hebt voelt mij niet toch luistert je hart naar rode tranen…

enkele vragen onbeantwoord en toch een goed gevoel want soort zoekt nu eenmaal soort dat scheelt een heleboel…

de bomen waaien niet dat doet de wind een vrouw is zwanger want een man baart geen kind en liefde beschrijf je niet dat moet je ervaren het liefst kus je zoveel je mond vol met blaren je huid zacht zoals je huid want waarom vol met zalf? ik heb je liever puur natuur dan vet en maar voor een half de zon schijnt licht helaas geen warmte…

op een harp speel ik zacht over liefde en vertrouwen elke snaar raak ik aan om tot een geheel te komen zuivere klanken vormen een lied over ons leven en het bestaan ik raak je snaar met lage tonen woorden spreken met hese stem…

de stroop die mijn lippen zoet ontaard in een verstrengeling van geluk, extreme verlangens zij zijn zoet als bezegeling de vraag die je hart je stelt waar bevrediging toch blijft eenzaamheid verkropt stilte je lichaam waar leven in verstijfd bitter, zoals alleen gal dat kan vormt zich een wereld vol smaak met die eerste vriendschap met…

De wereld draait zoals je weet dat een samen niet werkt. Regenboog geeft kleuren waarvan je niet hoopt te aquarelleren. Regen valt in plassen uiteen waar je niet in dansen kan. Liefde straalt net als een motor van een vliegtuig aan mij voorbij.…

zo zuiver als zijn woorden zo angstig is mijn geest hij die mij verraad voor hem is het een feest ik ben nu wel angstig en voel me erg klein hij die woorden spreekt maakt me echt heel klein zijn zinnen snijden door mijn hart en ziel ook steelt hij de vrouw waar ik eens voor viel mijn vorm van geluk was zijn jaloerse blik en net als…

als gevallen dook hij op een ieder perplex met zijn bestaan het was oorlog toen hij viel maar nu kan hij het leven weer aan…

het is zo dat haar bril ogen geeft waar zij naar kijkt weerspiegeling van een ogenblik was wat het lijkt gericht op mij deins ik terug waar zij niet wijkt…

fluitend tussen mijn tanden brand ik pijptabak tot rook ook uit de gaten van mijn neus blaas ik wolken met geur alcohol ontsmet het vlees en laat de keel branden ook de wanden van mijn neus waar ik dagelijks mee snuif…

in een glazen huis kun je niet wonen laat je alles zien wil je niet tonen een plaatje ben jij ik voel me niet vrij wil met je delen en samen spelen laat me toch gaan of schiet me neer maar plaag me niet, niet iedere keer…

gedreven in contouren van waanzin sleept de slaap mij in het onbekende dromen die veranderen in een mysterie ik laat het gaan, ga er niet tegenin zweet laat zout achter op mijn gezicht mijn keel lijkt dichtgebonden met een doek de geur in mijn neus is alles behalve fris een nachtmerrie gevuld met fel licht armen en benen slaan om zich heen…

plots volgt zij de wereld in een blik van vrede ogen draaiend totdat ze troebel zag een kloppend hart voelbaar in haar stem trok het lichaam wit -hemeltje lief-…

laat de winter schijnen en mijn hart verwarmen want niets gaat boven jou als de noorderzon onder gaat…

zonder vooroordeel bewonder je of maak je af datgeen geschreven staat redenen te over maar wel oprecht objectiviteit berustend met geloof in jezelf arrogantie te over als liefde wordt gegeven niet op het werk maar op de man af het oordeel klaar goed onderbouwd naar eer en geweten dat is ideaal…

door de wolken stof dans ik in de vergetenheid suikerspinnen kleuren de zoetigheid van wonden stoplichten zijn enkel rood een teken om eens stil te staan het web te overdenken en een rode draad te vinden de wegen in de woestijn onvindbaar door de storm en denk je het te zien dan leek het even zo te zijn…

slapend wakker worden in je droom vannacht die je vertelt zonder woorden over alles en toch niets opeens beseffend wat er is gebeurd sterren als kristallen in je hart het is toch uitgekomen...…

tegen de zin in draal ik weg in vergetelheid de waan is groot toch beeld ik me in de illusie…

je woorden zijn zo vol van alles dat ik niet meer weten wil ik kan me niet meer opdringen aan de liefde die ik voor je voelde geef me tijd, ruimte en de stilte want ik ben zo hopeloos verloren ik ben werkelijk waar verdronken in de liefde die ik niet kon horen…

waarom leeft er in je gedachten een wereld die ik niet leven kan waarom zijn de bloemen anders dan ik in mijn dromen zie de kleuren die je verborgen houdt zijn niet anders dan ik ze ken je kijkt de regenboog aan flarden zodat de nacht zijn sterren heeft waarom is het nu anders dan toen wanneer we samen zo maar liepen waarom is je lach…

fluisterend dein ik op de zee van je zuivere woorden waar niemand iets mee kan en die ik slechts kan horen het strand ligt aan je voeten die bloot wat sporen achterlaat gekabbel van de golfslag ligt de branding in mijn hart…

vuur spuwt uit je ogen wanneer ik je herinner aan iets dat je wel zei maar niet nakomen kon zacht gesproken telt de waarheid niet mee je sprak me woorden die belofte blijft schuldig…

vrijgevochten tanden bijten zich vast in de nek van de vijand het vlees smaakt nergens naar toch spat het bloed op mijn witte blouse het vuur spat uit je ogen en brandt mij geheel terziele dood aan de liefde van mijn woorden want jij hebt mij nooit gehoord…

de wereld lijkt wel treurig met al die regen al die vallende bladeren maar wat een pracht die verschillende kleuren en af en toe een schemerzonnetje een arm om je heen voor de genegenheid die we samen maken wat een heerlijkheid zo wandelen we samen op het bladendek die onze wereld kleurt…

in pastel verf ik jou met meer kleur dan met of in zwart wit getekend lijk je schoner maar dat lijkt dus maar zo…

ik kan niet verbloemen hoeveel ik voor je voel je zit zo diep van binnen ik laat voor even de boel in een spiegel zie ik mezelf maar ik ben niet alleen want jij zit in mijn leven en mijn hart is niet van steen delen wil ik mijn liefde om te geven en te nemen heerlijk om je te kussen zonder voorbedachte systemen nee, je bent mijn hart…

zachte wind streelt gedachten die uitzien over zee waar palmen mee bewegen fluistert de zon je bent niet alleen…

de inhoud die mooi en lekker is heeft niet die verpakking de uitstraling is zo anders de kleuren lijken vaal je kocht dat pak in een soort uitverkoop nieuwsgierig was wat je werd is nu aan bederf onderhevig alleen en wel verdrietig blijft het pak nu achter want was het nu wel waard om zijn ware aard te tonen?…