Alle inzendingen van Jean-Luc Bertel

tussen dood en geboorte liggen communicerende gaten hier en nu en overal de kosmos vol zwarte tunnels trechters valstrik voor versleten sterren ijlend naar het absolute nulpunt van materie licht en tijd gebalde energie massa onomkeerbaar wentelend in het zwarte gat de nieuwe ruimte tegemoet naar het onhoudbaar orgasme dat leven…

met de zon op mijn rug stap ik over de brug in de nieuwe vallei naar de toekomst het onbekende pad de horizon voorbij…

kleurtjes en krulletjes een spiegel en wat spulletjes hei wat gebeurt er nou ons dochter wordt een vrouw…

een teder dichtje op maat van de wind strijkt neer rond je gezichtje als een aureooltje mijn kind…

zalig zijn de slapelozen want zij zullen het Licht zien worden…

in mijn leven heb ik menige drol gepleegd geplast hele beken tranen slijm en zweet en bloed geplengd om van het braken en het speeksel niet te spreken het opus voorwaar geen meesterwerk maar toch het vage spoor van mijn bestaan een oeuvre van secreten ik heb mijn best gedaan gerust is mijn geweten…

Jozef moest een plekje zoeken voor zijn jonge vrouw een oud stalletje och heere 't was al wat hij vond en Maria moest haar kindje kopen op de grond Jozef wist niet wat gedaan met dat kleine wicht in 't midden van de nacht een engel kwam zag het probleem dat jozef had hij nam het kind en verschoonde het lachte naar Jozef en sprak…

elk begin gaat naar een einde er is geen winst geen onderscheid nochtans wat niet verwekt is moet niet sterven wie niet meespeelt wint altijd…

o dierbaar onbestuurbaar België o veilig land der democraten vol goede wil en veel te veel mandaten de parlementen zes bijenkorven rijk verdelen schulden en procenten elk zijn gezoem elk zijn gelijk bloei o land versplinterd en gespleten aaneengeplakt met monarchie het vaandel is tot op de draad versleten en “La Muette” al lang…

gekooide liefde gedijt niet tussen tralies gaat ze dood ongevleugeld heimwee naar de hoge vlucht een windei in het lege nest…

een lijn een welving een geur een kleur een klank een stem een blik een woord een lach een lied een passie een leven een tijd een einde een verdriet een herinnering het begon met een lijn en het werd een verhaal een ballade een gedicht een refrein van het zijn…

de dood is geen man de dood is een vrouw zij geeft en neemt het leven op afspraak of heel onverwacht dag of nacht het is haar om het even het zal mij varen terug te keren in haar armen naar de warmte van haar schoot na de zwerftocht al die jaren mijn handje in haar hand te leggen en te stappen naast mijn lieve moederdood…

sterven doe je heel alleen niemand nog die naast je staat als de poort uiteindelijk opengaat met het voetlicht in de ogen aan de grote podiumrand stil en donker is de zaal het doek gaat dicht je bent nu aan de overkant…

moeder Aarde vader God broeder Zon en zuster Maan en ik die het liefst van al niet had bestaan…

negen maanden duurt het leven de rest is afscheid van de wieg de moederborst en meer en meer van onvervulde dromen en geborgenheid het vonnis van vergankelijkheid bij oorsprong al geveld verjaart niet zelfs na zoveel tijd het is alleen maar uitgesteld ’t is niet de angst de pijn die ’t sterven moeilijk maken nee ’t is ’t scheiden…

elke vogel zingt zijn lied er is vreugde er is verdriet en de ene scheet is d’andere niet…

burgers redt de planeet bevrucht elkaar zoveel niet meer eet minder van de koe het zwijn doe de kippen ook geen zeer en laat de vissen zoveel mogelijk waar ze zijn raapt papieren zakken en de blikken dozen van de straat smijt ze bij de fabrikant terug over de draad ga te voet waar ge te voet kunt gaan laat de vlieg -en andere tuigen op…

sterrennevels filamenten sublieme chaos van gezang en instrumenten geschaard rond de grote magneet de toonaard de veilige planeet…

vriend ik zie je gaan niet kijkend achterom als een die weet het is gedaan ge zijt mij zo dierbaar waarachtig kunstenaar meester van de achtergrond gelaagd geladen getormenteerd innig lief en kwetsbaar je houdt me immer in de ban ik groet je teder brave man…

wij en de tijd we hebben allebei met hem gevrijd…

de zon gaat onder maar weg is ze niet ze blijft ons verwarmen zolang wij met liefde de wereld omarmen laat mij die zon zijn elke dag laat mij je troost zijn ik zend je mijn stralen mijn eeuwige cirkel mijn groet mijn zonneschijn…

een gebaar een teken een groet een brug naar elkaar om over te steken als ‘t moet…

vader is niet meer de laatste schoor is weggeslagen het is een vreemd gevoel en 't doet een beetje zeer ons eigen lief en leed voortaan alleen te moeten dragen er is niemand meer vooraan het schip vaart nu op eigen kracht in 't midden van de oceaan de dageraad ver achter ons en ginder lonkt de nacht angstig zijn we niet want wij…

ons kleindochter is een tiener ze danst de hele keuken vol en zie ons hier nu zitten tussen al die passen die sprongen en die pirouetten…

ik wil niet meer ik wil niet meer van halloween en jingle bells van plastic en karton ik wil niet meer van winst en groei van splijtstof en carbon ik wil niet meer de rups is volgevreten het nest is volgescheten ik wil niet meer ik kruip in mijn cocon…

ik heb al veel op de aarde geplast tijdens mijn bestaan in de kleuterjaren mikte ik wel eens naar de maan maar dat is nooit goed gegaan…

de zon weet het nog niet maar de maan heeft verdriet om wat ze hier op aarde ziet de mooie blauwe dame is vuil heeft koorts wordt ziek ze zingt haar zwanenlied en de tweepoters die zien het niet…

de mens is klein groot is de zee de mens is slim wijs is de zee de mens is sterk machtig de zee het bootje de schuit het schip en de tanker gedragen van haven naar haven op de rug van de zee het kind op het strand trekt de vlieger strak als een anker de witte wolken trekken mee en de maan trekt de vloed kromt de rug van de…

ik hou van je heuveltjes en van het struikje onderaan je buikje ik wandel door je landschappen tot aan de vijvers van je ogen daar in de zalig warme zonnestralen van je lach leg ik mijn ziel te drogen al je letters drink ik gulzig op en met een dronken kop zing ik mijn beste lied het was een mooie tocht maar de weg terug naar…

op de vleugels van Morpheus zweven naar de overkant van zeeën en van bergen van dagen en van nachten landen in het ledikant waar het lot reeds ligt te wachten om samen te vrijen de kleine en de grote dood herenigd in de fijne dood la mort fine…