Alle inzendingen van Jean-Pierre Roosen

Door een woud van armen zoek je mijn mond en ik de jouwe, verdwaald in een oceaan van liefde, op zoek naar woorden in de ban van ondoorwaadbare vloed en overbruggende eb.…

De zondvloed duurt maar voort: 't regent reeds eeuwen Abels. Blijft er wel een Noach over, veel mensen hebben niet gegeten van de appel met kennis, of ... zwijgt hun verdrongen geweten? Torens van Babel, gebouwd voor verrijkende rijken, op het zweet van armen, in één wartaal: de ik-heb-zucht. David versloeg Goliath niet. Het gouden…

Takken zwaaien van de ene naar de andere kant het SOS en proberen te vluchten eer hun bladeren vallen. Deze worden begraven onder sneeuwen zerken. Ik laat mijn kale sporen na.…

met half gesloten ogen is alles maar een half open boek Ze sloeg de deur dicht en ging vastberaden weg, uitgewuifd door de klink. vroeger dacht ik: nu! vandaag de dag denk ik: toen. maar ergens sluimert: wanneer? De tapdansende wind en meestampende rolluiken in een gietende orgie vol lekkende goten. Kijken in de weerspiegeling…

Woorden kramen, innig Monden vol tanden, letters Oppoetsen tot verbeten zin…

Op de treden van de schaduw stap ik reikhalzend voort. Boven mij worden in het avondvuur plannen voor de ochtend gesmeed. Op sterrende ramen staan pinksterend de antwoorden van vallende vragen. Ondanks de kortwiekende maansikkel bereiken die meteoren toch mijn oren. Stil weergalmen luid in mij de vreugdeklokken. Gonzend doen ze konde van…

De woestijn, wat haatte ik dat strand immens groot zonder toeristen op vakantie zonder zee van verwachtingen. Ooit wenste ik een vloed van troost doch vond hier enkel een oase. Druppelsgewijs doordringend mij ...…

Een regenavond naar huis, een tocht naar mezelf langs spiegelende zebrapaden tot de andere kant. Die akelige achtervolger losgooien gaat niet: om de achttien meter sta ik in de schijnwerpers, ze werpen beschaduwde vraagtekens af met betraande ogen. En plots, oog in oog met mezelf tussen de sluier van de nacht een bundel overzicht…

Ik ben nog één maal naar onze boom gegaan, die met zijn kruin in hartvorm waartussen de zon onderging. De boom werd een skelet. Vluchtende vogels floten herinneringen. Gekerfd stond er onze naam nog in. Jij verdween en door die kerf bloedde de boom dood. De bladeren vielen zoals de minuten en zo nam de woestijn in bezit wat een vruchtbaar…

Het hemels horrorspel met zijn wind als de 5de symfonie van Van Beethoven doet mij huiveren, verstenen tot een monument ter zijner ere. Het hemels horrorspel doet mij schrikken doet mij bibberen doet mij zwijgen doet mij kijken naar bliksems als spots en stratoskopen in zalen vol volk, binnengestoven lijk druppels, voor de grote vlaag…

Niet, niets, nietig Nooit nodig Overbodig Leeg? Neen! Volledig ledig…

Jij veroudert niet meer Herinneringen houden je jong Jij ging plots Mooie herinneringen bleven Als een rots Jij vertrok en toch Wij hielden jou want Wij hielden van jou Nooit meer? Ooit nog, eens? Wij missen jou! Jij ging En toch Jij bleef Sterker dan deze zerk Zijn mooie herinneringen Verdriet slijt Jaren slijten Wij slijten…

Al die uren dat ik ’s nachts al wakker lag In afstand een lange weg naar Dromenland Met horten en stoten … Horde uh lopen en Schapen tellen tegen saai snurken Te lang te wakker in Niemandsland ’s Anderendaags zeer ambetant ……

Ik zoek je naam in het woordenboek, Leen, voor liefde kom je en leed laat je achter jou. De letter L van leven en lachen voor de M van miezerig en muur, na de K van koorts, tussen warm en koel. Jouw naam klinkt: een uitroep van verwondering!…

Een buikgevoel Geen 9 maanden Moeilijke bevalling Prematuur idee Weg via het badwater Het rijpen komt later…

Als verkeerslichten laat het herfstloof mijn gedachtenloopjes halt houden of stuwt het mij in een niet nadere richting, alle kanten op … Zwevende bladeren en woorden, oog in oog in de loop van de herfst, slaan op de vlucht. De bonte gelederen van de hovaardige zomer, gedecimeerd, storten met bosjes neer in bedrekte loopgraven. Hollende…

Ben ik de muur? Hard en koel? Wil jij botsen? Doe en voel Ik wijk niet. Ik wijs maar De deur naast mij aan. Muur met deur … Een uitweg … Ver van vertier. Geroep, getier Dit doet de deur definitief dicht…

In de herfst valt alles terug in zijn plooien en rimpels worden dieper uitgesneden uit opgedroogde levenskanalen kaalheid lijkt onvermijdelijk hoewel weggestoken achter een tooi van bont coloriet. neen op afgehakte boomstronken groeien enkel zwammen of voor wie nog hoop koestert: paddenstoelen. ga er maar even bij neerzitten ...…

De kil-zwoele avondwijn wordt gemorst en bedwelmt. Hij maakt geesten verward en doet sterretjes zien. Indrukken sluimeren en flarden stapelen zich op. De sluier van de nachtsirene draait me rond en rond me en wikkelt me tot mummie in; Zonder het te merken wurgsporen krijgen :; spannend ...…

het zebrapad mondt uit in de verbredende vaargeul dromen drijven door de afsluiting ze eindigen tegen de stapelloods aan de overkant … gedokt verzet…

Een zwangere Turkse op de bus, snikheet, stikbenauwend niemand stond zijn plaats af. Ik zag haar en dacht : "Even mooi als Maria door die zwangerschap ! " Ik vergiste me, het was Maria niet : een bus is geen herberg, een Turkse geen heilige maagd en de zomer geen Kerst. Maar de ik-zuchters die haar niet bijstonden waren wel dezelfden…

Nauwelijks letten op de druilerige druppels die samenklitten tot een zwellende zondvloed. Geen acht slaan op het tromgeroffel van regen op het verbloem(en)de regenscherm. De wind briest de waarheid en knaagt aan de vergullende dijken van de helende tijd. Zakjes vaderland zullen later de diepe bres opnieuw dichten doch de brakke…

Gebeten door de zee die grolde en weer afrolde. Uitgehold door de wind die aanvankelijk vervulde en het nadien uitdrukte.…

Zwoel wacht de regen in het hangend vogelgefluit. Druppels donderen aan op de geluidsgolven. Fanfaregeroffel meldt hun komst met een zachte trom. Genietend van de laatste zon. Vertroebeld braakt de hemel verlossing, opgelucht schieten regengeuren op: de zomer wordt gereinigd. Weer TROMGEROFFEL bij het vallen van de guillotine, daar vloeit…

Uitgepraat, uitgeteld, uitgerekend nu Aangespoeld aan de Ligurische kust. Gestrand, over de delende bergen aanbeland Net niet aan zee, een te dunne strook strand. Golven rollen, dollen en duwen u meteen terug Geen sporen meer nadien op de hoge heuvelrug. Bevend liedjes zingen die het wijkende tij niet keren Luidkeels liedjes brullen die…

Daar werpt de Leie zich, wegeltjes volgen haar ijlings. Af en toe rijst een resto op: een kapel in dit bedevaartoord voor kunstenaars en minnaren. Bijna in de sloot omdat ik onoplettend op het land let. Met veel zin zou men opzettelijk verdwalen om nog meer te zien. De zomer snuivend ga ik binnen, leg een plaatje op, niet wetend dat…

draaiend en kerend: de vlinders om en rond, de vlinders vliegen fladderend om bij mekaar te komen de vlinders raken mekaar niet in de lucht dwarrelende pigmenten langzaam verdromend tot een schilderij voor morgen wanneer ze er niet meer zullen zijn wat vandaag is opgewonden zal morgen zijn uitgetold…

Dit is het lied over een heldhaftige moeder gedecoreerd met wasspelden, door openzwaaiende handdoeken driekleurige lof toegewuifd. Bewierookt door keukengeuren beheerst ze de snelkookpannen. Tussen vier muren weerklinkt haar "God save the Queen", een kakofonie van strijkijzers, fluitende stoomketels en drummende, knetterende braadpannen…

Tevreden genoeg om niet te stoppen. Ontevreden genoeg om door te gaan. Uitputtend maar ook onuitputtelijk. Zowel diepgaand als verganend. Op en … nog. Soms stop en door. Slaand en zalvend hand in hand. Nu doof … dan … een en al oor.…

De stoere stilte van verzwegen zaken Is telkens terug hard lawaai De slappe stilte van niet vernoemde zaken Is een oorverdovend in slaap wiegend kabaal Rust in vrede is er niet bij, al is de oorlog gedaan De dodendans ontsprongen Herkerende herinneringen wegen Stiltes vallen ... uit balans…