Alle inzendingen van Jean-Pierre Roosen

Ik reed reeds een tijdje paraplu en toch smaakte ik je tranen: ze waren zout en zilt maar niets hielp of lenigde de pijn van een verbrakte verhouding die ik, domoor en domoog, verbrak. Geheugen, vertel me van vroeger: hoe het was en hoe het geweest is; een donker, eng en leeg gat is het nu.…

Still loving you deunt uit de luidsprekers een heruitgebrachte gouwe ouwe en een herstarte verhouding na de maand februari die acht weken lang duurde Je zwijgt en ik antwoord: ik ook je zegt niks en ik snap het…

De weg is een stroom waar gevoelens meevloeien naar die weilandenzee zonder Jan van Genten. De weg is een slang, herinneringen flitsend, bijt zij mij in het hart, me op twee plekken verscheurend. De weg is een weg van het heden weg, van het stuk verleden dat maar niet wou gaan.…

schermsullen suffen uren en uren en dementeren tot digitale debielen hun enig maal zijn bits en bytes ze zijn verbonden via een sonde met de virtuele realiteit, altijd en alleen gehinderd door plaspauzes, control pi verborgen achter een beperkend scherm wereldbeeld verschrompeld tot een screen Control Z, Control S en/of Control Alt Del?…

Met spetterend vuurwerk in haar ogen, hoog opschietende gevoelens met o’s die de omgeving doen blaken en mij met kleuren bombarderen. Ik lig plat van bewondering. Met mijn voeten op de grond en mijn hoofd in de wolken heb ik banden van tederheid, liever dat dan boeien van zogenaamde vrijheid: met banden kan men ver rijden.…

In trossen snoep ik van je borsten, zwevend en weldadig stromen ze. Ik aanvaard de beker van je bekken, met volle teugen nip ik ervan, ik smelt. Wiegend malen jouw heupen mijn grofste korrels tot teder. In je mals vlees zwem ik uitgelaten, jouw haren zwaaien me friste toe, sirenend zing je, jaja, ik kom, ik kom al! Met genoegen nestel ik…

Ik heb jouw naam gegoogled, maar vond hem niet. Ook afwezig op Facebook zonder zelfs maar één vriend. Virtueel bestond je niet en ook lijfelijk niet, niet meer. Des te meer herinneringen, herinneringen, herinneringen. Des te meer sluimerend verdriet, het verleden ging te keer. Surfend naar jou, vallend over golven, jij onbereikbaar. Een eiland…

Ik keek al fietsend naar jou. Je beeld bleef me voor de ogen. Het landschap ebde weg in ruimte en tijd ... Ik keek in mijn levenswiel: al mijn spaken vergleden, naarmate tijd mij versnelde, tot één doelwit, namelijk: jij ...…

Wat kan één oog zien zonder het tweede? Het dieptezicht ontbreekt. Men botst alleen. Wij zijn de noten van een majeurakkoord, neem één weg en gehuil is wat rest van harmonie. Wij zijn klinkers en medeklinkers die voorkomen om taal te blijven. Hoe klinkt liefde zonder: lfd iee. Het slaat nergens op! Onze liefde draagt kussen over…

Het gaat om jou, het gaat je niet aan Het gaat maar ik haat het Ik ga naar jou, maar raak er niet Ik hou van jou, maar hou je niet Jij op de vlucht, ik voor jou lucht Een liefdesklucht … haha en zucht…

Een kunstenaar lost de worsteling met zichzelf op in materie, letters of klanken. Versluierd zet hij zich in de verf. Kunst is zijn enig bindmiddel met geluk.…

De moderne stad lag niet langer aangemeerd aan het platteland. Hoogbouwen hakten als zonnewijzers op wijkende weiden.…

De bliksemflits splitst de spits. De donder trommelt op de toren. De nacht valt. In een schicht ontwaar ik de klok. Een opname. Zo blijf ik op. De nacht duurt. Gutsend regent het oude wijven. Alle dagdingen verdrijven. De nacht vlucht. Fasten seat belts.…

Een nachtelijk warm terras in Dalmatië. Een wapperende wind in dansend Kroatië. De windstoten slaan me, maar slagen er niet in, mijn gedachten op de vlucht naar vamperig Vlaanderen: mijmeringen naar wat ik achter liet: niets.…

Destelbergen, Aanleunend bij Gent, Zoekt er soms vertier, Maar voelt er zich … Bekocht. De Dampoort voorbij, Alle poorten voorbij, Stroomopwaarts Naar de bron Die je hier bond. Je geraakt eraan … Verk(n)ocht.…

Jij zegt, jij zegt Ik zeg, ik zeg Wij zwijgen stom Jij luistert, jij luistert Ik luister, ik luister Wij blijven doof Jij kijkt, jij kijkt Ik kijk, ik kijk Wij staren blind Jij proeft, jij proeft Ik proef, ik proef Een bittere pil Jij tast, jij tast Ik tast, ik tast Geen houvast Wij praten maar Communiceren niet Zien en horen…

Herfst. Wind langs alle kanten. Bladeren van streek. Winter. Bevraagde bomen stoten de hemel zonder antwoorden. Oud zeer ... Weer nieuwjaar in zicht! Met wat in het kielzog? Alvast elke dag meer licht. 2019: het jaar van vaart met gulden sporen?!…

Vlaanderen huldigt zich in mist. Eenmaal gevierd werd Lichtmis gedempt. Niets of niemand onthult Nieuwjaar waarin wij dubbel turen. Van waar die kortzichtigheid? Geraken wij beneveld en vervuld door onze insluitende haardvuren? Vlaanderen huldigt zich in mist.…

Ach, de duif van Noach, uitgestuurd om in zee land te vinden, hebzucht heeft ze ons gebracht. De duif van Noach, ach, was de vredesduif niet: ze zaaide verdeeldheid in de eens zo eensgezinde ark. Die duif, vroeger teken van hoop, is nu een deel van onze Drievuldigheid: Macht, Prestatie en Bezit. Ach, weergalmt noachs zelfbeklag.…

Het doolhof van haar laatste leven Zij geraakte er niet meer uit Wij geraakten er niet meer in Wij hielden zielsveel van haar Dat is wat ons nog bindt Over haar plotse sprong heen…

Krekelwrevel. Boorgeratel. Hamerslagen. Daartussen gehark in het woordenpark. Herinneringen glijden van heuvel naar zee inslapend naar benee.…

Van onze knusse woonst naar de kerststal, we leven in vrede en goed. De weinige sneeuw is wit, zoals altijd, als hij valt, hij blijft wit. Ook wangen kleuren niet wanneer de nieuwssprokkel doordringt, onversierd. De Drie Koningen zijn opgehouden rond Aleppo, twee werden gedood. We verloren de onschuld. Ons maal smaakt verkruit.…

Ik maakte een kanttekening bij het pikante geschenk. Zij droeg de mooiste lingerie van het noordelijk halfrond, vond zij. Ook het zuidelijk halfrond zou erbij in de schaduw staan, opperde ik. Een opmerking over rondingen van west naar oost liet ik achterwege. Hoe schitterend ook, het zou ons te ver leiden in dit tranendal. Hemelse verleidingen,…

Ik schrijf om te vergeten Ik schrijf niet om te vergeten Ik schrijf om niet te vergeten Ik schrijf niet om niet te vergeten Ik vergeet en ik schrijf Ik schrijf en ik vergeet En ik … ik … ik … Ach, laat maar … Vergeet het, probeer het niet te begrijpen Ik schrijf je wel, … als ik het niet vergeet!…

Mijn lippen zijn verzegeld. De zin zoekt onderhuids uitvalswegen. Kunnen tedere, troostende woorden aan de oppervlakte komen via gebogen schouders en lange tenen? Of voorgoed in het verleden verdwenen?…

Destelbergen, verenigd, gekneld Tussen snelweg en klavertje vier. Auto’s razen en snellen voorbij. Zij blijven er niet bij stil staan. Wie wel de afrit neemt, daalt af In Destelbergen of Heusden, Wat maakt het uit? Je komt er niet uit.…

Hoogwater. Vruchtwater De Schelde ontplooit zich Zijn naakte spiegel bedekt nu De matte en laffe rand Bloemen reiken de hand: Een erehaag, gadegeslagen Neergepend in vogelperspectief De tijd aan de dijk gezet Vergrijst in spaakwielen…

Ik ben de kleine frontsoldaat en wou de bres op voor mijn volk. Van winstbejag werd ik de tolk. Nu prijzen ze mijn heldendaad. Ik ben de kleine frontsoldaat en dood m'n broer aan d'overkant, verloor vol nijd gezond verstand, ten strijd voor een gelogen staat. Ik ben de kleine frontsoldaat, beween m'n dood in zelfbeklag. M'n graf versmaadt…

Vlaggen draaien dol de dodendans rond hun paal : eer en geweten werden er geslachtofferd ; de wind laat valse victoriekreten opwellen : de 1ste wereldoorlog is gebroken. Reeds gloort een 2de aan de horizon die gloeit als een te ontploffen bom ...…

Het overkoepelende maatschappijbeeld vergast in de 2de wereldbrand en ontschorst in Vietnam en andere haarden ... rest ons versplinterde hersenspinsels : het glashelder denken aan d n e e i g l n tijdens de Kristalnacht en postmodern opnieuw aanmekaargelijmd…