Alle inzendingen van Jean-Pierre Roosen

In de hoofdstad van ons hart Op de Heizel, staat een monument, Niet het armzalige Atomium Met amper negen bollen Maar een rijk gevuld leven Met 65 brandende kaarsen. Verder op, het Planetarium Waar je eindeloos kan kijken Naar wie vandaag verdiend Staat in de kijker: een ster, Een heldere ster, onze ster ……

Met horens voor schut gezet ontwaakte het beest in mij. Als een stier loop ik storm, bedaar ik maar herinneringen prikkelen me en haken zich vast: dat rode doek danst uitdagend! Kop noch staart krijg ik nog aan mezelf.…

Ik heb de nacht gedicht. Het vrat mij stilaan aan. Nu wil ik de dag openen met meer dan een blik vat. Te veel sterren kan ik niet aan, noch het tergend trage van de maan. Daarom thans het aanbidden van de zon op het tempo van een altijd weer dagende dans Een nieuwe tijd vat mij aan…

Veel volk op straat. Geen bekenden. Een tsunami van herinneringen Baant zich een weg In de zee van mensen Tussen oude gevels Om ons te vervoegen. Zij zijn van beton, Maar wij wijken niet.…

Als baby stond zij vlug op eigen benen. Later gingen haar gedachten op de loop. Gaandeweg sloegen zij steeds meer op hol, voor zichzelf op de vlucht. Het liep uit de hand. Zij had zichzelf niet meer in de hand. Aan voeten kreeg zij nooit meer land. Zweven was er ook niet meer bij. Alleen slingeren tussen zij en zij.…

Jij en jouw sieraden blinken uit: schitterend! Dromende gedachten knopen onze eindjes aan mekaar, vurige vonken zitten in jouw haar. Leg je lot niet in mijn handen, jouw wezen is voldoende ... Zegen dan mijn kruis in jouw wijwatervat, versierd ...…

Wij volgden elkaar op de voet Wij zaten op mekaars lippen Wij namen de woorden uit elkaars mond Wij waren scherp van tong Wij hielden niet meer ons hoofd erbij Wij tikten elkaar op de vingers Wij werden 2 handen op 1 buik Wij vlogen in mekaars armen Wij hadden het niet meer in handen Wij eindigden tussen elkaars benen…

Aan de rand ergens ten velde. De torens van Gent prikken mijn aandacht steenvast op de stad. Zij wenken: “Kom terug!”. Het spel van zon en schaduw belicht telkens weer opnieuw haarden van herinneringen. De stad ontplooit zich. De torens blijven wenken. Als vingers tikken ze mij. Engagement en eigendom weerhouden mij verder. Getikt…

De zweverige spitsen van bergen en wolken vormen een zandloper. Inhaalbewegingen van de zee weken niemendal los, korrelig rollen ze ons in een ruis. Zo zijn we ver van huis.…

als een vis in het water omzeilen de bladeren de schitterende olievlekken gevallen maar gedreven worden deze getuigen rood van schaamte…

Pas weg onze wensen. Weer een kaartje. Meer tranen vloeiden dan woorden; die stokten. Pas een kind en geen leven meer. Nog geen stap of al de hoek om. Nog geen woord of al monddood. Nog geen lach of al omringd door gehuil. Ik pas … Staren in de lucht en zie: een delta van gevoelens, ertussen donkere eilanden om verlaten te stranden…

Grimmige mensen met drie benen, dimmig is het licht. De lucht, huizen en straatstenen, samen één grijze vlek. Enig licht van reclamespots: het helder middelpunt van een bewegende spiraal die popperige gezichten bestraalt en oplaadt tot bereid speelgoed. Wagens patrouilleren. De kudde wordt gedreven zonder geloei als excuus bij…

Het versplinterde toeristenstrand spreekt een vreemdere taal, besproeid met glimmensen uit overheersende blokken. Palmbomen waaieren valse lof. Achter het gebergte van zonneschermen moet de zee liggen, wellicht. In de verte ogen de ontbolsterde heuvels. Verkreukt ontvouwen zij zich om evenmin de honger te stillen.…

Wij schetsten jouw beeld maar dit beeld kwam niet tot leven Wij keerden terug in het verleden Maar haalden jou niet naar het heden Het lukte Orfeus’ gezang evenmin In Paradisum voor jou, de hel hier voor ons Wij ervaarden de nood om bij jouw dood stil te staan, maar Het dagelijkse leven holde voort, ons voorbij en bijna omver Woorden…

De regen legde een loper ... ik op hol naar de zon, onder de regenboog met zijn Janustronie, het noorden kwijt. Druppels sloegen me weg, weer de juiste richting in.…

Daar zit een oude dakloos in 't station verpakt. Hij reist niet meer en woont nergens. Hij zit enkel neer. Te kort duurde het afscheid. Een lange trein bracht hem hier, op het spoor van een lege doos om in te verdwijnen. Wat haalt hem weer weg? Geld of een vrouw, wie weet? Wie zorgt voor hem of sterft hij af, verzakt en ontspoord?…

Mensen borrelen op uit duistere dromen, elke morgen weer, en monden gelaten uit in de slurpende stad, steeds opnieuw.…

harde noten gekraakt: dommelend door de domme discodreun, trein trekkend naar het land van zero onderweg afgehaakt op een smalle reep tussen zee en strand snel ondergedoken in het volle zwembad minder diep dan gedacht wachtend op het blauw van de nacht om te dobberen op haar golven zacht…

HUIS BOOM Losse entiteiten in mijn heelal. Boom, vijver en rots zijn melkwegen, droompaden van amper aren: vanuit de ruimte nauwelijks zichtbaar, vanuit mijn vierkantig bestaan werelddelen op zich. Losse entiteiten in mijn heelal?! Uitkijk op het leven of gewoon de tuin! VIJVER ROTS…

Een omgeploegde vlakte blijft een vlakte. Je kan maar beter dromen dan geloven dat de lente bloei brengt. Zijn laatste winteruren woelde hij peilend in de gelaagde vlakte. Spittend in onze gedachten rust hij nu op eeuwige velden.…

De dag duurde 2 korte nachten De krekels vervingen de klok De wind maalde mij tot los zand En verspreidde mij over het vergezicht. Ooit keer ik terug voor de rest…

De zee is een glinsterend schaakbord met meeuwen en boten als pionnen van een wind, een wind als een kind. Wolken en golven zijn hier één en dirigeren het ritme weer en heen, dobberend over het sop in het rond onder de schijnwerper van de zon. Schaakmat sta ik van ontzette bewondering.…

De opstoot van wind errond bedwingt de burcht niet. De rots stoot relletjes van schuim af, terug de lege zee in. Verbeten altijd opnieuw weer vloed tot eb.…

Mijn dode moeder opgebaard Mijn ogen flitsen lijk een camera Dat beeld moet in mijn geheugen Klik, in plaats daarvan Plots, een beeld van vroeger Herinneringen haperen in baren Als brakke tranen spontaan. Snik Slik, vrees om wat komen gaat Angst voor wat nabestaat Hoe het ons zal vergaan. Schrik Schrik … slik … snik … klik Mijn dode…

Straatlichten en hun weerspiegelingen versmelten en verdwijnen in 1 punt in de verte: het punt van gekende terugkeer. Door dat punt, voorbij dat punt wil ik heen. Lichtbakens op de warrelende weg tijdens de verre zoektocht naar het dichte ik.…

Schrijver ben ik - was ik - ben ik Mijn pen geworteld in Koerdistan De uniformen pakten mij op Rukten mijn snorharen 1 voor 1 uit Al waren het woorden tegen hen Sloegen en spiesden mij met stokken om er een punt achter te zetten Een zin kende ik niet meer Ik schrééuwde VERWARRING uit Nu woont mijn bewerkt lichaam in een ver en vreemd…

Na de vloed van bergen dobberen reddende lichtjes aan de rand van de woestijn: ze boeien ons in de nacht, wij zijn weg van Death Valley…

Scheldedijk fietsend Wedren tegen levensloop De stroom kan ver leiden Maar maar een eind meegaand Blik op de loop Getrokken naar de diepte Vissen voelen zich niet meer thuis Zuivere lucht, vervuild water Zuiver geweten, vervuild inzicht Vervuld verleden in de toekomst? Terugrit tegen de wind in Voor de boeg. Avondlijk gezwoeg…

Spanning in de buik. Schokgolven deinen uit tot bewustzijn. Woelig vruchtwater, stilte voor de storm? Eva iacta est!…

Gekroonde torens met hopen Monumenten ketenen dromen Ertussen groeit elke wandelaar Reikend uit tot gedenkteken Voor de beelderige Karelsbrug De verrukte ziel klimt tot het Slot Van weelderig, prachtig Praag…