Alle inzendingen van Jean-Pierre Roosen

Uitgelaten zucht ze Een landende luchtballon De straatlichten omringen Het nachtelijk weiland Een kuisheidsgordel Waarvan dichters De sleutel bezitten. Mistige gedachten Verlaten de avondstond…

Waarom afscheid nemen van waar ik nooit bij stil heb gestaan? De lucht, nooit zag ik er kastelen in. Waarom iets rekken dat al is doorgeknipt en niet uit doolhoven leidt? Met de witte stok sla ik mij.…

De nacht opent de sluizen: lichtreclames en wagens overspoelen Las Vegas. Verkeerslichten pompen stroom in de lanen, ze leiden naar 1 punt: vertier in Living Valley.…

Ik kijk in het lover, elk blad is een droom, wat kan ik dromen! Licht en donker, dicht en door mekaar, een Byzantijnse mozaïek. De bladeren dansen het ritueel en de wind preekt bekering. Ik, dromende druïde, ben eraan onderhevig. Vol eerbied pluk ik maretak, elk blad is een droom, wat kan ik dromen!…

Bewegen om te rusten. Mijn blik zaait hoop in de voren van lucht. De avond gaat liggen op de matras van de dag. Wat brengt de nacht?!…

Gekruisigd door snelwegen toont Destelbergen zijn stigma’s: open plekken voor weemoed. De (g)orgelende wind, orakelt onverstaanbaar, de luiken ratelen. De blaren die getuigen, druipen af, stoetsgewijs.…

Na schepen keren ook de golven terug naar de beschonken haven onder het alziend oog van de zinkende zon. De golven blijven komen en tegendraadse vogels houden hen niet tegen. Traag slokt de nacht alles op. Met rode kaken. Enkel het werk van lichten behoudt de band. De overgave ruist ……

Het kind in mij aan de ene kant speelt steeds verder. De man in mij aan de andere kant verwekte een kind. Een speelkameraad aan de buitenkant voor de knaap middenin…

Smalle stegen verdrukken Verbrokkelende woonblokken Wie kan hier ontstijgen Tenzij als mozaïek tot de zon Na over zich te laten walsen Door vlak vluchtend verkeer? Een rasterpatroon, tralies Met te veel vuile was buiten En binnen, het is gissen!…

Merkwaardig hoe een gestroomlijnde villa op een graf lijken kan. Zijn bewoners waggelen achter de grasmachine aan, scheren het gras en meer over 1 monotone kam en beknotten bomen in hun groei. Het leven strandt op de oprit; de vlammende open haard soest enkel in slaap. Opstandigheid vlucht langs de schouw omhoog. Laat het gras en…

Haar geheugen belde haar op gevolgd door haar geweten. Dit stokte toen zij afhaakte. Het klikte niet meer. De zure wijn werd een bittere pil. Zij wou niet komen tot stilstand. Zo schakelde zij uit haar verstand.…

De kerk van Montserrat baadde in goddelijke inkt die de onzegbaarheid van het verhevene neerpende ad fundum. Ondertussen liep de regen in de val van de ravijn.…

Grasduinen langs de zee en nuttigen wat getijden brengen. De horizon drijft gedachten in golven naar wie zwemt. De zon beklemtoont beweging. Nieuws ruist tot in ons hemd.…

Ontdekt drumt kilte mij tegen jouw lichaam als beleg van de nacht…

De landtong slurpt aan de zee. Verrukt springen golven op. Dit minnespel dooft uit, stilaan wanneer de avond haar sjaal slaat en het land tegen de bergen aanlegt. Restanten van het festijn drijven als verguld glas de haven in. Nog lang pikken vogels de dag al fluitend in.…

Koplampen en straatlichten Vervoeren mij De rode draad op de snelweg Gevoed door opritten De onderbroken lijn Naar de bestemming Inhaalmanoeuvres van de geest Langs een haag van geluidschermen Op automatische piloot Tussen De Panne, Aalter, Nevele en Gent…

Toen ik jong was, speelde en zat ik en dacht niets. Toen ik volwassen was, werkte en zat ik en dacht niets, niets. Nu ik oud ben, mijmer en zit ik en denk niets, niets, niets. Kinderen en volwassenen vragen zich af die oude man lijkt zo wijs, waaraan zou hij denken? Eenvoudig aan niets, niets, niets, niets.…

Wolkenkrabbers hokken samen, hoge pieten! Zij deden het met bouwkavels, overstegen titanic- en andere rampen, zij prikkelen hemel en belangstelling. Bruisend New York rapt een los ritme. Het bloed stroomt er door de aderen zoals treinstellen in de metro snellen. Een mierenkolonie, wriemelend tot vindingrijke kruisbestuiving. Zelfs ‘s…

Zittend in mijn zetel die ik poëtisch "trein" noem of "vliegtuig" of "bron van dromen" kijk ik op de kruinen van bomen, net globes met bergen en zeeën ... werelden, bol van kleur. Buiten ritselen blaren: de herfst tikt bladen vol met herinneringen voor in het archief van mijn geheugen. De regen bestempelt ze met "geklasseerd" en slingert…

Verweesd eet hij een portie, dubbel met ergernis. Een kopje brengt troost. Schurend over vlak bestaan, glijdt hij in het werk. 's Avonds zakt hij weg voor vierkante verbeelding. Een druppel en de emmer loopt niet over. Hij gaat slapen in de nacht, met zijn vrouw, bemoederd.…

de uitbesteden uit de rand stokken puffend aan de kant de herstedelingen slingeren zich te voet of met de fiets ze vlotten als een vis in het water en scheren langs het stadswezen voetgangers kruisen mekaar en weven een lappendeken over de lichtende koppen van killende vierwielers toegang tot de stad krijgt enkel wie beweegt op haar…

De zon daalt langs de golven naar het strand Onze blik beklimt ze Tot wij mekaar ontmoeten In volle geopende zee Langzamerhand Verbrokkelt de lichttrap Wij spoelen weer aan Laatste glinsters wuiven De horizon glimlacht…

Op het terrasniveau slaat het boek de hand aan zichzelf: “écriture automatique”, niet eensluidend te lezen. De zwoele bries verwaait de verloste letters; sommige op drift geslagen, het stuifmeel achterna; andere voorgoed verzonken. Het boek waait de zomer lof toe Het baadt in een gloed, een zomerend boek.…

De snelweg zweept het landschap op. Wagens tasten naar het punt van de slinger. Wat drijft hen nog, deze dwaallichten? Hun verkeersader slipt dicht.…

Ik zag jou, kwam dichter, het nam poolshoogte, de diagnose luidde: begeerte Je ogen zien blauw, binnenkort niet die alleen: ik kus je te pletter Ik heb jouw hart gestolen, daarvoor kreeg ik levenslang: mij niet gelaten…

Sint-Amandsberg, eertijds bezaaid met bloemtapijten en bloemenserres: de enige hoogtes. Sint-Amandsberg, thans vervlakt: niet enkel heiligen schudden er zand uit hun schoenen. De bloemenwijk herinnert maar met naam aan het fleurige verleden. Wie erin graaft, stoot op s h r e c e v n en stopt wegens snijwonden:…

Verstuivend heden, we getuigden mee met het verleden. Onze dromen neigden naar de eeuwigheid maar kwamen maar tot het einde van de pier. Op elke reis blijft een stukje achter. Dat belooft als we ooit onszelf opnieuw zouden verzamelen ...…

Samen met de bladeren op Allerheiligen uit de lucht gevallen, kuier ik langs de Leie. De koeien verdrinken in de nevel en loeien hun eenzaamheid uit. De trein rijt in een flits mijn gedachten aan stukken: oeverloos…

Het eerste teken van jou was een echo in nevel. Wij dachten er van alles bij. Het tweede teken van jou was een buikvorming. Ons leven werd ronder. Het derde teken van jou was een buikbeweging. Je sloeg ons met verbazing. De tekenen blijven komen. Wij maken er een wereldje bij. Wanneer eindelijk kom jij?…

We ontwierpen plannen maar bouwen omvat meer dimensies. De funderingen waren gelukkig sterk genoeg. Aan liefde blijft men schaven. Versta me dan ook niet verkeerd als ik soms iets anders inkleur of een andere draai geef. Voltooid zijn we nooit. Werp ik dan eens een steen, stapel hem niet op losse groeven, een ander gebaar volgt wel…