Alle inzendingen van Jeroen Splinterman

Wat gebeurt er met het woordgeluid wanneer kanonnen bulderen en stromend bloed de nacht inluidt voor doden en gewonden waar is de stem die vrede liegt terwijl geweervuur steeds meer harten grieft mensen niets meer vragen dan doden-loze dagen is er geen zin geen woord of taal die einde maakt aan dit verhaal van wreken en verdelgen…

Zag ik mijn moeder in de zwoele zomernacht gekleed in roes van zwarte tulpen met in haar hart mijn zelfportret van hardwerkende handen en boog zij zich tot de kolkende rivier om het haar te wassen in het bloed van de wereld door de adem van mijn heimwee.…

Uit eerbied voor uw schrijven reageer ik niet uit al uw woorden voel ik stilte al zou ik er toe neigen de minste liefde voel ik niet uit al uw wonden stroomt inkt naar de rivier van nieuwe woorden zo zwart als uw geest ben ik in uw stilte geweest zo duister als de nacht voel ik uw onmacht in de woordwonden van uw tedere ziel…

Je was even bij me in gedachten ontstaan na een droom we liepen samen over de kust van een emotieloos strand jij bladerde mijn geheugen terug naar mijn lijfsbehoud ik nam een beetje ruimte uit mijn omgeving die een zweterige geur had je vertelde iets over een gestolen tekening ik gaf je een leeg vel papier voor de toekomst nog voor…

Er zat iets poëtisch in de conversatie we wisselden gegevens uit met geluidloze woorden een duif weggevlogen uit een oude droom vloog over een landkaart naar de horizon waar geniale autisten gespecialiseerd in nudisme de route van organisatie voorzagen je vertelde iets over een woonplaats waar vogels met de doden spraken ik…

Nooit zag ik de hemel meer toereikend dan die nevelige juliavond na het voorbij trekken van onweer dampend boven het liefdesweiland waar wij betrapt door een terugkerende zon onze kriebelkleren weer aandeden om aan de waanzin te ontsnappen het was bijna aanraakbaar geweest die zonde tussen het zomerse gras maar nog voor het tot werkelijk…

Er heerst een winterse stilte tussen de lege bladzijden van het onbeschreven winterboek wat er na het bezinken is blijven hangen aan de mensheid is jouw wanhoop uniek in zijn alleen zijn maagdelijk als onbetreden sneeuw als een ster in donkere nacht die menselijke schaduw verlangt waar het licht de wensen wegneemt doodse kalmte zich…

Hoe hoog vliegt de naam van de moordenaar met faam in droeve vrede van het lied door alweer een bloedvergiet is het keerpunt weer bereikt hij die zich zonder wapens ijkt aan de aard van het bestaan zonder drang in stille waan zie de vogels vliegen hoog het kind houdt het niet droog plast verdrietig in zijn bed door zijn dromen uitgezet…

Winterbomen staan kaal in de straat wolkenkolossen drijven boven natte daken jij bent slechts bij me in een laatste brief alleen de dood kan mijn verlangen doen staken je aarzelt in het naderbij komen stilte houdt zich vast aan mijn eenzaamheid ik droom tussen het zwijgen van antwoorden alsof ik een landschap ben in de tijd mijn rivieren…

Het is avond op de gladde daken geen schimmel waagt zich uit zijn stal ik zie mijn schizofrene vader in een kakelbonte spreeuw veranderen hij breekt uit zijn zwijgen als een oude ijsschots op het bevroren meer ik heb geen herinneringen aan zijn fysieke agressie mijn lichaam vindt veiligheid in mijn lucide droom het is avond en een…

We dwalen in een vierkant land onze gezamenlijke waarheid kent geen verfstreken meer het leenschilderij is veranderd in een maagdelijk doek droom niet, verzin niets verlang niet meer lijkt het namens de kunstenaar te zeggen we schaduwdansen achter de horizon waar herfstvogels afscheid nemen met nieuwe moed als levensbloed ben jij…

Er zijn beeldhouwers die herinneringen hakken uit wind en heimwee omdat het trauma probeert te ontsnappen en grafdelvers ongeschonden met het gelaat in de wind die dromen laten ontglippen in zwijgen zonder horizon er zijn steeds grenzen te verkennen maar jouw zielsverwantschap raakt mij tot in de kelders van mijn hart.…

Om in dromen te dwalen moet je innerlijk rijp zijn zoals het authentieke knaagdier in verte van jouw landschap waar molshopen op bergen lijken een schilderij zou je kunnen zijn met verwilderde vergezichten voor een pastelkleurig konijn onder mijn hoed van eeuwigheid terwijl de regen het woord zoekt vliegen er dromen naar herfstkraaien…

Geluidloos neemt de herfstnacht alle gedachten mee naar toen het begon met jouw fluisterstem, daar bij het graf van jouw vader vertelde je eindelijk wat jou was overkomen in jouw jeugd er vlogen kraaien boven bomen die onder herfstlicht op het kerkhof stonden er huppelde een verdwaald konijn op het goed onderhouden graf van de…

De waarheid bij nacht heeft hier niet veel om het lijf nu je naast mij ligt blijf je voortaan onzichtbaar licht in tijdsverblijf schoon in jouw vergankelijkheid neem ik ontvangst van jouw muze met kleine gebaren omring ik de liederlijke lethargie van jouw ontheemde bestaan iets in de intensiteit heeft een vacuüm doen ontstaan terwijl…

De dood van jouw stilte is lawaaiig achter de horizon trompettert het orkest in nieuw leven ik draag jouw broeken in mijn geest het textiel van de dood in gevoelig bewegen linnen tegen huid weg naar andere wegen wollig in mijn hoofd oneindig langdradig toekomst die ooit is beloofd door het verleden genadig textiel van…

Ik zag mijn moeder in een meeuw veranderen tijdens de lucide dromen van mijn onrust er stak een wind op die over het verleden blies mijn ingewanden lagen hulpeloos op een tapijt van brandend zand de meeuw kwam naar mijn rug naar mijn maag, longen en hart met een onheilspellende oorlog in de lethargie van haar schaduw ik schreef een…

Hoe waarheid draait in menselijk verkeer de ziel die merkt het telkens weer een vreemd verhaal over moraal een man begrijpt zijn geest niet meer maar toekomst werpt een rechte lijn de winterkou vindt niemand fijn klimaat hangt aan een zijden draad en smeltend ijs ten einde raad zorgt voor extremen in het weer de mens die krijgt geen lente…

Zij is niet langer de boom waaraan jij je na doping zou verhangen hij is nooit meer de droom waar je op jouw fiets naar zou verlangen droeve helden van weleer gaan in de hemel tekeer met helden van vandaag en stenen in de maag droom niet, verzin niets, verlang niet meer de begroting van de tandarts doet evenveel zeer als een verleden…

Dikwijls wanneer ik mezelf in eenzaamheid verlicht door over het alleen zijn te peinzen vrees ik weer de zielsverwante verlatenheid die tijdens mijn herinnerde jeugd zo voelbaar was in heimweedromen ik keer dan terug in verwilderde rozentuinen en probeer mijn gevoelens in uitvoerige brieven te omschrijven maar ik besef tenslotte…

Jouw angst heeft plaats gemaakt voor leegte het schilderij van de dood is veranderd in een witte bloem de armoede van jouw faalangst heeft je vacuüm gezogen alles wat er over is zweeft in de kleinte van een droom.…

Mijn woorden, ze waren vaak onzinnig al kwamen ze dikwijls uit diepte waar ik door mijn verslaving aan de nacht met mijn ziel in verzeild was geraakt ik sprak soms wel hoop uit in een verklaring van vergankelijkheid liet ik de dagen scharnieren met het verlangen van de nacht ook kleurde ik wolken in het bijzonder op zolder stonden duizend…

Haal ze maar weg, de muizenissen grote, kleine gebeurtenissen in de nacht hoe ze het humeur soms droef ontstemden pogingen die je deed, op eigen kracht je zag niets in de kleuren waarmee werkelijkheid schetste een wereld die in arm en rijk werd verdeeld je kwam nooit achter de deuren waarmee het geloof je vaak kwetste leegte bleef stil,…

Eigenlijk was jij te ver weg in het verlangen naar iets van liefde voordat het dromen begon om de dag te begroeten slechts met mogen niet met moeten bleef je een bezoeker met niets te verliezen.…

Wanneer alles gezegd is steeds opnieuw die opmerking die een verleden onderuit haalt een hiaat misschien in jouw denken of een vernietigende kracht die uit jouw onderbewustzijn komt probeer er geen aandacht aan te schenken want in schemer lacht het denken zacht streelt herkenning gevoelig drijfzand in omgeving van de heimweehut wandelt…

Je dwaalt in een vierkant land waar ratio en emotie oorlog voeren zonder elkaar pijn te doen af en toe komt er een spreekwoord voorbij toepasselijk in de tijd maar verloren voor de eeuwigheid van het alsmaar dieper innerlijk voelen alsof het land geen bodem kent beadem je verleden in de toekomst haal je alles wat overbodig is weg om…

Of ik je ooit weer ontmoet na een sterven in de toekomst wanneer we zonder leven zijn en het gemis geen pijn doet zal ik vragen aan de herfstvogels als ze afscheid nemen en ik beloof je in aardse sferen tijdens dit herdenken ben ik mezelf en blijf ik aan je denken.…

Het gras kleurt grauw waar jij dromen verspeelt slapen zeemeerminnen op vaste wal, vervreemd golven klotsen tegen kadekust dromen hernemen liefste lust en jij schrijft brieven aan de toekomst vanaf de horizon tot aan het heelal voor wie het hoort, de zondeval is door jouw ogen droomgestoord maar het leven is geen carnaval door liefde…

De herfst treedt weer toe in mijn belevingswereld ‘t vergankelijke seizoen van jouw trieste dood het doodspapier wordt weer opnieuw gelezen, en tranen wellen uit bron van innerlijke nood een doodsgedicht door jou geschreven over passie, sterven en dagelijks brood de laatste uren van jouw beklemmende leven onze gezamenlijke waarheid…

Soms, wanneer ik in schemerlicht peins over het alleen zijn vrees ik weer de eenzaamheid die tijdens mijn adolescentie zo onvruchtbaar voelbaar was in eigenzinnigheid van dromen ik keer dan terug in de wilde rozentuin probeer gevoelens over diep verlangen in brieven te omschrijven na iedere zin voel ik de droomvlucht erotiek van…