Alle inzendingen van Jeroen

Noodzaak is geen groteske fantasie als de mens in de man noopt tot wenen omdat alles eenvoudig weg tegenzit een mensenziel op drift en er zijn ook geen vrouwen die beweren dat tranen oprecht zijn zoals een rivier van emoties alleen op weg naar de woordenzee waar alle zinnen in melancholie verdrinken omdat de dichter een fijngevoelig mens…

Katinneke Foxy's eerste nest, Vijf jongen net na de winter, gauw beslecht, Dikke katers hebben haar besprongen, Voor haar geheel natuurlijk, ongedwongen, Maar die kleine weerhaakjes, niet zo fijn, Deden dat katje wel wat pijn.. Geen kant konden beide katten op, Laat staan dat ze verjaagd werden door Dhr. Clopterop, Een nestje goed onder…

De stad ligt in een kuil maar jij laat het niet los de wolken, regendruppels de hemel, alle sterren maar jij laat het niet los armoede, verdriet en pijn het laat je niet gaan de stad schuilt in een droom je kan niet meer ontsnappen de bomen, de lucht alles ademt jouw stilte je bent een vreemde op de vlucht er droomt een schaduw…

Trump vs Clinton, De winst van Trump werd een feit, hij won de strijd heel toegewijd, in Clinton's kamp viel geheid de bom, velen in tranen, anderen in al hun geluk baadden, echter heel wat oproer in vele straten, na een spannende nacht van 2 partijen die mekaar rauw lustten, Trump in z'n overwinningsspeech wil voornamelijk in verzoening…

Een warme zomeravond midden augustus, Toeschouwers als Jan,Piet,Jef,Toon,Marie en Hollandse Klus, 3 meiden, 3 instrumentalisten op 1 podium, Even ver weg onze gedachte aan terreur, kernrampen met in elke apotheek extra veel jodium, Jazzy tunes en sexy looks, Hot pants met billetjes afgelijnd, Zangkunsten en performance wat minder verfijnd,…

Ik stelde je een domme vraag, Tussen droopy en verliefde ogen keek ik je aan, Je lachte en liet begaan, Ik besefte deze gekke blik te laat, Voor een herkansing leek het veel te laat, Wou nog interessant overkomen, Maar de overige vragen waren te weloverwogen, Ik werd doorprikt, Geheel voor jou ongeschikt, Een blauwtje had ik opgelopen,…

Kippen op hun nieuwe stek. Een weekje later in en rond het kippenhok, Ze veren niet recht als 2 katten elkaar achterna zitten gelijk zot, Bij het openen van de achterdeur, Strekken ze toch nog even hun nek, Maar vertonen ze gelukkig geen angst, zenuwachtig gekakel of ander gebrek, Als ik nader, blijven ze wat langer ter plaatse, Vooraleer…

In het grafschrift van mijn vader dansen vlinders met dronken katers drinken zigeuners rode wijn met zeelieden op drift zwijgende zeilboten geen zuchtje wind en in het intieme onbestemde klinken violen als wilde dieren in laatste noten nacht muziek.…

Het is er nu, die vergankelijkheid die zo kan rotten op de grond appels die niet ver van de boom vallen we vinden er ook bodem aardse van onachtzaamheden na zwoele zomerse winden ontdekken er weer eikels zijn gevallen door koude het intieme van de nacht houden van zijn regens regelmatigheid van zwijgen tolereren stormen en dromen…

Mijn broer, een man met gouden handen, Het hok met afgeronde door lood opgelegde randen, geen twee weekends, maar 2 maanden klussen, met hier en daar enkele dagen tussen, het is dan ook af, een waar pronkstuk dankzij vele uren klussen, 2dehands materialen bijeen gezocht, al het hout eerst afgeschuurd, geïmpregneerd tot duurzaam product,…

Muizenissen van de zomer lezen lectuur op de bank over een horizon die niet liegt terwijl jij droomt in verhalen probeer ik de liefde te vertalen het raam is niet veel verder dan de steracteur die open en dicht kan met hetzelfde gevoel als gisteren maar het lijkt verder hier vandaan muizenissen van de nacht ze kruipen over het tapijt…

Een ballerina op een bepoederde spiegel in pirouette een ballerina van glas, zonder ogen, zonder hart zie hoe ze cirkelt in haar eenzaamheid onbevlekt wit en onbevangen er ligt geen deken van onverschilligheid over de waandenkbeelden die haar vader bezig houden tijdens het ijlen in de koorts-tocht van zijn ziekte op zijn vlucht langs de…

Als de zachte gloed die kaarslicht kan geven Was jij een lichtpunt in mijn leven Helaas door ziekte werd jij gesloopt Niet de genezing waarop zo werd gehoopt Na een korte en oneerlijke strijd Was het uiteindelijk jouw tijd Door een stille wind werd de vlam gedoofd Hopelijk heb je gevonden, waarin je altijd hebt geloofd…

Waar zouden we gaan als we hier niet waren om dichter tot elkaar te bestaan om te spreken en sprakeloos te zijn om te horen en verlicht te zijn om ons een eigen beeld te vormen en het te plaatsen aan die van jou het in koude klei te kneden en klinken tot onze gronden hier bezinken om gemengde aarde te zijn…

Is het eenzame onzekerheid van een boom in de regen van de vroege ochtend tijdens een winter die aarzelt in stilte nu adem valt in zwijgend verlangen met niemand die de droom opraapt is het de schaduw van de nacht die me terugroept naar jou.…

Het zijn doorgaans niet de mensen die het zich kunnen veroorloven om in een restaurant te gaan eten die het koud hebben het is koud voor de mensen die door de maatschappij in de steek zijn gelaten zij hebben het koud en het laat de meeste mensen koud dat zij het koud hebben men voert liever de eendjes dan een zwerver zonder brood mijn…

Mijn ogen zoeken tere bloemen die mijn ziel met licht betasten boven het Britse landschap schijnt een ster in de eeuwigheid, het licht van een idool het is geen popster, maar een zwarte ster hij zal je niet zeggen wie je bent in tientallen metaforen leeft hij voort door zilte duurzaamheid van liefde.…

Het is alsof ze de dood hoort fluisteren nu ze hier is, bij de rivier, die luistert naar haar woorden van stilte en verleden en in haar verdriet woont een mysterie vol eenzaamheid en wereldleed een gezelschap van droevige mensen op weg naar niemand, nergens is er leegte de leeghoofden hebben de ruimte verdoofd met nog meer verdriet van droeve…

In de maartzon zag ik je wuivende haren hoorde ik je kleine schater We liepen de natte landen in en stapten door het oude bos We liepen de buitenhuizen voorbij en stapten de singels in Je gaf me je mandarijn je gaf me je lach…

Het waren geen krijtstrepen of een rekensom voor verlangen er stonden geen woorden in het zand er was een zilte wandeltocht door eenzaamheid van het verlaten land en voor iedere dode een vlieger een kind dat huilde op het strand zonder moeder en strijkbout met een touwtje in zijn hand.…

Het is er nu, die vergankelijkheid die zo kan rotten op de grond en we vinden er ook bodem na zwoele zomerse winden we vinden er weer eikels die zijn gevallen door koude en het intieme van de nacht we houden van zijn regens in regelmatigheid van zwijgen.…

Hij fluistert naar de sterren voor zover zijn stem kan reiken slechts de nacht die naar hem lacht het gevoel wil maar niet wijken hij zit in zijn stoel zonder een doel niet echt op zoek, in zijn handen een boek hij leest voorbij de horizon het verhaal dat in een droom begon.…

Stille eeuwigheid een oude ziel in droomtooi zwijgend in een steen.…

Het is bijna alsof je de zomerse zon achter de horizon hoorde dalen nu je met de blauwe verf van jouw stille liefde jouw geweten kleurt om te overleven onder het maanlicht van de nacht ben jij de mens die jij voor ogen ziet en ook de druppels van de nachtelijke regen blijven dalen in jouw gehoor door het vertrouwde van de regennacht…

onbedoeld en pijnlijk trok haar denken samen verduisterde het namen die zij niet vergeten mocht ongevraagd en vrijelijk liet zij woorden open die ongewenst verzopen In klotsend hersenvocht klauwend naar houvast in heldere ogenblikken wat tijd niet kon verwrikken en haar geen soelaas bood werd zij een vreemde gast in haar ouder wordend…

Het is bekend, alles wat onopgemerkt bleef leeft in stilte onder de wolkenzoen in het land van jouw heimwee geen schurken die de boel bedriegen of eenzame goden, het noodlot in de hand geen krant met leugens over liefde of een acteur op een zonnig strand met slechts de zon als gezelschap nu de liefde geluidloos is in alles overstemmend zwijgen…

Je was even in het waarom nadenkend op schilderspapier waren schimmen mensenzielen kwamen streken in vorm alsof de horizon weer hoopvol was met zijn bomenrijen aan de einder bij iedere golf een riviertje verf en onder de zon een beekje.…

Vaak wanneer ik mij verplicht in het alleen zijn te peinzen vrees ik weer de eenzaamheid die in mijn jeugd zo voelbaar was ik betreed dan regels der heimwee denk weer aan dingen in geloof van eigen ongelijk ik bemerk weer die innerlijke pijn onwetend in nieuwsgierigheid. Ik schraap alle hoop bijeen voor een beminnelijke rol in minder…

Er liggen zes boten aan een steiger in de haven van mijn jeugd ieder met een eigen zeil een buitenboordmotor en roeispanen een kiel, een roer, en een reddingsboei soms spring ik in het prille water van het meer, met minder herinneringen bevaar ik oceanen in mijn fantasie waar mijn moeder plots een eiland wordt en mijn vader een gebergte…

in haar mondhoek streelde haar tong een vlekje chocolade wat haar zucht naar puur verraadde en ik in haar verdronk…