Alle inzendingen van Johanna

Gezin getroffen door een virus, heel simpel, heel gewoon, de spugers voeren de boventoon, Het oh zo nodige toilet, is constant bezet, geleefd wordt er op water en droog biscuit, ach wat zo'n virus al niet teweegbrengt! Maar dan te bedenken, dat wij, in staat zijn dit fenomeen het hoofd te bieden, terwijl elders mensen aan…

Zou je ook niet, net als ik met je vuist op tafel willen slaan, al was het maar een keer? Zou je niet die koppen tegen mekaar willen beuken, al was het maar voor een keer? Zou je niet met schoenen aan, op een vergadertafel willen gaan staan, waar al die leiders beslissen, of hulpverlening wel of niet, de slachtoffers mogen gaan…

Buienradar gaf aan, dat we ons ' mannetje' wel konden staan, natte voeten zouden krijgen, donder en bliksem gratis erbij. Wel: we hebben wat donder gekregen, hier en daar een flits, een paar emmers water, maar echt, dat was nog niks, vergeleken bij wat ze in Kockengen kregen! Wonen we toch op de goede plek? Of hadden we gewoon…

Klagers geen nood sprak Oma vroeger, edoch, hoe gevaarlijk is die uitdrukking? Want wanneer men niet klaagt, wanneer men niet vraagt, komt men nergens! Wanneer ze naar de voedselbank loopt, denkt ze aan Oma en haar zinsnede over nood, en weet, dat die vlieger NU niet opgaat!…

Ze schijnt, volop. Verwarmt, nog meer Gezicht opgelicht Gloeiend gericht Maak ik dit kleine Gedicht want O, Wat is ze welkom! Onze heerlijke zon!…

Met het lood in de schoenen stap ik de deur binnen, ben aan de beurt , met nog steeds datzelfde lood stap ik in de stoel en gek hè? Maar zelfs in ligstand voel ik kijkend naar de grote lamp boven me, nog steeds het lood zwaar wegend in mijn schoenen.…

Om in deze tijd van warmte te spreken van een sneeuwbaleffect, moet je wel heel koelbloedig zijn, sprak hij, Hoezo, sprak zij, zag je het journaal? De een vuurt een raket af de ander kaatst hem terug of houdt hem tegen, Zo komt er nooit een soort van vrede, zal er altijd sprake blijven van het Sneeuwbaleffect!…

Zeg eens eerlijk, vindt je me leuk, zeg eens echt, vindt je me aardig, zeg eens oprecht, wat je van me vindt? Zeg me, zeg het me, maar ontzeg me niet, je armen, je hoofd, je liefde bovenal, want zonder ben ik niets, dus zeg me, hou van me, want zonder jou, ben ik eenzaam.…

Zo worden we wederom geconfronteerd met de geneugten van het weer, of moet ik zeggen, grilligheden, water in overvloed, bijkans de zondvloed, bliksem die warempel insloeg en tussen de buien door, jawel, schijnt de zon!…

De zon, nam eventjes vrijaf dat mag want ook de zon moet niet aan overuren denken ze wordt nooit betaald nooit bedankt er wordt alleen op haar gefoeterd als ze eventjes vrijaf neemt! maar van mij mag ze hoor!…

Het hart brak, als was het van marsepein en toch, doet het breken van het zoete hart in werkelijkheid, minder pijn dan ik ooit dacht!…

Als Plasterk in zijn eigen leugens blijft geloven komen we in dit land de waarheid nooit te horen!…

Haar vader stierf heel jong, zag het niet meer zitten en sprong van het balkon. Haar zusje verliet de wereld niet lang erna, kon papa niet missen en zei, ik ga, dook het donkere water in, kwam niet meer boven en klein werd het gezin. Het kon nog kleiner haar mamma, dacht wat doe ik nog hier, had in het geheel geen plezier nam…

Weet je nog, mamma, hoe mooi we vroeger zongen? Drie meisjesstemmen, helder, naturel. Ave Maria, Vader Jacob en de Jodenjongen…. Altijd op zondag, na het middagmaal, gedrieën in de keuken aan de vaat. Een waste af, door de ander werd gedroogd, de derde zette alles in de kast. Jij luisterde in de kamer met papa en genoot. Hoe komt het toch…

Samen zijn zij Een bolwerk, Citadel. Zij, heerseres, Waakt over de veste als een Cipier Hij, verdwaasd door liefde, Offert zichzelf op het Stenen altaar van haar hart. Raak niet aan, Dit teer verband Van twee mensen. Samen verzwachteld om Het zere been Zijn zij minder bang.…

Het geloof zegt, dat kinderen ziek mogen worden, het geloof zegt, dat men een aantal malen op zondag te kerke moet, het geloof zegt, dat leven, in de hand van God is als je kind ziek wordt, is dat zijn wil. Maar als ouders hun koters niet laten inenten heeft God daar niets mee van doen, als de kinderen ziek worden, als gevolg van het niet…

De liefde van de man gaat door de maag, maar hoe zit het dan met de liefde van de vrouw?…

Wanneer eindelijk de zon schijnt is er niemand die nog moppert, de kou is vergeten, maar zodra de zon achter de wolken verdwijnt is mopperen weer het onderwerp van gesprek!…

Voor excuses is het nooit te laat, voor sorry zeggen eveneens, toch is de mens niet in staat gebleken, op de knieën te gaan om gewoon te zeggen, “het spijt me” wat je is aangedaan, nee, daar moeten eerst jaren overheen gaan, vooraleer men zeggen kan, ik zat wel zo vreselijk fout, niet dan? Maar voor excuses is blijkbaar een stadium…

Terwijl gisteren de mist dermate aanwezig was, zodat er niet gevlogen kon worden, schijnt vandaag dubbel de zon, achter en vóór de wolken, maar toch kan er gevlogen worden!…

Om van een mug een olifant te maken, is zo voor elkaar, echter omgedraaid zie ik nog niet zo snel, die logge vriend een steekje geven.…

Mijn stemming is als het weer, niet weerbestendig maar meer, vandaag regen morgen zon vandaag windvlagen, morgen, tja morgen is mijn stemming misschien wel, minder aan het weer onderhevig dan vandaag!…

Wie zegt dat ouder worden lollig is, heeft nog niet eerder een rimpel aangetroffen die het zicht belemmerd!…

Toen ik jong was, gebeurde dat niet, maar wie dat beweert heeft nog altijd niet geleerd, dat alles wat vroeger gebeurde, nu net zo goed plaatsvindt, met dit verschil, dat we de andere kant van de wereld, net zo snel kunnen bekijken als we knipperen met onze ogen!…

Langs de kant van de weg, liggen bloemen, staan kaarsjes en liggen knuffels, bij de paal die hen het leven kostte, langs de kant in het gras, bliezen zij hun laatste adem uit en iedere keer als we de onheilsplek passeren, voelen we weer mee, met hen die achterbleven, want langs de kant van de weg, verdorren weliswaar de bloemen,…

De wollige wolken aan de lucht geven precies mijn hoofd aan, mijn hoofd is wollig, met dit verschil dat er geen windje door mijn hoofd waaien kan, om de wolligheid te laten versluieren en vervolgens te laten verdwijnen.…

Zeg lief, vertel me, waar denk je over na, zeg lief, vertel me, wil je dat ik ga? Zeg lief, is je wanhoop dan zo vreeslijk groot, ach lief, zeg me, hoe diep gaat toch je nood? Zeg lief, vertel me, hoe diep zit toch je pijn, ach lief, hoe kunnen we samen die narigheid voor zijn, die je van me vervreemdt? Want lief, ik kan…

De dood zat op de railing, daar stuurde ik hem af, ik had de dood niet gevraagd, of dat ie me al graag zag, de dood zat op de railing, een spoortje liet het na, een zuchtje een klein windje en ik, ik keek ernaar. De dood zat op de railing, op die van het balkon, maar omdat ik hem wegstuurde, wist ik dat ik meer kon, dan alleen…

Ik treur om vergane tijden, die niet meer terug komen, ik treur om verlorenen die er niet meer zijn, ik treur om de jaren die voorbij zijn en nooit meer terugkeren, ik treur om al die nutteloze acties met zoveel doden tot gevolg, ik treur, omdat er een vader zijn kind liet sterven, vergat het af te geven op de crèche, ik treur, maar…

Is het nou: gewoon dood, of ben je dood- gewoon: dood?…