Alle inzendingen van Joke

niets is wat het was niets is wat het lijkt niets is wat het zal zijn…

het eeuwig dilemma is innerlijk uiten haalbare kaart kan ik verstouwen wantrouwen en onbegrip eenzaamheid met stip of is er pas leven wanneer ik ontplooi en gedij durf ik het aan die stap aan te gaan te zijn wie ik ben en ik als enige ken…

van drooglegging vrij verslaving gestild aan zee en in bergen daal ik in en gedij…

terugblikkend vanzelfsprekend en herkenbaar het voorbije pad vooruitkijkend blijkt de route in nevelen gehuld…

tastbaar stevig grenzeloos subtiel bergmassief gelijk een spons neem ik deel om uit te vormen in compleetheid…

vanuit onherbergzaamheid sijpelt gesmolten sneeuw richting beschaving een stroom dijt uit geweld stort omlaag de rivierbedding ontdekt haar wezen en maakt waar…

vol verbazing en respect aanschouw ik hoe je weer jezelf herneemt vanuit schijnbaar een hopeloze situatie het wonder der veerkracht…

taps toelopend richt de tijd zich op de smalle doorgang krimpend licht…

een brug is opgehaald de overkant schier onbereikbaar de dood binnen handbereik…

onafwendbaar proces onomkeerbaar versterven onherroepelijke overgang…

voortdrijven op de wind los weg van het bestaan dat onderlangs verglijdt slechts een spiegeling als spoor van presentie…

wachten in de trein op 't moment van rijden in het raam schuift een wagon voorbij gaan wij, zij of beiden ploeterend en knarsend verbaasd de bergen door scheef staan alle huizen de trein beklimt het spoor…

aan één stuk door schijnt onze zon een grijze dag daarna de nacht ik wou dat ik het geloven kon de aarde draait de zon dus niet opkomen en ondergaan is wat de mens slechts ziet…

een eigen blikveld bepaald door het uitgangspunt de wereld rondom gekleurd door een waarneming…

waaiende wind ruimt winters weer wassend water maakt schoon schip…

op mijn balkon drinkt een vogel van het smeltende ijs in een stralende zon achter het glas hoor ik het gesprokene overdenk en laat bezinken buiten ploft de sneeuw uiteen op de grond de merel lest zijn dorst en ik de mijne…

de splinter steekt diep levenslang gerijpt werkt langzaam richting oppervlakte…

mijn lichaam bewaart de herinnering aan wat geweest is attendeert op wat vergeten leek de sporen volgend verteer ik het onverwerkte…

een vlucht zwarte zwanen in formatie beleving van beweging die ik gewaar word vleugelslag verplaatsend door de lucht niet te peilen indrukwekkende sensatie…

de onbevolkte woning het onbemensde leven hoogste tijd de plaats te betreden en te zijn…

dwarrelende bladeren doorluchten verwarrende gedachten diepzuchten hopeloos gemodder te duchten…

binnen en buiten in evenwicht die balans een dagtaak des nachts ben ik vrij ik meld me bij het ochtendgloren…

smeulend vuur opvlammende aanwezigheid…

klopt mijn vlag en klopt de lading…

negen maanden had ik om te wennen aan het leven in een lichaam meer dan vijftig jaar na dato begin ik geleidelijk aan te worden wie ik ben…

ouder worden houvast aan scherven groeien en rijpen inzicht verwerven…

mijn beslissing blijkt reeds genomen mijn raderen draaiden hun eigen slag…

stuwende stromen kerende kanten kaatsende wanden bepalen de grens…

haar kille schoonheid verlicht de nacht witte maagdelijkheid poederzacht zorgvuldig alles toegedekt nog niemand het beroerd zo rein en onbevlekt, dat het mij ontroert nu ga ik het schenden vol genot en spijt mijn stap knerpend en met kinderlijke vrolijkheid Joke…

caleidoscoop kantelend hervormt zich het patroon…