Alle inzendingen van Joke Bot

ben ik op mijn plaats of onderweg juist onderweg ben ik op mijn plaats…

gelijk een beeld reeds aanwezig in gesteente wacht een tekst op verwoording van wat al is…

vaag zeurt een vraag aftasten sudderen en pruttelen op de achtergrond daagt een antwoord…

hèt moment is nu waarin mijn heelal aanwezig is…

ingevulde plaatjes oude patronen vergaan klaar en afgedaan…

onbekende niet bestaande werkelijkheid brekend wolkendek geeft uitzicht prijs op dat wat reeds aanwezig was…

de beschadiging heelt langzaam van buiten naar binnen herstelt zich wat gekwetst was…

wat is wordt was wat rest is as ontregeld ontdaan ontzet wat ging vooraf aan dat wat rest…

trieste drieste ijzeren waterman roemloos gedoemd in een hopeloze zaak nimmer versagend zich kwijtend van zijn taak eeuwige scheppper in een eindeloos plan trieste drieste ijzeren waterman…

kleurige bloesems bloeiend verval vallende zaden zaaiende wind wassende groeisels bloemend gewas kleurige bloesems bloeiend verval vallende zaden zaaiende wind…

de overgang naar strand bestijgend treft mij daar het streepje zee de kop opstekend boven zand deze aanhef tot een wijds gebeuren dat mij steeds weer overmant…

lichtend voorbeeld dwaallicht en schijnoplossing…

wijde duingrond verleent weer toegang tot mijn plek de branding deelt met mij haar klank en resonantie de wind beproeft mijn levenskunst en weerbaarheid met huid en haar, aan zand en zout is geen gebrek…

de spin weeft zijn web het web logt wereld wijd wijdt in tot globe taal taalt niet naar stilte…

de golf plant zich in al zijn geledingen voort langs het oppervlak op het punt van verzadiging kantelt hij over het eigen hoogtepunt vervolmaakt in deze prachtige breking een ruiter te paard op het scherp van de snede…

bezien en overwogen het veld van mijn beleven dan overtolligheden tot kringloop afgegeven…

getijdenpoëzie verslonden door de golven…

mijn voeten op niveau van eb mijn hoofd op dat van vloed de zee maakt het verschil van zandgrond tot zeebodem van ooghoogte tot zeespiegel…

ondergedompeld opgeschoond adem en getijden pauze…

het windhooskapsel is kortgewiekt ingeleverd de wilde haren ik zal mijn beschaving bij elkaar vergaren totdat de ongetemde krullen mijn ware karakter weer onthullen…

gulzig slurpen van de lente máánden kan ik zo vooruit tot pas in het verre najaar ik weer op kille koude stuit…

soms ontstaat er speling in de tijd ontvouwt een plooi legt keuzes bloot bevrijdt de mogelijkheid…

kolkend en stromend non-stop verversend baant zich het water een weg door de tijd…

onverhoeds geraakt en overhoop gehaald schijnorde blijkt zijnschaos ten onder of toe gang…

niets is wat het was niets is wat het lijkt niets is wat het zal zijn…

het eeuwig dilemma is innerlijk uiten haalbare kaart kan ik verstouwen wantrouwen en onbegrip eenzaamheid met stip of is er pas leven wanneer ik ontplooi en gedij durf ik het aan die stap aan te gaan te zijn wie ik ben en ik als enige ken…

van drooglegging vrij verslaving gestild aan zee en in bergen daal ik in en gedij…

terugblikkend vanzelfsprekend en herkenbaar het voorbije pad vooruitkijkend blijkt de route in nevelen gehuld…

tastbaar stevig grenzeloos subtiel bergmassief gelijk een spons neem ik deel om uit te vormen in compleetheid…

vanuit onherbergzaamheid sijpelt gesmolten sneeuw richting beschaving een stroom dijt uit geweld stort omlaag de rivierbedding ontdekt haar wezen en maakt waar…