Alle inzendingen van Jos

En de wereld is als een stervende zwaan, als wij, blind, zo door blijven gaan. Volgevreten hebben we niets te wensen, gedragen we ons als verwende mensen. Die, als was het een soort van spel, de ander méér toewensen dan de hel. En versuft, door teveel eten en drank, vallen we in een rusteloze slaap op de bank. Dromen hardop van wat we hebben…

"George is dood", zong de zanger op de hoek, alsof het ging om de titel van een slecht boek. Maar mij deed het veel, het liet me huiveren, ik snakte naar adem om m'n gedachten te zuiveren. En ik ging terug naar 1970, ik was nog jong, ik hoorde hoe hij me 'My Sweet Lord' toezong. Vol passie liet hij zijn gitaar gieren en janken, te ver…

Angstzweet staat op uitbreken, zelfs mijn handen voelen klef. Twijfel maalt door mijn hoofd waarvoor ik altijd heb gevreesd. Kreeg ik van boven maar een teken, een beetje hulp, wat meer besef, dat men nog steeds in me gelooft, dat het nooit anders is geweest. Dan zat ik nu niet in zak en as, te wachten op wat had moeten zijn, naast een…

“Er is storm op komst’, hoor ik de vissers zeggen, en grijze wolken vormen zich boven de wijdse zee. Maar de stuurlui aan wal lijken het niet te merken, zij gaan op in God en gebod, en gaan op in werken. Dat er méér is dan dat, dat kan ik ze niet uitleggen, dat er méér is dan dat, daarvan hebben ze géén idee. Ze steken nog veel liever hun…

Zwijgend zie ik de bladeren vallen, van tak tot vloer, dat is hun doel. Kort en winderig, zo is hun reis, en bedekken bruin gekleurd de wegen. Zie mij zwijgend mijn vuisten ballen, met niets meer dan een triest gevoel. De lucht boven mij, het kleurt grijs, en ik weet: Straks wacht me de regen. Nu nog ben ik dronken, dronken en stil, en…

Het avondprogramma werd onderbroken, Nederland hulde zich in het duister. Er werd hardop over Claus gesproken, het verstomde niet tot zacht gefluister. Men meldde mij: "Prins Claus is dood, hij is vanavond in Amsterdam overleden". Hoewel verwacht was de verrassing groot, ik heb zelfs voor de goede man gebeden. En nu schrijf ik een kort…

Sarah en de oude man, ik heb ze gekend, ik zag ze beiden slenteren door de stad. Waar de straten lang zijn en jij onbekend, waar een junk nooit genoeg heeft gehad. Er is eenzaamheid en ook het stille verdriet, waar de mensen onbekenden zijn voor elkaar. Wie je ook tegenkomt, vraag hun namen niet, er is eenzaamheid volop, zover als je ziet.…

Aftastend loopt ze door de nacht, op zoek naar zoekende zielen, die voor haar vallen als ze lacht, zoals velen al voor haar vielen. Een oude man op het trottoir, zijn oude ogen, ze volgen haar. Een jong hoertje in de stad, die nooit liefde heeft gehad. Ze trekt de mannen naar zich toe, iets anders deed ze niet in haar leven. Maar haar…

Ik druk mijn neus tegen de ruit, met ogen dicht schreeuw ik 't uit, ook al zal geen soldaat me horen. Soldaten met geweren op de schouder maken het geweten van de wereld kouder. En ik schreeuw luid: We zijn verloren. Want we zijn aan George Bush overgeleverd, als hij weer eens over de wereld zevert ...dat Amerika zo mooi is en zo prachtig…

De weg die ik bewandel is lang en zo krom, de horizon lijkt maar niet dichtbij te komen. Ik loop door, ik zie oorlogen, de misstanden, ik tel de kruizen op godverlaten kerkhoven. Ik kijk vooruit, ik kijk maar niet achterom, dan zie ik weer al die doden in mijn dromen. Kindsoldaten die vielen in vreemde landen, die we geen toekomst meer kunnen…

'Vreemden in de nacht', zingt Sinatra me toe. Ik sluit even m'n ogen. Teveel te vaak bedrogen, de wereld eventjes moe. Niemand die op me wacht. In het donker weggedoken, -zwijgend als het graf-, wacht ik alleen op de dag. Dat ik weer leven mag, met om wie ik zoveel gaf. Een liefde onbesproken. Eigenlijk is dit gedicht, zo juist…

De geest wiekt boven de materie uit: boven de laffe luwte van mijn stee waarin mijn lichaam luistert naar 't geluid der nacht, dat dunner wordt van lieverlee. Niet langer wordt mijn geest gekooid, geknecht door een cocon van grove stof, waarvan elk pijntje, steekje het verval voorzegt dat ik zo onderhand verwachten kan. Misschien is sterven…

Ik heb van je gedroomd vannacht, heb gezien hoe je naar me lacht. De tijd, de tijd stond even stil. Ik speelde heel teder door je haar, we bedreven de liefde met elkaar. De tijd, de tijd stond even stil. En al die mensen om ons heen, ze verdwenen één voor één. De tijd, de tijd stond even stil. En in je lieve ogen zie ik een licht, dat…

Misschien heb ik wel teveel gedronken, en ben ik blind, blind voor het heden. Ik droom weg, droom van het verleden, zit ik zwijgend in gedachten verzonken. Stoor me niet, laat me vannacht alleen, laat me met mezelf zijn deze lange uren. Vannacht zit ik voor mezelf uit te turen, vannacht ga ik nergens, nergens heen. Mijn jeugd trekt voorbij…

Luid lachend springt mijn zoon in de golven, z'n lange lichaam onder zout water bedolven. Het kan hem niet schelen, hij heeft plezier, het leven is goed, het leven is prettig hier. Maar in Sarajevo wordt nog steeds gemoord, in Sarajevo kan men alleen nog maar haten. De stem van het geluk wordt niet gehoord, wel het marcheren van de vijand,…

Als ik zonder liefde zou moeten leven zonder het te nemen, zonder te geven sterf ik liever, heeft ’t leven geen zin. Als ik zonder liefde verder moet gaan van alle emoties, alle warmte, ontdaan kent niets nog een einde of een begin. Want liefde is mijn levensbron warmer nog dan de zomerzon Liefde is als een centraal punt dat een ieder van…

Langzaam breekt de zon door wolken verdwijnen stuk voor stuk Ik weet niet waarom of waarvoor maar diep in me voel ik het geluk. Een tevreden mens aan de zee wandelend over het stille strand Zorgen geef ik aan de wind mee ik hou de wereld in mijn hand. Ik heb niet veel meer nodig alleen wat jij aan me geeft Verdriet, het is overbodig als…