Alle inzendingen van Julie

Roze is kijken naar de zonsondergang. Bruin is vertraging met de trein. Roze is vakantie. Bruin is een verplichting. Roze is vrijheid. Bruin is van de trap vallen.…

Bloesem, zo mooi wit Zo teder, zacht, oprecht puur. Zo... NIET de mijne…

Vreemdgaan doet hij nog niet, maar dat zal niet lang op zich laten wachten. Ze is onze overbuurvrouw en haar naam is Anne-Rose. Ze lijdt aan borderline en is alcholiste, maar heeft een magisch aantrekkingskracht op alles wat man is. Ze hangen aan haar lippen, komen regelmatig over de vloer en gaan voor haar door het vuur. De één zet een schutting…

Niet wetend wat te doen Staart ze voor zich uit Mensen rijden langs haar Roepen elkaar luid Toch reageert ze niet op wat er gebeurt Haar lichaam is ergens anders dan haar geest Ze ziet niet waar haar ogen naar kijken Weet niet waar ze is geweest Lopend over die onbekende straat Kijkend naar iets wat ze niet ziet Lopen mensen…

Zonder twijfel schop ik het raam open Spring eruit, de diepte in Hoop ik zachtjes neer te komen Vallend in jouw armen Maar je bent er niet Keihard val ik op de grond Waar ben je; nu ik je nodig heb? De duisternis omarmt me Als een moeder bij haar kind Kom lekker bij me, fluistert hij Mijn ziel waakt in mijn verdoofde lichaam Kom je me helpen…

Ik was naakt, naakter dan een man mij ooit zag Ik was geraakt, en tranen bedekten mijn lach was het verwaandheid dat bedekte mijn oren? en mij niet liet horen, wat het kind zei. ik ben naakt, net als de keizer geen ijzer, geen ragfijn goud, geen geweef is nodig. Is dat de prijs van liefde of was het gekte dat mij dreef?…

Diep kijk ik in jouw ogen, seconden lijken uren. Even kruisen onze blikken, tijd lijkt even stil te staan. Iedere beweging, elke adem, het ritme van je hart. Volg ik stilletjes vanuit, een hoekje, in de gang. Niet luisterend naar, de dingen die, ze vertellen, want ik heb, enkel oog voor jou. Even maakt mijn hart een salto. eventjes, heel…

De onschuld is verdwenen slechts lege schappen zijn overgebleven na de rooftocht van realiteit voor mij blijft niets over dan te lopen over rotsen, zand dat ik ooit gebruikte om kastelen mee te bouwen nu is het niets ik kan niet dromen slechts dwalen in lege abstractie waarin ik niet meer weet waar het script is gebleven en niet meer weet…