Alle inzendingen van Kerima

In de verste echo's van mijn verleden kom ik steeds mezelf tegen. Een naam, zonder meer, letters geschreven, het houden van vergeten. Spiegels glinsteren van verdriet, herinneringen lijken steeds te breken, scherven worden moeizaam gelijmd en weerspiegelen een vermorzelende pijn. Versterkt in een wirwar van jaren, kreunen ze onder bestaande…

Ik wil afscheid nemen, dicht bij jou, ver van jou, zonder jou We wandelen samen, zij aan zij, maar we komen elkaar nergens meer tegen Daarom is er maar één weg die ik nog kan bewandelen en dat is de weg naar de horizon Ik wil wegvluchten naar een droom, de enigste plaats die ik nog ken Een plek om nooit meer wakker te worden…

Hoeveel zelfvertrouwen Kan een mens verliezen Hoe lang duurt het Eer iemand breekt Hoeveel woorden moeten er vallen Eer je uitdooft in een eindeloze slaap Het is een struikelen Elke dag opnieuw Een poging om terug recht te staan Heb je niet verdiend Keer op keer striemen woorden In het diepst van je ziel Tijd om te helen, een blinde…

zwaar en beklemmend hangt het verdriet, zo ver weggestopt, in de kleur van mijn ogen je krijgt een plaatsje op de schouw, je wordt een foto, ik kan je niet meer horen elke dag sterf je nog steeds in mijn bijzijn, in elke stilte maak ik ruimte voor jouw herinnering, ik ben je verloren ik glijd af in een leegte en dreig te stikken…

vlinder vlieg vlindervrij verloren vleugels vergeten vlinder vandaag voelen vlindervluchtig voorbij verre horizonten in jouw blik één vleugelslag van jou vandaan verwarmend vlinder vrij vlindervredig één zomer lang verdwaald verhalen van vandaag…

Ik nestel mij veilig in de warmte van jouw handen. Ze strelen zacht de groeven in mijn ziel. Ik verbrijzel mijn angsten in de warmte van jouw lippen. Ze spreken dromerig het schreien in mijn slaap. Ik druk mijn gezicht in de warmte van jouw gebaren. Ze omhelzen zichtbaar de wanhoop in mijn rimpels. Ik vind mijn glimlach in de…

Ik zoek voorbij de duisternis en vind achter regenachtige dagen jouw aanwezigheid in mijn hart. Over grenzen heen zweef ik met de wolken mee en vind een grenzenloos vertrouwen, waaruit ik put mijn breekbare kracht. Ze leiden me naar hemelsblauwe tranen, die weerspiegelen op mijn gezicht, telkens wanneer ik geloof in jouw puur gedicht.…

Ik ben wie ik ben, geen hoop, geen verwachten. Ik sta middenin, geen troost, wel minachten. Een ruimte vol strijd, een mens zonder eenheid, een misleiden en vernederen, een gevecht, geen waarderen. Een zacht smeken, krachten die ontbreken. Een stilte is reeds begonnen, een stem gaat het begeven. Ik ben nog steeds wie ik was. Jaren…

Schrijnend kwelde de angst in mijn geketend lichaam. Mij verging de kans om op te komen tegen een onbegrensde macht van het verleden. Zoals een bliksemstraal in één oogwenk kan vernietigen, zo verschrompelde jij mijn hart en maakte mij vertwijfeld over de sterkte van mijn kracht.…

je was zo lief zo zacht en zo mooi zo bescheiden en zo onzeker zo vol tederheid je ogen en je lach je gezicht en je lichaam je hele wezen geschapen door de adem van God met één lach en met één oogopslag heb je mijn hart beroerd om er voor altijd in te wonen in één seconde heeft de dood jou gevonden en je toevertrouwd aan wenende…

opgelucht een geest vol bezwaren weg compleet weg geschreven geen schouder om te wenen wel papier om te bekladden vlagen verdriet in gevangen schrijven nat gevlekt doffe pijn bewaren toevlucht een geest gevlucht in jaren…

Ik zing niet meer om de angst en geef de dood geen stem meer Al kronkelt hij nog zo door mijn hart ik heb geen enkel verweer Straks laat ik het wel weer regenen en fladdert er terug verdriet in mijn keel Een vergezicht wordt dan weer één geheel een storm zal zich opnieuw ontketenen Dan verdrink ik in een moeras van pijn waar een oase terug…

Ik zie wat ik zie Ik voel wat ik voel Wat ik zie, voel ik Wat ik voel, zie ik Laat me een stukje zoeken wegnemen bij elk gesprek en je een evenwicht geven, aan twijfels geen gebrek Want die tijd die wij beleven laat die maar stille staan het is veilig samengaan Ik wil geen afscheid nemen want er komt zeker nog één moment dat…

woelende gedachten slapeloze nachten zoekend naar een stilte zwerft mijn blik naar de lucht de avond beneemt mijn adem de maan geeft me rust een witte sliert wolken verhult de parelwitte glans en schildert trotse bomen met een zilvergrijze rand harde woorden vluchten weg in de nacht wanneer ik zie dat de maan naar me lacht beladen…

een geboeide geest een mond wordt gesnoerd vrijheid een menswaardig bestaan een zoeken naar bevreesd, gebonden beroving schrijnende angsten een mild vorderen vrijheid een opperste strijd morele verantwoordelijkheid een individu beroving beklemmende stilte onvertogen woorden broos en breekbaar vrijheid een roerloos zoeken…

ik hou van je omdat je voor mij de hemel wilt raken ik vertrouw je omdat je mijn ziel wilt helen van een ver verleden ik koester je omdat je van mij wilt houden alhoewel ik je niets kan geven ik schuil bij je omdat je samen met mij wilt wenen ik dank je omdat je met mij wilt dansen op een eeuw van mysterie ik zing met…

Zinnen krijgen een betekenis woorden vormen een warm gevoel telkens als ik in jouw ogen kijk ik ben jouw zachte stem sterk en voorzichtig ik ben jouw wonderlijke ziel rustig en angstig ik ben jouw tedere ogen helder en onzeker een gevoel van thuiskomen krijgt een betekenis iedere keer weer het is een sleutel zonder pijn een vriendschap…

liefde witte wolken een heerlijk bonzend hameren in het diepste van je hart door heel je lichaam sidderend met een onnoemlijke kracht liefde grijze wolken de leegte, bestaan in het ijle een onrustig, dwingend gevoel wachten op het aankomen droevig en wanhopig om de leemte...om niets…

omgaan met angsten en verdriet stemmen in mijn hoofd controle overboord emoties worden afgevlakt een zelfbeeld dat niet meer de hoogte inschiet demonen komen in tienvoud op me af een leven in een eigen wereld gedachtekronkels van buitenaf mijn leven uitgedrukt in een troostend gevoel een doorbreken van een patroon niet weten wie…

de tijd staat stil wanneer tranen vloeien uit mijn ogen van jouw warmte vriendschap en jouw hopen mocht ik je nog eens tegenkomen dan gaan onze dromen niet meer verloren ze smelten samen in één gebaar een houden van elkaar dat is gewoon wat ik nu voel en geloof me dat is een heleboel laat me dit gevoel nu nog maar even…

steeds twijfelend, erg onzeker gevoelens waaruit ik besta diep verborgen ze verscheuren mijn leven zo nadrukkelijk aanwezig doodop ben ik van steeds innerlijk te vechten kon ik mezelf maar berechten huilend met de wereld mee die op een antwoord wacht ik kan alleen maar geven een onzekere lach zoeken naar vrienden doe ik niet meer…

zomerse ambiance lekker uit de bol gaan gutsende regen het kan hen niet deren nattigheid en ellende worden vergeten ze willen alleen maar hun lijf bewegen op het ritme van een festival al klinkt hier en daar wat dronken gelal ze vormen een hechte groep te horen aan hun uitbundig geroep normen en zeden vervagen toch hoor…

een gesprek in stille uren vertrouwen geloven rust een gesprek in verborgen uren een lach een traan gevoelens een zucht een gesprek in verwarmende uren een band onbegrijpelijk onbreekbaar vriendschap gerust samen een gesprek in stille uren een houden van…

een niet-begrijpen een koppig zwijgen je laat de pijn ontwaken en verft een landschap waarin ik alleen nog maar wil slapen je steelt mijn dagdromen onzichtbaar gevuld met een stamelend hopen maar met elke hartslag sterft mijn ademhalen in een zwellend wanhopen met één vingertop beroer je mijn koude lippen die koortsig tasten naar…

ik sterf in een wereld die niet de mijne is ik staar naar een tijd die zwijgend vervaagt ik kreun om een onrust die mij verwart ik verdrink in een put zonder echo mijn lichaam siddert naar eenzaamheid tussen de sterren en de maan mijn ogen trillen naar stilte tussen de zon en de zee mijn mens-zijn huilt om een herfstgekleurd waanidee…

mijn lief, het is fijn te horen wanneer je zegt : ik kan je niet missen mijn lief, het is fijn te voelen wanneer je streelt : ik vind je zo zacht mijn lief, die woorden zijn zo eenvoudig dat ze mijn ziel beroeren het is vooral die (h)eerlijke klank die in die zinnen ligt die mij zo treft, mijn lief maar vergeef me wanneer ik…

De nacht wordt steeds groter in mijn hart mijn ogen worden steeds zwaarder nevel daalt over de resten van wenende dagen zwarte schaduwen overvallen mijn lege vragen ik loop doelloos rond in volstrekte kou en adem een pijn in zo blind en zo grauw ik zwijg een eeuwig zwerven de dag gaat langzaam sterven…

laat me rusten in je bron van nachtelijke stilte laat me drijven in je bron van stille liefde laat me zuchten in je bron van lief geluk laat ons leven zachtjes stromen en meeschommelen met de wind laat ons een hemel verzinnen zoals alleen maar kan, een lentekind maar laten we vooral onze tranen delen onze pijn zal niet meer ontwaken…

sterren voortdurend fladderend en dansend op een bries, schijnend en twinkelend op hun weg, uitstrekkend in een onbereikbare lijn langs de kust zag ik tienduizenden in een glans hun hoofden tossend in een plezierige dans golven voortdurend ruisend en wiegend in zaligheid glinsterend en spelend op het zand omhelzend in een oneindige stilte…

Ik leg mijn lichaam neer in't gras en snuif de geur van blozendrode bloemen Ik leg mijn lichaam neer in't zand en luister naar de kracht van de zachtrode aarde Ik leg mijn lichaam neer in't water en geniet van de streling van tederblauwe druppels Ik leg mijn lichaam neer in de wind en vlieg mee met de vrijheid van een helderwitte…