Alle inzendingen van La plume

De zon maakt zich op om een spijkerblauwe lucht met goud te sieren.…

ik ben gelukkig dat mijn mars mij registreert met volle schotels passie al ruimtemakend binnen zijn dampkring…

Wanneer zij nog half slaperig haar bed uit stapt en met verwarde haren in peignoir en pantoffels kruipt bibbert zij. Zoals vroeger voelt het, toen op de dijk de vochtige wind haar huid aan flarden scheurde en ganzen haar bij de punten van de rok naar de einder voerden. Nu staat zij in de dampende badkamer van haar flat met aan de andere kant…

ik ben ik ben van alles wat zwerver/huisvrouw 12 ambachten en soms verliefd ik wil (er) niet alleen zijn wanneer jij mij nodig hebt ik ik ben ik ben er niet…

kakofonie van 's avonds kwakende kikkers oorverdovend mooi…

Ik hoef niet zwervend door andermans vuil te gaan; mijn geluk ligt thuis.…

Ik heb weer die starende droom op mijn gezicht en met enige schroom rijpt in mij een nieuw gedicht. Ik heb weer die razende stroom in mijn waterhoofd. Rust'loos beweeg ik loom, ik ben als pijn verdoofd. Dan gaat mijn hand autonoom over in het schrijven. Ik hou hem pas in toom als de woorden weer verstijven.…

Ons leven zit vol samengeperste liefde, wachtend op de knal.…

De zitting tot op de draad versleten, maar het draaiwerk draait. Alles komt/alles gaat. De stoel wordt opnieuw bekleed. Het tweed vervangen door een hippe rib in groen. Mijn heit. Met zijn laatste foto plus 1000 herinneringen moeten wij het doen. Draai, draai, draaimolentje spelen. Daar komt verdriet. Het ziet je wel/het ziet je niet…

Een schouder van inkt, gedachten in gedichten, tranen op papier.…

De eekhoorn springt in mij van tak tot tak en verzamelt zo gedachten. Soms schrik ik van de zin in jou. Maar jij knabbelt -onbespied- stukjes van mijn lichaam.…

Hoe eindeloos is de diepte waar gevoel geen bodem raakt De gedachte, verzwaard, glijdt als gewichtloos door 't water Hoe peilloos is de leegte waar sonar geen weerklank meldt De stroming, versneld, sleurt mijn kleur met zich mee Hoe kil ligt de donkerte te wachten op haar broed Pijn, met algen begroeid, is het laatste teken van leven…

Aan de mouw van liefde veeg ik mijn snuit af. Mijn lichaam rollebolt in 't lange gras en neemt de geur aan van jouw leven. De vlooien uit het verleden vluchten uit mijn vacht. Jij warmt en koestert mij; Het is een uitgelaten dag!…